Αναζήτηση
Το χρέος και η… Παναγιώταινα
Βασικά δεν βλέπω τον λόγο για τον οποίο πρέπει να πανηγυρίζουμε διότι οι δανειστές μας αποφάσισαν την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους κατά δέκα χρόνια, αλλά όπως λένε οι γιαγιάδες στην εύανδρο Ηπειρο «από το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα»! Η οποία «Παναγιώταινα» συνεπάγεται εν προκειμένω επιμήκυνση δέκα ετών στο χρέος, άρα μιλάμε για αποπληρωμή μετά το 2028, οπότε, πρώτα ο Θεός και ο (όπως πάντα) «πάνσοφος» ελληνικός λαός, θα έχουμε πάρει τα ίσια μας ως χώρα και θα μπορούμε άνετα να εξυπηρετήσουμε το χρέος.
Το καλύτερο βέβαια, το οποίο είναι εξ ορισμού ο εχθρός του καλού, θα ήταν η επιμήκυνση να ξεπερνούσε τα 15 χρόνια, όπως είχε συμφωνηθεί μεταξύ της… γερμανοτσολιάδικης κυβέρνησης των Σαμαρά – Βενιζέλου και των δανειστών το 2012, αλλά είπαμε και προηγουμένως, ας αρκεστούμε στην άγνωστή μας κυρία Παναγιώταινα, η οποία εμφανίζεται ολιγαρκής και αρκούντως εγκρατής. Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θα αποδεικνύεται ότι οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι από τους επόμενους –πόσα ανάλογα συγκριτικά δεν έχουν προκύψει με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Το παραμύθι της διαγραφής
Και πόσο παραμύθι, ρε φίλε. Απροσδιορίστων διαστάσεων. Στο άπειρο εκτείνεται η «παπάντζα». Δεν υπάρχει σωτηρία, μιλάμε. Πανηγυρίζουν τώρα για τη «μεγάλη επιτυχία» της δεκαετούς επιμήκυνσης του χρέους, αλλά δεν έχουν ακόμη «σβήσει» από τα αφτιά μας οι «δεσμεύσεις» του προέδρου Τσίπρα για «διαγραφή του χρέους», που ανάλογα με την περίσταση πότε μετατρεπόταν σε σκέτη «διαγραφή χρέους», ήτοι ενός μέρους του, και πότε με την προσθήκη του άρθρου «του» μετατρεπόταν σε διαγραφή ολόκληρου του χρέους!
Ανάλογα με την περίσταση και ανάλογα με το ακροατήριο. Και πάντα σε συνάρτηση με το πόσο σανό μπορούσε να καταναλώσει αυτό το ακροατήριο. Ωραία κόλπα –τα κάνουν οι φακίρηδες εκεί πέρα στην Ινδία και χαζεύει το πλήθος με το στόμα ανοιχτό. Εμείς εδώ απλώς με το στόμα ανοιχτό και το μυαλό ερμητικά κλειστό πήγαμε και ψηφίσαμε, διότι μασήσαμε ακόμη και αυτό: ότι οι δανειστές, γοητευμένοι από την τεράστια προσωπικότητα που ακούει στο όνομα Τσίπρας, θα μας διέγραφαν (θα μας χάριζαν δηλαδή) είτε ολόκληρο το χρέος είτε μέρος του χρέους. Αλλά, δεν. Μια επιμήκυνση, και πολύ μας πέφτει –και σε αυτή την περίπτωση είναι το μέγεθος που μετράει…
Οταν έβριζαν το PSI
Και είναι, νομίζω, τώρα η στιγμή για να αναφέρω ότι ένας μόνο πέτυχε διαγραφή χρέους, ήταν σκληρός και τον έλεγαν Βαγγέλη (Βενιζέλο). Αναφέρομαι στο περίφημο PSI, το οποίο ο Τσίπρας, ο Καμμένος, οι δύο (συν)εταίροι στην κυβέρνηση – κωμωδία, λοιδόρησαν όσο τίποτε άλλο, αλλά ποια είναι η αλήθεια; Οτι εκείνο το PSI αφαίρεσε από τις πλάτες της χώρας και τις δικές μας περί τα 100 δισ. ευρώ χρέος. Αν δεν είχε συμβεί αυτό το 2012, σήμερα ούτε η επιμήκυνση θα μας έσωζε ούτε τίποτε άλλο. Με τη θηλιά στον λαιμό θα βρισκόταν η χώρα. Ανάσα δεν θα έπαιρνε. Αλλά όταν το είχε επιτύχει ο Βαγγέλης πρόεδρος, σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ του είχε επιτεθεί ότι δεν έκανε δα και τίποτα σπουδαίο και πως ο οποιοσδήποτε θα το επιτύγχανε. Αυτά έλεγαν αυτοί που σήμερα βολεύονται (και πανηγυρίζουν!) με μια κουτσή επιμήκυνση αποπληρωμής –ενδεικτικά μόνο αναφέρω ότι το 2015 ο Τσίπρας δεσμευόταν για 30% διαγραφή και το υπόλοιπο που θα έμενε θα το επιμήκυνε στα 20 χρόνια, ο τεράστιος!
Γιατί, όπως καταλεπτώς επισήμανα προηγουμένως, οι τύποι έχουν εξελίξει την «παπάντζα» σε επιστήμη και τον λαϊκισμό σε δεύτερη φύση…
Μήνυμα στο κινητό
Οκτώ παρά τέταρτο το πρωί, ανοίγω το κινητό έπειτα από μια νύχτα αγωνίας (λέμε τώρα…) για την έκβαση του Eurogroup και ο γνώριμος κρυστάλλινος ήχος με ειδοποιεί ότι έχω μήνυμα. Αποστολέας ο αγωνιστής φίλος μου Αλέξης «ήμουν κάποτε το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ» Μητρόπουλος, ο οποίος ήθελε να με ειδοποιήσει για το κακό που συνέβη τα ξημερώματα στο Λουξεμβούργο. Αλλά ας αφήσω καλύτερα να το διηγηθεί ο ίδιος, δεν θέλω να του στερήσω τίποτε από τη δόξα της αποκάλυψης: «Το Γιούρογκρουπ της ντροπής και της απόλυτης ταπείνωσης. Αποικία χρέους η Ελλάδα μέχρι το 2060, απεφάσισαν Δανειστές-Σύριζα! Να ρωτηθεί ο λαός για την κατάπτυστη Συμφωνία. Τα μέτρα για το χρέος ωφελούν μόνο τους Δανειστές».
Διατήρησα ορθογραφία, γραφή, σύνταξη κ.λπ. ως είχαν για ευνόητους λόγους. Αυτά, να ξέρετε, κάποτε θα τα βρει ο ιστορικός του μέλλοντος (φαντάζομαι, μετά το 2060) και ασφαλώς θα αξιοποιήσει το ντοκουμέντο Αλέξη Μητρόπουλου. Και τότε θα τον δικαιώσει ή θα τον καταδικάσει στην αιώνια απαξίωση! Πώς μπορούσα λοιπόν να παραβλέψω αυτό το μήνυμα με το τόσο σημαντικό περιεχόμενο; Δεν μπορούσα!
Ασφυκτική εποπτεία
Επίσης δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω τον υπέροχο τρόπο με τον οποίο οι δανειστές και το ΔουΝουΤου μάς φόρεσαν τη νέα, σφιχτή, ασφυκτική θα έλεγα, εποπτεία, η οποία θα διατηρηθεί για πολλά πολλά χρόνια ακόμη. Το πόσο ωραία λόγια είπαν ως προοίμιο, πριν την ανακοινώσουν τόσο εκείνος ο Μοσκοβισί όσο και ο άλλος, ο Πορτογάλος, ο Σεντένο, δεν λέγεται. Τι υπόδειγμα μας χαρακτήρισαν, τι χώρα και τι λαός που έκαναν τόσες θυσίες, τι δυνατοί είμαστε και πόσο συνεπείς στις δεσμεύσεις που είχαμε αναλάβει και άλλα τέτοια ωραία, που βαριέμαι να επαναλάβω, διότι προφανώς έχει τη σημασία του το γεγονός ποιος λέει τι, πότε και γιατί το λέει.
Αλλά το σημαντικό σε όλο αυτό είναι η εποπτεία των δανειστών, και μάλιστα τέτοια που δεν θα επιτρέπει, σου λέει, στις κυβερνήσεις που θα ακολουθήσουν να κάνουν αλόγιστες παροχές ή να προχωρούν σε κομματικές προσλήψεις στο Δημόσιο πέραν των συμφωνηθέντων ήδη αναλογικών –για κάθε πέντε που φεύγουν θα μπαίνει ένας.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι κατ’ ανάγκην κακή η εποπτεία. Ακόμη και η πιο ασφυκτική. Οι δικοί μας, με τα μυαλά που κουβαλούν, θα έκαναν ό,τι έπρεπε για να οδηγηθούμε κατευθείαν –και πάλι –στα βράχια ύστερα από μερικά χρόνια…
Ο καλός ο χαρτοπαίκτης
Περιορισμένη επιμήκυνση, όχι διαγραφή χρέους, «θολή» και «αν» έξοδος στις αγορές τον Αύγουστο, δεμένα χέρια για εξαγγελίες παροχών στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο, στον αέρα η συμφωνία με τα Σκόπια –έχω την αίσθηση ότι ο πρόεδρος Αλέξης αρχίζει και σκέφτεται σοβαρά τι θα κάνει από εδώ και πέρα και πώς θα το κάνει. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί και το άθροισμα των μέτρων που πρέπει να εφαρμόσει από τον καινούργιο χρόνο για μισθούς, συντάξεις, αφορολόγητο κ.λπ., η εντύπωσή μου είναι ότι η κλεψύδρα αδειάζει.
Αν και, όπως έχω ξαναπεί, το παλικάρι διακατέχεται από το σύνδρομο του επαγγελματία χαρτοπαίκτη. Αυτού που χάνει όλη τη νύχτα, δεν έχει «σταυρώσει» παρτίδα, αλλά δεν τα παρατάει. Προσπαθεί να κρατηθεί μέσα στο παιχνίδι με νύχια και με δόντια, μήπως κατά το ξημέρωμα «τσιμπήσει» κανένα «κόλπο» και καταφέρει να ρεφάρει κάπως. Για να μπορέσει να ξαναπαίξει την επομένη, τη μεθεπομένη κ.ο.κ.
Γιατί ο καλός ο χαρτοπαίκτης, ο Νικ δι Γκρικ ή ο Τζον Τάραμας ας πούμε, ανεπτυγμένο το αίσθημα της «αυτοσυντήρησης» είχε, γιατί από το παιχνίδι ζούσε. Αν «ξετινάζονταν» σε ένα και μοναδικό παιχνίδι, είναι βέβαιο ότι δεν θα μιλούσαμε γι’ αυτούς σήμερα…
Και κάτι ακόμη: ο Τσίπρας είναι μόλις 44 ετών. Λογικά έχει μπροστά του 25 με 30 χρόνια προσδόκιμο παρουσίας στην πολιτική ζωή. Αν δεν σκέφτεται αυτός το «μετά» και δεν κάνει και σχέδια επ’ αυτού, αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να το σκέφτεται…
