Αναζήτηση
Είναι χαραγμένο στο κισμέτ αυτής της ομάδας να χαλά τα πάρτι των διοργανωτών.
Πέντε φορές έχουν βρεθεί οι Ουρουγουανοί απέναντι στους οικοδεσπότες των Παγκοσμίων Κυπέλλων και τις τέσσερις κατάφεραν να τους χαλάσουν τη γιορτή. Τουλάχιστον οι Ρώσοι, οι οποίοι ηττήθηκαν με το βαρύ 3-0, μπορούν να λένε πως δεν έζησαν ένα νέο Μαρακανάζο και συνεχίζουν στη διοργάνωση στη φάση των 16.
Μια χώρα με πληθυσμό μικρότερο από το Λεκανοπέδιο, μόλις 3,5 εκατομμύρια ψυχές, είναι από τα γεννοφάσκια της μια ποδοσφαιρική υπερδύναμη.
Το DNA των ανθρώπων της σχηματίζεται από μπάλες ποδοσφαίρου. Δεν είναι ταλαντούχοι σαν τους Βραζιλιάνους, ούτε πειθαρχημένοι σαν τους Γερμανούς, Δεν είχαν ποτέ Πελέ και Μαραντόνα, ούτε Κρόιφ και Πούσκας. Εχουν όμως αυτό που οι περισσότερες ομάδες δεν διαθέτουν: ψυχή. Ισως επειδή είναι λίγοι να λειτουργούν όλοι σαν ένα σώμα, με ευτολμία που ατσαλώνεται στις δυσκολίες. Αρκεί κάποιος να κοιτάξει στον πάγκο της Σελέστε για να δει τη δύναμη που κρύβει μέσα της στα μάτια του προπονητή της.
Το 1950 έπαιξαν με τη Βραζιλία σε ένα κατάμεστο από 200.000 Βραζιλιάνους Μαρακανά σε έναν εν είδει τελικό. Ο Γκίτζια συνεχίζει να έρχεται στους εφιάλτες τους γελώντας και με ανοιχτά χέρια, όπως ακριβώς πανηγύριζε το γκολ που ισοδυναμούσε με το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Το 1966 οι Αγγλοι άνοιγαν τη δική τους διοργάνωση πέφτοντας πάνω στο τείχος της Σελέστε. Η μοναδική λευκή ισοπαλία των Τριών Λιονταριών.
Το 2010 σκορπίζουν τη θλίψη στους Νοτιοαφρικανούς νικώντας τους Μπαφάνα Μπαφάνα με το βαρύ 3-0 το οποίο ουσιαστικά τους έθετε νοκάουτ από τη συνέχεια της διοργάνωσης.
Και τώρα ήρθε η σειρά η Ρωσίας. Οι εθελοντές του Μουντιάλ ξεχύθηκαν στους δρόμος των 11 πόλεων που φιλοξενούν τη διοργάνωση και φώναζαν «Ρο – σι – για» για να τονώσουν το ηθικό των Ρώσων, σαν να πολιορκούνται από τα ποδοσφαιρικά κανόνια της μακρινής χώρας.
