Οι νέες και οι νέοι της χώρας μας ακόμη μια φορά δοκίμασαν τις δυνάμεις τους για να εισαχθούν στα ΑΕΙ της χώρας μας. Παρά τα αρνητικά του πανελληνίου διαγωνισμού τουλάχιστον κανείς δεν αμφισβητεί την αμεροληψία και το κύρος του.

-Το πρώτο ζήτημα είναι, βέβαια, αν οι επιτυχόντες θα βρεθούν στο πανεπιστημιακό τμήμα που ονειρεύτηκαν και όχι αναγκαστικά κάπου αλλού που δεν είχαν φανταστεί. Εδώ ακριβώς αρχίζει και η αμφισβήτηση της διαδικασίας εισαγωγής και οι πρώτες αντιδράσεις των νέων που εισάγονται σε τμήματα άσχετα με τις επιθυμίες τους.

-Το δεύτερο ζήτημα είναι η προσαρμογή στο νέο περιβάλλον του ελληνικού πανεπιστημίου που χαρακτηρίζεται από απόλυτη ελευθερία επιλογής να είναι επιμελείς φοιτητές ή όχι. Αυτή την ελευθερία, που βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με την αναγκαστική πειθαρχία της καθημερινής παρακολούθησης, όπως ίσχυε στο λύκειο, οι νέοι είναι πολύ δύσκολο να τη διαχειριστούν. Η ωριμότητα δεν έρχεται σε όλους τους νέους στην ίδια ηλικία και προφανώς εκεί βρίσκεται και η αποτυχία στις επιδόσεις των πρώτων πανεπιστημιακών ετών.

-Το τρίτο ζήτημα είναι η προσαρμογή στον νέο τόπο εγκατάστασης, όταν το πανεπιστήμιο βρίσκεται μακριά από τον τόπο κατοικίας των γονέων. Πέρα από τα οικονομικά προβλήματα ,αυτή η απομάκρυνση από τη μια πλευρά αυξάνει την ευθύνη διαχείρισης της ελευθερίας από τους νέους φοιτητές, όμως από την άλλη συμβάλλει στην ωρίμασή τους ως νέων ανθρώπων που καλούνται να πάρουν την ευθύνη της ζωής τους στα χέρια τους.

-Το τέταρτο, αλλά όχι τελευταίο ζήτημα, είναι αν όλοι οι νέοι φοιτητές που εισήχθησαν στα πανεπιστήμια διαθέτουν πράγματι την επιθυμία να ασχοληθούν με το επιστημονικό αντικείμενο που επέλεξαν αρχικά, ή/και οδηγήθηκαν από το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων. Και εδώ αρχίζουν τα μεγάλα προβλήματα λόγω έλλειψης επαγγελματικού προσανατολισμού και πίεσης από την πλευρά των γονέων.

Η ενασχόληση των νέων φοιτητών με οτιδήποτε εκτός από τις σπουδές τους δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, πράγμα που οδηγεί στην εγκατάλειψη των σπουδών ή στην αιώνια φοίτηση!

Τελευταία Νέα