Η προσφυγική κρίση δεν δοκιμάζει μόνο τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θέτει σε δοκιμασία και τις αξίες της, το ίδιο το σύστημα αξιών πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αλλά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αλληλεγγύη. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς δίκαιη κατανομή των βαρών.
Κι όμως. Οι ευρωπαίοι ηγέτες αδυνατούν να πράξουν το αυτονόητο. Η πολιτική που έχουν υιοθετήσει στη διαχείριση των προσφυγικών ροών είναι μη πολιτική, οι λύσεις που προκρίνονται είναι μη λύσεις. Γιατί η επιστροφή στην εποχή του Δουβλίνου Ι και ΙΙ μόνο λύση δεν είναι. Οι συμφωνίες εκείνες ξεπεράστηκαν από τα γεγονότα, από τις εξελίξεις και από τον ρου της Ιστορίας. Ο κόσμος είναι σήμερα διαφορετικός –διαφορετικές είναι και οι ανάγκες.
Είναι ανάγκη λοιπόν να μη σηκώσουν όλο το βάρος, ή ένα εξαιρετικά δυσανάλογο βάρος σε σχέση με τις δυνατότητες που έχουν και τα μέσα που διαθέτουν, οι χώρες υποδοχής των προσφυγικών ροών. Οι ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να αντιληφθούν ότι τα ελληνικά σύνορα είναι ευρωπαϊκά σύνορα και ότι οι ιταλικές ακτογραμμές είναι ευρωπαϊκές ακτογραμμές.
Μια Ευρώπη όπου ο καθένας προωθεί μόνο το συμφέρον του δεν προδίδει μόνο το πνεύμα των ιδρυτών της. Υπονομεύει ευθέως και το μέλλον της ενοποίησής της. Η κακοφωνία που καταγράφεται είναι δείγμα αδυναμίας. Και η απροθυμία που διαπιστώνεται είναι πολύ μακριά από την παλιά ευρωπαϊκή αξία του ανθρωπισμού.
