Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει πως στο ελληνικό λαϊκό τραγούδι εκείνοι που έπαιξαν ρόλο στον στίχο και είναι πρωτογενείς φυσιογνωμίες είναι τρεις: Στο αυθεντικό λαϊκό τραγούδι η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Στο έντεχνο ο Νίκος Γκάτσος. Και στη νεότερη γενιά ο Λευτέρης Παπαδόπουλος . Ο Νίκος Γκάτσος είχε πει ότι «o Λευτέρης Παπαδόπουλος με τρόμαξε. Οταν άκουσα τα τραγούδια του, είπα πως δεν θα ξαναγράψω. Ο νέος αυτός ποιητής, με την “Απονη ζωή”, τη “Φτωχολογιά”, την “Καισαριανή” και το “Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι”, ξεπέρασε όλους εμάς και δημιούργησε νέα κατάσταση». Για τον Μάνο Λοΐζο ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ήταν «μεγάλος παραμυθάς και πιο μεγάλος μάστορας. Μείγμα από μπαρούτι και μέλι. Εραστής του μόχθου και ποιητής ατόφιος. Χαραγμένος ο ίδιος, χάραξε με τον στίχο του τη ζωή μας τα τελευταία χρόνια» Και ο Μπαγιαντέρας: «Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο μεγάλος αυτός λαϊκός ποιητής, έγραψε την “Απονη ζωή”. Δεν πιστεύω να γράφτηκε πιο αληθινό τραγούδι στην ιστορία της λαϊκής μουσικής. Ας ήταν να ‘μουν εγώ που θα ‘χε μελοποιήσει αυτό το τραγούδι».
Είναι μερικές από τις διατυπωμένες εκτιμήσεις για τον σπουδαίο αυτόν ποιητή ο οποίος χθες το βράδυ τιμήθηκε από το Φεστιβάλ Αθηνών και κυρίως από τον κόσμο που γέμισε το Ηρώδειο για να του ανταποδώσει το ευχαριστώ για τους παρηγορητικούς του στίχους. Εκείνους που στέγασαν τα όνειρα, τις προσδοκίες, τα οράματα και τα τρυφερά αισθήματα ενός ολόκληρου λαού. Αλίμονο, σ’ ένα βράδυ δεν χωρούν τα 1.300 τραγούδια που έγραψε στην 83χρονη ζωή του. Ομως ο σεφερικός καημός των στίχων του τραγουδήθηκε με πάθος σε εκείνα που με περισσή ευαισθησία μπήκαν στο πρόγραμμα το οποίο επιμελήθηκε με μαεστρία ο Γιώργος Νταλάρας και που τραγούδησαν –εκτός από τον ίδιον –ο Μανώλης Μητσιάς, ο Κώστας Μακεδόνας, η Βιολέτα Ικαρη και ο Χρήστος Μάστορας.
Η έναρξη της βραδιάς σκάλισε τις μνήμες όσων κάθε κομμάτι της ζωή τους έχει πυκνωθεί στους ακριβούς στίχους του ποιητή. Και ποιο θα μπορούσε να είναι ιδανικότερο ξεκίνημα με τις παιδικές φωνές να τραγουδούν το «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» θυμίζοντας εκείνη την «σύνθετη δωρική λιτότητα» όπως είχε χαρακτηρίσει ο Γιάννης Ευσταθιάδης τη δημιουργία του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Εκείνη που καταγράφηκε σε τραγούδια που ήχησαν και ενώθηκαν σε χιλιάδες στόματα χθες στο Ηρώδειο: «Απονη ζωή» «Μάνα δεν φυτέψαμε» «Ποια νύχτα» «Το άγαλμα» «Ο τρελός» «Δεν θα ξαναγαπήσω» «Πες πως μ’ αντάμωσες» «Βρέχει φωτιά» «Φτωχολογιά» και τόσα άλλα που διαμόρφωσαν και καθόρισαν το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.
Η δημιουργία του Λευτέρη Παπαδόπουλου είχε σταθμούς και κομβικά σημεία. Οπως τότε που στα 25 του γνώρισε τον Σταύρο Ξαρχάκο και τα τραγούδια «Το απομεσήμερο» και «Απονη ζωή» τράβηξαν γραμμή στο ελληνικό μουσικό πεδίο. Ρωγμή ήταν και οι ερμηνείες των σπουδαίων «μελωδιών με λέξεις», όπως έχουν χαρακτηρίσει τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Μανώλη Μητσιά και τη Χαρούλα Αλεξίου.
Και όταν χθες ο Γιώργος Νταλάρας κάλεσε την Χαρούλα στην σκηνή για να τραγουδήσει τους στίχους που δάνεισαν τον τίτλο της συναυλίας, «τι χρώματα, τι μουσικές», ο κόσμος με τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα θύμισε για άλλη μια φορά τη ρίζα και τη λειτουργία της τέχνης: θα παρηγορεί και θα μας βγάζει από τη «βάρβαρη αχλή των νεοελληνικών γεγονότων» όπως είχε πει μοναδικά ο Γιάννης Ευσταθιάδης για τον «Πρόεδρο».
