Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ο Πρωθυπουργός προσωπικά αναφέρονται συχνά στην υποτιθέμενη επιστροφή στην κανονικότητα. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να γίνει όταν οι πολίτες υποχρεώνονται να εργάζονται 198 ημέρες τον χρόνο για να πληρώνουν φόρους και εισφορές. Η φορολογική αφαίμαξη, και μάλιστα με μια καθαρά εισπρακτικού και λογιστικού τύπου λογική, δεν συνάδει με την κανονικότητα.
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση ήταν και παραμένει εξαναγκασμένη να ανταποκριθεί σε οικονομικές υποχρεώσεις του κράτους. Αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι ευθύνεται η ίδια για μέρος των οικονομικών υποχρεώσεων που δημιουργήθηκαν. Οπως είναι αλήθεια ότι ανάμεσα στην υπερφορολόγηση των πολιτών και τη μείωση των δημοσίων δαπανών επέλεξε την υπερφορολόγηση για να ανταποκριθεί σε αυτές τις υποχρεώσεις.
Είναι μια πολιτική επιλογή, οι επιπτώσεις της οποίας είναι αυτονόητες στην οικονομία. Είναι αυτονόητο ότι μια οικονομία που έχει ανάγκη από άλματα ανάπτυξης και για να εξυπηρετήσει το χρέος της αλλά κυρίως για να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης δεν μπορεί να αναπτυχθεί όταν το μεγαλύτερο μέρος του παραγόμενου πλούτου καταλήγει στον κουβά του κράτους. Εναν κουβά τρύπιο σε πολλά σημεία –το ελληνικό κράτος είναι γεμάτο από μαύρες τρύπες που ρουφάνε χρήμα.
Η κυβέρνηση επιμένει να εγκλωβίζει την οικονομία σε έναν φαύλο υφεσιακό κύκλο. Οι λόγοι αυτής της επιμονής είναι προφανείς, η σκοπιμότητα είναι καθαρά κομματική. Είναι όμως μια σκοπιμότητα που στρέφεται ανοικτά κατά του ευρύτερου κοινωνικού συμφέροντος.
