Τα τελευταία πρωτοσέλιδα του ελληνικού και του ξένου Τύπου ανέδειξαν το πραγματικό πρόβλημα του Προσφυγικού. Είδαμε βίαιες εικόνες στα κέντρα κράτησης στις ΗΠΑ με παιδιά χωρισμένα από τους γονείς τους και εφήβους μακριά από τις οικογένειές τους να κάθονται σε μια σειρά και να ακούνε διαταγές από έναν… αστυνομικό. Παρακολουθήσαμε την Αμερική να διχάζεται για το ζήτημα και την Ευρώπη να καταγγέλλει δικαίως τη συμπεριφορά.

Ωστόσο, το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν έχει τη λύση και έτσι όλοι κάνουν το πρόβλημα μεγαλύτερο. Εντάξει, τον Ντόναλντ Τραμπ τον μαθαίνουμε σιγά σιγά, αλλά το ερώτημα παραμένει: Είμαστε καλύτεροι εμείς στην Ευρώπη; Κάνουμε καλύτερη –έστω –διαχείριση του προβλήματος; Εντύπωσή μου είναι ότι στην ΕΕ μετανάστες και πρόσφυγες έχουν γίνει πλέον προϊόν προς διαπραγμάτευση και τίποτα περισσότερο.

Αν Ελλάδα και Ιταλία δεχθούν την επαναπροώθηση των προσφύγων στη χώρα πρώτης εισόδου, για να απαλλαγεί η Κεντροδυτική Ευρώπη από το πρόβλημα στα σύνορά της, είμαι σίγουρος ότι βασικό κριτήριο και των δύο χωρών θα είναι να κερδίσουν τη γερμανική ανοχή για την άθλια οικονομική τους κατάσταση. Κι ας λένε οι κυβερνήσεις τους ό,τι θέλουν.

Στο μεταξύ, ο γαλλογερμανικός άξονας σχεδιάζει –στα όρια των ευρωπαϊκών συνθηκών και της νομιμότητας –να προβλέψει στα προαπαιτούμενα της ένταξης των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ την υποχρέωση να ανοίξουν κέντρα υποδοχής στα εδάφη τους. Δηλαδή, θα μεταφέρουμε αυτούς τους ανθρώπους από το ένα σημείο στο άλλο και στο τέλος κανείς δεν θα παίρνει καμία ευθύνη όταν ένα σωστικό πλοίο με 360 ανθρώπους θα ζητάει άδεια για να προσεγγίσει ιταλικές, γαλλικές ή ισπανικές ακτές.

Ξεχνάμε όμως ότι:

Μιλάμε για ανθρώπους. Πολλοί από αυτούς, για να έρθουν, χάνουν τα παιδιά τους και βλέπουν τις οικογένειές τους να ξεκληρίζονται.

Επίσης, δεν ξεκινούν από τις πατρίδες τους για να έρθουν, εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, για να κλέψουν τα σπίτια μας. Οι περισσότεροι είναι σίγουρο ότι είχαν άλλα όνειρα για τη ζωή τους.

Κι αν το δούμε από καθαρά οικονομική άποψη, οι περισσότεροι απ’ όσους έρχονται στην Ευρώπη είναι νέοι, στην πιο παραγωγική ηλικία, δηλαδή είναι φθηνά εργατικά χέρια.

Το σίγουρο είναι όμως ότι αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε χωρίς κοινή ευρωπαϊκή πολιτική επί του θέματος, στο τέλος της ημέρας το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να δημιουργήσουμε εχθρούς. Η δεύτερη και η τρίτη γενιά αυτών των μεταναστευτικών ροών θα «χτυπήσει» με τον ίδιο τρόπο που κάνει σήμερα στη Γαλλία, η οποία ακόμα προσπαθεί να εξηγήσει την έκρηξη τρομοκρατίας που την απειλεί καθημερινά.

Γι’ αυτό ας πιέσουμε για σωστές λύσεις διότι αυτή τη φορά δεν μιλάμε για χρέος ή μέτρα αλλά για ζωές.

Τελευταία Νέα