Αναζήτηση
Δεν κατέκτησε τα τρόπαια του Πελέ (3), δεν διατηρεί εξωπραγματικούς αριθμούς καριέρας σε τελικές φάσεις (21 συμμετοχές, 8 γκολ), δεν είναι καν στη λίστα εκείνων που πρόλαβαν να συμμετάσχουν σε πέντε διοργανώσεις. Και όμως, κανείς άλλος ποδοσφαιριστής στην Ιστορία δεν έγινε συνώνυμο του Μουντιάλ. Ακούς για το Παγκόσμιο Κύπελλο, κλείνεις τα μάτια και απλά σκέφτεσαι τον Μαραντόνα: Να χορεύει ανάμεσα στους Αγγλους. Να δηλώνει πως το χέρι δεν ήταν δικό του, αλλά του Θεού. Να τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι από τα μάτια του, την ώρα που οι Γερμανοί σηκώνουν το τρόπαιο στη Ρώμη. Τον θυμάσαι να νικά μόνος του ολόκληρο τον κόσμο! Και αυτές οι εικόνες δεν θα σβήσουν ποτέ…
Σαράντα χρόνια. Από το 1978, όταν ο μύθος λέει πως οι πιέσεις των «παλιών» (Πασαρέλα, Φιλιόλ) ανάγκασαν τον Λουίς Μενότι να μην τον συμπεριλάβει στην αποστολή της Αργεντινής δημιουργώντας απίστευτες αντιδράσεις που… έσβησαν με το νέκταρ της κατάκτησης, ώς το 2018 και την εμφάνισή του στο Λουζνίκι της Μόσχας. Με μπλε γυαλιά ηλίου, δύο ρολόγια στα χέρια του, και το πούρο στο στόμα. Πάντα εκεί. Αλλοτε σαν θεός, και άλλοτε σαν δαίμονας, για τα χρώματα που δόξασε όσο κανείς. Η βαριά σκιά του που πέφτει και πλακώνει τις ελπίδες των γενεών που ακολούθησαν. Το είδωλο που τείνει να αποδειχθεί ο δυσκολότερος αντίπαλος ενός χαρισματικού ποδοσφαιρικού έθνους. Για αυτό το τελευταίο μάλιστα, κάποια στιγμή μπορεί να το αποφασίσει και να μιλήσει ο ίδιος ο Λιονέλ Μέσι. Εκείνος που βρέθηκε με την κληρονομία στη πλάτη. Εκείνος που ξέρει πως δισεκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο περιμένουν από αυτόν το… ακατόρθωτο. Να συγκριθεί μαζί του!
Σε τέσσερα παγκόσμια κύπελλα αγωνίστηκε ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Σε όλα ο κόσμος σαν μαγεμένος γύριζε γύρω του. Η αποβολή με τους –εξωπραγματικούς –Βραζιλιάνους το ’82. Ο αποκλεισμός για ντόπινγκ το ’94 στις ΗΠΑ. Ο τρόπος με τον οποίο… έκοψε την Ιταλία στα δύο, το ’90, όταν ο ημιτελικός της Αργεντινής με τους οικοδεσπότες έγινε στη δική του Νάπολι, και η επίθεσή του στη FIFA για το πέναλτι – φάντασμα που χάρισε το τρόπαιο στη Γερμανία. Ο μύθος του ’86. Απόλυτος κυρίαρχος σε όλα.
Η επόμενη συμμετοχή του ήταν το 2010 στη Νότια Αφρική, όταν υπό την πίεση μιας… χώρας η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αργεντινής αποφάσισε να του εμπιστευθεί τη θέση του προπονητή. Απόφαση καταστροφική αν αναλογιστεί κανείς εκείνο το 4-0 με το οποίο οι Γερμανοί διέλυσαν τους Γκάουτσος στους προημιτελικούς της διοργάνωσης. Πίστεψαν οι Αργεντινοί πως η παρουσία του θα απελευθερώσει από την πίεση τον Λίο Μέσι. Ξέχασαν τη σημασία του προπονητή στο ποδόσφαιρο.
Εκρηκτικός
Εμπλεκόμενος λοιπόν ως ποδοσφαιριστής από το 1978 ώς το 1994. Προπονητής το 2010. Ποιος είπε όμως ότι απουσίασε από τα υπόλοιπα; Πάντα εκεί είναι. Πάντα έτοιμος να απολαύσει την αποθέωση της κερκίδας που παραληρεί βλέποντάς τον στο πλάι της Εθνικής. Πάντα έτοιμος όμως και να εκτοξεύσει τα φαρμακερά του βέλη προς πάσα κατεύθυνση. Συγκρουσιακός ως χαρακτήρας. Εγωιστής όπως όλοι οι ηγέτες. Τόσο εκρηκτικός, που πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις ποιος είναι τελικά ο σκοπός του. Να το σηκώσει ξανά η Αργεντινή ή να μείνει για πάντα ο χρόνος κολλημένος στο Αζτέκα, στις 29 Ιουνίου του 1986.
Ηταν μόνος του και… όλοι τους
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα από το 2014 συνεργάζεται με το τηλεοπτικό δίκτυο Telesur της Βενεζουέλας, που εκπέμπει σε όλη τη Νότια Αμερική και φημίζεται για την αριστερή ματιά του στα πράγματα. Σχολίασε το Μουντιάλ της Βραζιλίας, κάνει το ίδιο σε αυτό της Ρωσίας. Οι ατάκες θα πέσουν βροχή. Αλλωστε και όταν δεν είχε… τηλεόραση, ο Ντιεγκίτο δεν έδειξε να αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Σε κάθε αποτυχία της Αργεντινής στάθηκε στην πρώτη γραμμή, όντας τουλάχιστον επικριτικός. Το 1998 επαναστάτησε εναντίον τού – τότε ομοσπονδιακού τεχνικού – Ντανιέλ Πασαρέλα για την απόφασή του να κουρευτούν υποχρεωτικά όλοι οι ποδοσφαιριστές της ομάδας πριν ταξιδέψουν στη Γαλλία. Απόφαση που ανάγκασε τον Φερνάντο Ρεδόνδο να αρνηθεί το εθνικό προσκλητήριο.
«Ο Πασαρέλα πρέπει να καταλάβει πως η ιστορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου έχει γραφτεί από μαλλιάδες» είπε ο Ντιεγκίτο και όταν ήρθε ο αποκλεισμός από την Ολλανδία στους προημιτελικούς, ο κατά τα άλλα σεβάσμιος Πασαρέλα… χάθηκε από προσώπου γης. Το 2002 ήταν η άρνηση της Ιαπωνίας να του χορηγήσει την απαραίτητη βίζα για να ταξιδέψει ώς εκεί. Και αυτό όμως δεν τον πτόησε. Από την Κούβα όπου παρακολούθησε τη διοργάνωση επιτέθηκε ανοιχτά στον Μαρσέλο Μπιέλσα, τότε εκλέκτορα. «Ράγισε η καρδιά μου όταν είδα τον Μπατιστούτα και τους άλλους να κλαίνε για την αποτυχία. Επρεπε να παίξουν μαζί οι Κρέσπο, Μπατιστούτα στην επίθεση. Επρεπε να ήταν στην ενδεκάδα ο Βερόν» είπε για τον «Λόκο», που κορυφαίοι προπονητές στον κόσμο (όπως ο Πεπ Γκουαρντιόλα) θεωρούν «μέντορά» τους.
Κριτική στη… Μαφία
Ιδια γεύση και το 2006 στη Γερμανία. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο ο Χοσέ Πέκερμαν μετά τον αποκλεισμό στους προημιτελικούς: «Θα προτιμούσα να δω τον Μέσι λίγο παραπάνω στο γήπεδο. Αν έπαιζε στο ματς με τη Γερμανία, τότε θα κάναμε το 2-0 και θα αφήναμε τους Γερμανούς πέμπτους ή έκτους. Εγώ θα έκανα διαφορετικές αλλαγές». Από την κριτική του δεν γλίτωσε και ο Πάτο Αμπονταντσιέρι, ο τερματοφύλακας της Αργεντινής που αποχώρησε τραυματίας από τον προημιτελικό που κρίθηκε στα πέναλτι: «Επρεπε να ήταν νεκρός για να φύγει. Νεκρός. Κάποτε έσπασα κι εγώ ένα πλευρό, αλλά συνέχισα να παίζω». Το 2014 οι χιλιάδες φίλαθλοι της Αργεντινής τραγουδούσαν μέσα στη Βραζιλία «ο Μαραντόνα είναι καλύτερος από τον Πελέ» στο σύνθημα που χαρακτήρισε τη διοργάνωση. Οι Γκάουτσος πήγαν ώς τον τελικό, πάλι η Γερμανία όμως στοίχειωσε τα όνειρά τους: «Με εμένα προπονητή, ο Μέσι έπαιζε πέντε φορές καλύτερα από ό,τι με τον Σαμπέγια. Μη μου λέτε πως τώρα θυσιάζεται περισσότερο για την ομάδα. Δεν μου αρέσει ο Σαμπέγια για αυτή τη θέση. Αλλά η Μαφία (σ.σ. η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αργεντινής) είναι εκείνη που αποφασίζει».
