Τώρα που τελείωσαν οι παπαρολογίες και τα καλαματιανά, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με όσα συνομολόγησε η κυβέρνησή της.
Είναι μια συμφωνία καλή ή κακή;
Προφανώς κακή, αφού η διαπραγματευτική ευχέρεια της κυβέρνησης είναι μηδαμινή. Μιλάμε απλώς για μια ρύθμιση κοινής σκοπιμότητας ώστε να ξεμπερδεύουν οι μεν και να κοκορευτεί λίγο ο δε. Τίποτα άλλο.
Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο ένα ουσιαστικό ερώτημα: είναι η συμφωνία βιώσιμη;
Και μια κατηγορηματική απάντηση: όχι, δεν είναι!
Δεν είναι επειδή καθιστά μη βιώσιμη τη χώρα που καλείται να βγάλει 30-32 δισ. πρωτογενές πλεόνασμα (πάνω από 18% του ΑΕΠ!) την πενταετία 2018-2022.
Καμία χώρα δεν το έχει επιτύχει παγκοσμίως –με εξαίρεση ίσως τη Νορβηγία στις αρχές της δεκαετίας του ’80 χάρη στα πετρέλαια της Βόρειας Θάλασσας. Δεν νομίζω στις αρλούμπες του “ολιστικού προγράμματος” να περιλαμβάνεται και η εξεύρεση πετρελαίου στην Κουμουνδούρου.
Ο αδιανόητος αυτός στόχος συμφωνήθηκε όχι επειδή οι δανειστές είναι σαδιστές, αλλά επειδή δεν έκαναν καμία ουσιαστική παρέμβαση στο χρέος.
Κι αυτό το ξέρουν όλοι, ξεκινώντας από τους ίδιους.
Μιλώντας λοιπόν για βιώσιμο χρέος κοροϊδεύουν απλώς την κοινωνία. Διότι για να φανεί βιώσιμο το χρέος πρέπει να καταστεί μη βιώσιμη η χώρα.
Μόνο ο Τσίπρας μπορεί να καμώνεται τον ευτυχισμένο από τέτοιο ντιλ –αν έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται…
Και η ανάπτυξη; Αυτή είναι η δεύτερη απάτη.
Διότι τι ανάπτυξη μπορεί να προκύψει σε μια χώρα καταδικασμένη να σηκώνει το υφεσιακό βάρος τέτοιων πλεονασμάτων; Ποια κοινωνία μπορεί να αντέξει τέτοια απορρόφηση ρευστότητας από το κράτος στο όνομα ανεδαφικών ή καταστροφικών δημοσιονομικών στόχων; Καμία!
Φυσικά ο γραφικός θίασος που πανηγύριζε την Παρασκευή στο Ζάππειο τελειώνει.
Η χώρα έχει μπροστά της έναν και μοναδικό δρόμο σωτηρίας: το αναπτυξιακό σοκ. Αλλος δεν υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε τον ξέρει, ούτε τον καταλαβαίνει, ούτε μπορεί να τον περπατήσει –στο καλό, λοιπόν!..
Η αντιπολίτευση όμως που θα κληθεί να διαχειριστεί μια οριακή κατάσταση τι προτίθεται να κάνει; Εχει κάτι σοβαρό στο μυαλό της ή νομίζει ότι το πρόβλημα είναι να μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ σε τρία χρόνια;
Διότι έως τώρα ακούω αναμνήσεις από το 2014 ή το 2015 κι αν έδεσε τη γραβάτα ο Τσίπρας. Για τα άλλα, μισόλογα.
Και για να είμαι ειλικρινής δεν βλέπω πώς θα προκύψει ένα αναπτυξιακό σοκ από ανύπαρκτες τράπεζες, ανίκανη Διοίκηση, ανυπόληπτους επιχειρηματίες κι αναχρονιστική Δικαιοσύνη.
Θα το καταφέρει ο Κυριάκος; Μακάρι.
Αλλά τότε δεν θα είναι γιος του Μητσοτάκη. Του Χάρι Πότερ θα είναι.
