Πώς κάνεις το μαύρο άσπρο

Μοιάζει καθυστερημένο μεν, αλλά τι είναι η Παρασκευή, μια ανάσα δρόμος προς τα πίσω είναι. Και εγώ δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο αυτό το “κιτσάτο” σόου που έλαβε χώρα στο Ζάππειο κατά το οποίο ο πολυνίκης, το “τσαμπιόνι” Πρωθυπουργός Αλέξης (υποτίθεται ότι) έπνιξε με τη γραβάτα που φόρεσε τα Μνημόνια. Διότι, πρώτον, δεν έπνιξε κανένα Μνημόνιο και, δεύτερον, αν κάποιον έπνιξε αυτή ήταν η χώρα –της φόρεσε Μνημόνια και έναν άδικο, ασφυκτικό, αφόρητο, σκληρό έλεγχο ώς το 2060.

Το πώς λοιπόν αυτή η αλήθεια μεταβλήθηκε σε μια κακοστημένη παράσταση, στη διάρκεια της οποίας τα είδαμε όλα, ακόμη και τον Τσίπρα να προσέρχεται με γραβάτα, και μετά να τη βγάζει, συνοδευόμενη από βιντεάκια και φωτογραφίες για το πώς του την έδενε ο Τζανακόπουλος, έχω την αίσθηση ότι θα αποτελέσει θέμα προς μελέτη (case study όπως λέμε σε ανάλογες περιπτώσεις στην εύανδρο Ηπειρο, πάντα με εκείνη την οξφορδιανή προφορά η οποία εξακολουθεί να προκαλεί κατάπληξη στη Γηραιά Αλβιώνα) στις πολιτικές επιστήμες ανά τον κόσμο.

Αυτό που εμείς σχηματικά ονομάζουμε “πώς κάνει κάποιος το μαύρο άσπρο” η τεχνολογία του ΣΥΡΙΖΑ το έχει μετεξελίξει σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά μένεις άφωνος για το πόσο έχει προχωρήσει η …επιστήμη!

Αλλά αυτό είναι η μία πλευρά του θέματος, την οποία για τον έναν ή τον άλλο λόγο, όσο να πεις, την περίμενα. Μια κυβέρνηση η οποία έχει επισωρεύσει τόσα δεινά σε αυτόν τον έρμο τον τόπο και μας έχει κοστίσει τα μαλλιά της κεφαλής μας συν το ότι θα την πληρώνουμε για καμιά 40αριά χρόνια ακόμη, θεωρώ απολύτως λογικό να το ρίχνει στο σόου, μήπως και με τον τρόπο αυτό ξεγελάσει όσους βρει διαθέσιμους –σε εκλογές θα πάμε αργά ή γρήγορα.

Το θέμα δεν είναι τι κάνει η κυβέρνηση, το θέμα είναι ο λαός. Αυτός ο “σοφός” κατά τις παραδοχές που μας έχουν διδάξει επί πολλά χρόνια λαός, ο οποίος έτοιμος είναι να τον καταπιεί τον σανό που τον ταΐζουν, αμάσητο. Που ξεχνάει ό,τι έχει προηγηθεί, ό,τι έχει μεσολαβήσει, και στέκεται με το στόμα ανοιχτό (κλείσ’ το επιτέλους, θα καταπιείς καμιά μύγα, μας φώναζε η δασκάλα στο σχολείο, έτσι και μας έβλεπε “χαμένους”, ως “χάνους”…) στο μέγα γεγονός ότι “ο Τσίπρας φόρεσε γραβάτα”.

Ναι, ρε φίλε, φόρεσε γραβάτα. Και την κελεμπία του Βεδουίνου θα φορούσε αν έπρεπε, αλλά, πρώτον, δεν έχουμε Απόκριες, και δεύτερον, εσύ κατάλαβες τι “φόρεσε” σ’ εσένα;

Αντιλαμβάνομαι, πως όχι. Αλλιώς αυτό το κακοστημένο σόου στο Ζάππειο (που μας έφερε μερικά χρόνια πίσω, τότε που ο τεράστιος Σαμαράς οργάνωνε σόου ανάλογης αισθητικής για το πώς θα βγαίναμε από το Μνημόνιο που μας είχε βάλει ο Γιώργος, υποτίθεται, και την είδαμε την κατάληξη) θα αντιμετωπιζόταν έτσι όπως του έπρεπε: με ένα γέλιο. Αυτό το γέλιο που θα τους έπνιγε.

Κι όμως, εκείνοι απτόητοι –οι δύο (συν)εταίροι –όχι μόνο το οργάνωσαν, αλλά και το τερμάτισαν κιόλας διότι αυτό έπρεπε να κάνουν. Αλλιώς πώς θα πείσουν τους υπόλοιπους για τη “μεγάλη επιτυχία” με το χρέος;

Επειδή όμως δεν θέλω να μου πηγαίνετε στο καφενείο αδιάβαστοι και ως εκ τούτου έρμαιο στα χέρια του κάθε αδίστακτου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ας τη δούμε λιγάκι αυτή τη μεγάλη επιτυχία:

n Ο γίγαντας Τσίπρας δεσμευόταν προεκλογικά ότι θα εξανάγκαζε τους δανειστές να μας κουρέψουν το χρέος κατά 30%-50%, που σημαίνει από 120 έως 180 δισ. ευρώ. Η αλήθεια της “επιτυχίας” της “μεγάλης” είναι ότι δεν μας κούρεψαν σεντ, λεπτό, δεκάρα τσακιστή.

Το μόνο που κέρδισε ήταν μια επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων, η οποία, ναι, είναι μια περίοδος χάριτος μέχρι να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Δέκα χρόνια είναι η διάρκεια της επιμήκυνσης. Πόσα απαιτούσε ο Τσίπρας; Είκοσι! Του έδωσαν τα μισά –είναι μεγάλη επιτυχία αυτό; Δεν είναι. Μισή είναι.

Το άλλο ότι δήθεν Μνημόνια τέλος; Αλλη μεγάλη απάτη. Ποια Μνημόνια τέλος, όταν ο ίδιος υπέγραψε ένα τέταρτο Μνημόνιο το οποίο επικυρώνει την επιτροπεία στη χώρα ώς το 2060, με ρήτρες και ποινές και με τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι του λαού των συνεχών πρωτογενών πλεονασμάτων του 2,2%;

Δουλευόμαστε τώρα μεταξύ μας;

Συμπέρασμα: ο τύπος δεν είναι απλά παραμυθάς, δεν είναι ένας μπαρμπα-Μυτούσης της πολιτικής, από τους κορυφαίους που έχουν περάσει από την πολιτική ζωή αυτής της χώρας, είναι επιπλέον και προσβλητικός. Αφόρητα και απροκάλυπτα προσβλητικός. Χωρίς ίχνος ευπρέπειας. Προς όλους μας. Προς όλους τους πολίτες. Διότι όταν λέει όσα λέει, και με την ευκολία που τα εκστομίζει εν γνώσει του ότι όσα δηλώνει απέχουν μίλια μακριά από την αλήθεια και την πραγματικότητα, είναι γιατί μέσα του έχει οικοδομήσει ένα ολόκληρο σκεπτικό το οποίο σε χοντρές γραμμές λέει: απευθύνομαι σε αμαθείς, αγράμματους, άσχετους, ανίκανους να αντιληφθούν τι είναι αυτά που τους λέω, που είναι έτοιμοι, ως αποκαμωμένοι από την κρίση, να χάψουν το οτιδήποτε, οπότε θα τους πω αυτό που θέλουν να ακούσουν, το αισιόδοξο, το ελπιδοφόρο, το χαρούμενο. Θα τους χαϊδέψω τ’ αφτιά και θα με αποθεώσουν. Ανεξάρτητα από το αν αυτό με το οποίο μας “φτιάχνει” είναι ένα τεράστιο ψέμα. Παραβλέπει ακόμη και το ότι το ψέμα, ως ψέμα, “έχει κοντά ποδάρια” και σύντομα θα αποκαλυφθεί. Γι’ αυτόν σημασία έχει η στιγμή. Γι’ αυτήν τη στιγμή ζει, γι’ αυτήν τη στιγμή εργάζεται, γι’ αυτήν τη στιγμή δημιουργεί.

Ο Τσίπρας (ο Τσίπρας, γιατί όλα ξεκινούν και καταλήγουν σε αυτόν) απλά δεν υπάρχει. Εχω καταλήξει…

Κλείνοντας και για σήμερα, θα αφηγηθώ το ιστορικό ανεκδοτολογικού χαρακτήρα περιστατικό που συνέβη προ δεκαετιών στη Βουλή με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Γέρο της Δημοκρατίας, και έναν βουλευτή της Δεξιάς, ο οποίος φωνασκούσε και τον διέκοπτε στη διάρκεια μιας συνεδρίασης της Βουλής. Γοητευτικός ρήτωρ ο Παπανδρέου, είχε καθηλώσει το ακροατήριό του πλην ενός “διακοψία” βουλευτή της τότε ΕΡΕ, ο οποίος κάθε τόσο πεταγόταν από το έδρανο και του φώναζε, συχνά προβληματικές εκφράσεις. Ο στόχος ήταν να καταγράψουν οι δημοσιογράφοι τις διακοπές και σε κάποιο κείμενό τους της επομένης να τον αναφέρουν –ήταν η μοναδική περίπτωση να δει το όνομά του γραμμένο σε εφημερίδα, διότι ούτε κανάλια υπήρχαν εκείνη την εποχή ούτε ραδιόφωνα. Ο φουκαράς θα έπαιρνε την εφημερίδα και θα πήγαινε στην εκλογική του περιφέρεια να την επιδείξει στους ψηφοφόρους του, που αυτός ήταν ο μόνος “που τα είπε ένα χεράκι στον Παπανδρέου”.

Φώναζε λοιπόν, διέκοπτε, ωρυόταν, απειλούσε. Κάποια στιγμή ο Παπανδρέου σταματάει την ομιλία του και απευθύνεται στην αίθουσα:

–Εγώ, εγώ, απαντάει ο “διακοψίας” βουλευτής χαρούμενος που, επιτέλους, τα κατάφερε.

–Α, εσείς; Τότε δεν έχει την παραμικρή σημασία, είπε ο τεράστιος “Γέρος”, και συνέχισε κανονικά.

Το περιστατικό αυτό το θυμήθηκα το Σάββατο πληροφορούμενος ότι προπέτης και γι’ αυτό “απρόσεκτος” πολιτευτής ΣΥΡΙΖΑ ονόματι Ραγκούσης παραχώρησε συνέντευξη στην οποία μεταξύ διαφόρων βαρετών φληναφημάτων περί της πολιτικής μετέρχεται της βορβορώδους επιχειρηματολογίας των υπογείων του Μεγάρου Μαξίμου προκειμένου να πλήξει –εν είδει εκτέλεσης κάποιου συμβολαίου –«ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα»…