Σενεγάλη και Ιαπωνία έχουν περισσότερα κοινά από ό,τι φαντάζεται κανείς στο ποδόσφαιρο και ο Αλιού Σισέ με τον Ακίρα Νισίνο το έχουν καταλάβει προ πολλού

Ευφάνταστο όνειρο… ποδοσφαιρικής νυκτός; Προφανώς όχι. Μάλλον μια ενδιαφέρουσα πραγματικότητα, σε έναν όμιλο που εξ αρχής έμοιαζε ανοιχτός σε εκπλήξεις. Οσοι περίμεναν λοιπόν αύριο το βράδυ την αναμέτρηση ανάμεσα στην Πολωνία και την Κολομβία ως εκείνο το ματς που θα έδειχνε πιθανότατα έως και την πρώτη θέση αυτού του γκρουπ, ας προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.

Ντέρμπι κορυφής υπάρχει, αλλά όχι στο Καζάν. Το ματς του ομίλου γίνεται απόγευμα (18.00) στο Γεκατερίνμπουργκ. Εκεί όπου από τη μια η παρέα του Σαντιό Μανέ και από την άλλη η αντίστοιχη του Σίντι Καγκάβα παίζουν πιθανότατα την πιο σημαντική παρτίδα πρόκρισης. Σενεγάλη – Ιαπωνία ή αλλιώς, η μοναδική εκπρόσωπος της Αφρικής που μπήκε με το δεξί στο Μουντιάλ (2-1 την Πολωνία) απέναντι στους Μπλε Σαμουράι που εκμεταλλεύτηκαν τις τέλειες συνθήκες και χτύπησαν στο… ψαχνό την Κολομβία (2-1) σοκάροντας πολλούς. Η πρώτη νίκη, σε αυτό το επίπεδο, ομάδας της Ασίας απέναντι σε κλασικό εκπρόσωπο της Λατινικής Αμερικής. Ε, δεν το λες και εύκολο.

Τίποτε όμως δεν μπορεί να είναι εύκολο στο ποδόσφαιρο όταν μιλάς για την Ιαπωνία και τη Σενεγάλη. Παιδιά… ενός κατώτερου θεού εξ ορισμού στον πλανήτη του football. Δύο διαφορετικές σχολές, κουλτούρες, δύο διαφορετικές αφετηρίες που επέλεξαν το ίδιο μονοπάτι διάκρισης. Οχι, ούτε ο Μανέ ούτε ο Καγκάβα είναι τα βασικά πρόσωπα στην προσπάθεια των αουτσάιντερ του ογδόου ομίλου. Στον πάγκο πρέπει να κοιτάξει κανείς για να εντοπίσει την έμπνευση. Εκεί κρύβεται το μυστικό τους, έστω και αν ακόμη είναι πολύ νωρίς για απολογισμό.

Τα πρόσωπα

Η Σενεγέλη επέλεξε τον Αλιού Σισέ, άλλοτε αρχηγό της (στο Μουντιάλ του 2002, όταν οι Λέοντες της Τερανγκά έφτασαν ώς τους οκτώ της διοργάνωσης νικώντας μάλιστα στην πρεμιέρα την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία), για να αναλάβει την ευθύνη. Ο μοναδικός μαύρος προπονητής σε όλη τη διοργάνωση! Ενας ρέγκε-σταρ με μαλλί ράστα και φωνή που μιλά στις ψυχές των ποδοσφαιριστών του. «Μπείτε και παίξτε για την πατρίδα, δώστε την ψυχή σας, χαρείτε το. Κι όταν γυρίσετε πίσω, όλοι θα σας σφίγγουν το χέρι, θα σας καλούν σε τραπέζια και σε γλέντια» τους είπε, φροντίζοντας να τους αποφορτίσει πριν από το ματς με την Πολωνία. «Τώρα θα σας δει όλος ο κόσμος. Στην πατρίδα και παντού! Τιμήστε τη Σενεγάλη και την Αφρική! Εμείς το 2002 νιώσαμε σαν θεοί. Τώρα είναι η σειρά σας, πάμε».

Το 2002 ήταν και η καλύτερη στιγμή της Ιαπωνίας σε Μουντιάλ. Εκείνη είχε φτάσει στους 16. Αποκλείστηκε από την Τουρκία, την ίδια ομάδα που έκοψε έναν γύρο αργότερα και τον καλπασμό της Σενεγάλης. «Ακόμη και αν είχε στον πάγκο τον Μουρίνιο ή τον Βενγκέρ η Ιαπωνία δεν θα μπορούσε να περάσει τον όμιλο» έλεγε με σιγουριά ο Φιλίπ Τρουσιέ, πρόσωπο σεβάσμιο για το ποδόσφαιρο της Ασίας, μιας και εκείνος ήταν που οδήγησε ώς τους 16 τους Μπλε Σαμουράι πριν από 16 χρόνια. Το έλεγε σχολιάζοντας την απόφαση της Ιαπωνίας να απολύσει τον Βαχίντ Χαλίλχοτιτς και να επενδύσει στον Ακίρα Νισίνο. Ποια ήταν η επιδίωξη; Η δημιουργία κλίματος ομάδας από ανθρώπους που είναι σε θέση να καταλάβουν. «Δεν φτάνει μόνο μια μηχανή Φεράρι. Θέλει και ψυχή το ποδόσφαιρο, θέλει ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που είναι γύρω σου» λέει. Την παραμονή του ματς με την Κολομβία στη συνέντευξη Τύπου περισσότερο μίλησε για τον σεισμό στην Οσάκα και την αγωνία των ποδοσφαιριστών του για τις οικογένειές τους και λιγότερο για το ματς. Αυτές οι λεπτομέρειες καμιά φορά είναι που κάνουν και τη διαφορά…

Οσο για απόψε; Ντέρμπι και ό,τι προκύψει. Αν υπάρξει νικητής, τότε αυτομάτως δημιουργεί ισχυρό δεδικασμένο πρόκρισης. Με μια ισοπαλία το πράγμα μπλέκει, αλλά δίνει το δικαίωμα και στους δύο να συνεχίσουν να κρατούν την τύχη στα χέρια τους. Δεν το λες και άσχημο…

Τελευταία Νέα