Είναι ζήτημα υποκειμενικότητας. Από τη γωνία που βλέπει ο πρόεδρος της ελβετικής ομοσπονδίας τους αετούς στα χέρια των παικτών της εθνικής του ομάδας δεν γίνεται αντιληπτή η πολιτική προέκταση των εθνικιστικών συμβόλων.
Ο αετός θεωρείται ξεπουπουλιασμένη πολιτική και για τους χαρτογιακάδες της FIFA. Γι’ αυτούς μόνο το πράσινο χρώμα του δολαρίου έχει αξία.
Οι εικόνες που είδαμε χθες στο Μουντιάλ, στο παιχνίδι της Αγγλίας με τον Παναμά έρχονται από το μέλλον. Από το 2026 για την ακρίβεια. Τότε που η πολιτική του ιταλοελβετού προέδρου της FIFA Τζιάνι Ινφαντίνο θα αρχίσει να αποδίδει καρπούς και οι φιναλίστ των Παγκοσμίων Κυπέλλων θα αυξηθούν από τις 32 που είναι σήμερα στις 48.
Είναι το πολιτικό γλυκαντικό που είχε υποσχεθεί στο πολιτικό του ακροατήριο με αντάλλαγμα την ψήφο του.
Σαράντα οκτώ ομάδες εκ των οποίων οι μισές τουλάχιστον ίσως να είναι επιπέδου Παναμά ή και πιο αδύναμες.
Οι εκπρόσωποι της Ασίας σχεδόν διπλασιάζονται. Από 4, 5 θέσεις που έχουν σήμερα θα εξασφαλίσουν οκτώ. Οι αφρικανικές από πέντε θα φτάσουν τις 9. Οχι βεβαίως γιατί έχουν δυνατούς εκπροσώπους, αλλά γιατί στα κέντρα αποφάσεων έχουν 54 ψήφους.
Η ποδοσφαιρική ζώνη από την οποία προέρχεται ο Παναμάς, η Κεντρική – Βόρεια Αμερική και Καραϊβική, επίσης διπλασιάζει τις θέσεις της. Από τις 3, 5 που έχει σήμερα θα φτάσει τις 6 από τη μεθεπόμενη διοργάνωση. Από τις δέκα ομάδες που συμμετέχουν στα προκριματικά της Λατινικής Αμερικής οι 6 (ποσοστό 60%) θα πηγαίνουν στα τελικά.
Ακόμα και η Ωκεανία στην οποία ανήκουν ομάδες όπως τα Νησιά του Σολομώντα, η Παπούα Νέα Γουινέα, το Βανουάτου και οι Νήσοι Κουκ θα έχουν εξασφαλισμένη μία θέση στο Μουντιάλ.
Τουλάχιστον θα βελτιωθούμε στη γεωγραφία και θα απολαμβάνουμε πολλά γκολ. Για σκεφτείτε να παίξει η Βραζιλία με το Νιούε. Θα χάσουμε τον λογαριασμό.
Το δολάριο είναι η πολιτική ενός φιλόδοξου κοσμοπολίτη δικηγόρου και ο αετός ενός μετανάστη που πιστεύει πως πολεμά τους αιώνιους εχθρούς. Η υποκειμενικότητα που λέγαμε.
