Κι αν η γραβάτα ήταν το λιγότερο; Αν το σημαίνον στο Ζάππειο δεν ήταν ένα ενδυματολογικό κλείσιμο του ματιού, αυτός ο τουλάχιστον αμφιλεγόμενος συμβολισμός, αλλά όλα τα υπόλοιπα; Στο Ζάππειο όλα τα βλέμματα έπεσαν σε μια γραβάτα, στο photo opportunity ενός επικοινωνιακού τεχνάσματος. Θα έπρεπε να πέσουν σε αυτό που συνδέει τον ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια οργανική πλέον σχέση. Είναι ένας δεσμός όχι μόνο πολιτικός αλλά κυτταρικός. Περισσότερο από κυβερνητικοί εταίροι, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι μια ομογενοποιημένη πολιτική μάζα. Η συγχώνευση, ιδεολογική, πολιτισμική και αισθητική, έχει ήδη τελεστεί. Η γραβάτα έγινε το δέντρο που έκρυψε το δάσος. Αλλά ήταν στο δάσος που στήθηκε μια γιορτή στην οποία συμμετείχαν ψυχή τε και σώματι όλοι εκείνοι που κυβερνούν αλλά κανένας ψυχικά από εκείνους που κυβερνώνται. Ηταν η γιορτή μιας εξουσίας που γιόρτασε μόνη αυτή, απομονωμένη και σε πλήρη αντίθεση με ένα κοινωνικό σώμα, το οποίο αδυνατεί να μοιραστεί τον κυβερνητικό ενθουσιασμό. Το Ζάππειο μετατράπηκε σε μια εκδοχή των Βερσαλλιών, έγινε το τοπόσημο μιας εξουσίας τα μέλη της οποίας διασκεδάζουν, αλληλοσυγχαίρονται, ανακοινώνουν θριάμβους και δίνουν όρκους αιώνιας πίστης ερήμην του γενικού συναισθήματος.
Θα έρθει ενδεχομένως η στιγμή που το ρήγμα θα γίνει τόσο μεγάλο ώστε να αναρωτηθεί η εθνικολαϊκιστική Αντουανέτα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αν όχι για τη δυσαρέσκεια εκεί έξω, τουλάχιστον για την αδυναμία της κοινής γνώμης να αντιληφθεί τους θριάμβους της. Και θα είναι η στιγμή που η γραβάτα θα φανεί πιο αμφιλεγόμενη, άτοπη και προσβλητική ακόμη και από το παντεσπάνι.
Τελευταία Νέα