Οποια και αν είναι η εποχή οι συναυλίες θα είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο και ο Νικ Κέιβ ο ισόβιος πρίγκιπάς τους. Υπερβολές υπό την επήρεια μιας μαγικής –και πολύ υγρής –βραδιάς; Μπορεί. Αλλά το κέρδισε με το σπαθί του αυτός ο τύπος. Βγήκε στη σκηνή και ξεχάσαμε τον κατακλυσμό του Νώε που είχε προηγηθεί λίγες ώρες πριν και την ταλαιπωρία από τις κλειστές λεωφόρους, λόγω αγώνα δρόμου, μέχρι να φτάσουμε στην Πλατεία Νερού.

Ολα στραβά γινήκανε και όλα ήταν ωραία. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι αυτό βράδυ το ονειρεύονταν από τον περασμένο Νοέμβριο όσοι είδαν τον ωραίο Αυστραλό με τους εκλεκτούς Bad Seeds. Και η αδημονία είχε επιμηκυνθεί με τα ονόματα που είχαν προστεθεί και έδιναν την υπόσχεση μιας αξέχαστης βραδιάς.

Ο καιρός έκανε τα δικά του και το πρόγραμμα του Σαββάτου στο Eject Festival άλλαξε δραματικά. Οι προβλέψεις του και οι εικόνες που έκαναν τον γύρο των social media από την πλημμυρισμένη Πλατεία Νερού κράτησαν αρκετούς μακριά από τον συναυλιακό χώρο. Με λιγότερο απ’ όσο θα μπορούσαν –και βρεγμένο –κόσμο εμφανίστηκαν οι Jack Heart, Protomartyr, Wolf Alice και Editors. Οι τελευταίοι βγήκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 10 όταν η μπόρα είχε κοπάσει και με συμπτυγμένο setlist. Από τις 11 που τελείωσαν ώς τις 12 και κάτι που εμφανίστηκε ο Κέιβ τα συνεργεία επιδόθηκαν σε οργασμό εργασιών για να ετοιμάσουν τη σκηνή για τον 61χρονο σταρ.

Με μαύρο κοστούμι και μαύρο γιλέκο, βγήκε λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα κάνοντας την πλατεία να… μετακινηθεί. Λεπτός και αέρινος δρασκέλιζε τη σκηνή, έφτανε στο χείλος της για να σκορπίσει ανατριχίλες και ουρλιαχτά θαυμασμού. Και, ναι, ως γνήσιος καλλιτέχνης, με τη δέουσα ροπή ναρκισσισμού, να δει για πολλοστή φορά την έκσταση και τις λιποθυμίες που μπορεί να προκαλέσει ένα άγγιγμά του –όταν άπλωνε το χέρι στα εκατοντάδες των θαυμαστών του –τραγουδώντας το εναρκτήριο της βραδιάς «Jesus alone».

ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ. Μάστορας στο να φτιάχνει ατμόσφαιρα βάζοντας στο παιχνίδι υποψιασμένους και ανυποψίαστους. Δηλαδή και εκείνους που τον έβλεπαν για πρώτη φορά χθες και δεν είχαν εμποτιστεί από τη μυθολογία της τραγουδοποιίας του και της ζωής του. «Hello greek people. Are you wet;» ρώτησε και οι φαν του αποκρίθηκαν εν χορώ «yes». «I’m not… yet» ήταν η δική του απάντηση πριν πάρει μια ανθοδέσμη στην αγκαλιά του και αρχίσει να παραδίνεται στο «Magneto», το «Do you love me?» και εν τω μέσω μικρών διαλόγων: «Nick I love you», «I love you too» ή εκείνο το «ευκαριστώ» του.

Αυτός ο τρυφερός, σκοτεινός και εκστατικός τύπος ξέρει πώς να δίνει ποιητικό περιεχόμενο σε καθετί που τον περιβάλλει. Ακόμη και όταν σπάει το τακούνι του στη σκηνή –λογικό με τόσο χορό και κίνηση –και ακούγεται να λέει «Where are my fuckin’ shoes?» το κάνει να μοιάζει ως ένα μικρό θεατρικό ενταγμένο στη φυσική ροή του 16 τραγουδιών setlist του. Οπου και να πάει κάνει τον δικό του ακριβό χαμό (όπως πριν από λίγες μέρες που στο Victoria Park ανέβασε στη σκηνή τη –μάλλον για πάντα –αγαπημένη του Κάιλι Μινόνγκ για να της κάνει μια μικρή γιορτή –έστω και καθυστερημένη- γενεθλίων, αφού στις 28 Μαΐου έκλεισε τα πενήντα της).

ΣΤΟ ΠΙΑΝΟ. Μαέστρος ακριβείας στο να παρασύρει το κοινό στους ρυθμούς του αλλά και να το καθηλώνει όταν πρέπει. Οπως όταν κάθισε στο πιάνο και είπε σπαρακτικά το «Into my arms» μετατρέποντάς το από νανούρισμα σε θρήνο. «Τα τραγούδια μου δεν έχουν να κάνουν καθόλου με ανθρώπους που ακολουθούν την κοινωνία. Προτιμώ να μιλάω για ανθρώπους που έχουν απομακρυνθεί τελείως από αυτήν.Γράφω για τον θάνατο,την τρέλα και την απομόνωση. Δεν έχω πρόθεση να γράφω για νοσηρά θέματα.Απλώς είμαι αναγκασμένος…» έλεγε πριν από πολλά χρόνια στο «Βήμα». Κι εμείς αναγκασμένοι να τα ακούμε σαν προσευχή, σκεφτόμασταν όσο ακούγονταν οι τελευταίες νότες του «Ring of Saturn»…

Τελευταία Νέα