Φίλες μου γεια σας. Μετά την ανεξαρτητοποίηση από τους ΑΝΕΛ του βουλευτή Β’ Θεσσαλονίκης Γιώργου Λαζαρίδη, για δυο ανθρώπους ανησύχησα, που και οι δύο έχουν συνυφάνει την πολιτική τους καριέρα με τη Βόρειο Ελλάδα. Για τον Κώστα Ζουράρι και τη Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά.
Εκείνος, ο Ζουράρις, είναι παλαιός αριστερός, αλλά εξελέγη βουλευτής ως κόλακας των ΠΑΟΚτσήδων. Κινείται συστηματικά στο χώρο της παραδοξολογίας ου μην αλλά και της παπαρολογίας, ωστόσο ακόμα και έτσι έχει συμβάλει στην εμπέδωση στερεοτύπων του ελληνικού εθνικισμού –μερικά εκφράστηκαν με ύβρεις τις οποίες ο ίδιος διακίνησε: «εκσυγχρονιστάδες», «φωταδιστές», «ευρωλιγούρηδες και λοιπά Νατοκεμαλικά ασπόνδυλα μαλάκια» (βλ. Κ. Ζουράρις, «Ερχομαι από μακριά», Αρμός, 2014). Το δυστύχημα γι’ αυτόν είναι ότι, παρά την επαναλαμβανόμενη θέση του ότι αυτός δεν θα ψηφίσει πρόταση ονομασίας που περιέχει το όνομα Μακεδονία για τη γειτονική χώρα, έστω σιωπηλά συντάχθηκε με όσους αποκαλεί «ευρωλιγούρηδες και Νατοκεμαλικά ασπόνδυλα μαλάκια». Δεν είναι προς θάνατο –αλλά ακόμα και ένας άγνωστος στον πολύ κόσμο πολιτικός, όπως ο Λαζαρίδης, ντράπηκε να παραμείνει οχυρωμένος πίσω από την πολιτική ανεντιμότητα, όπου άλλα λέει ότι πιστεύει και άλλα στηρίζει. Ο πολύς Ζουράρις, που ποζάρει και ως ηθικό παράδειγμα, δεν ντρέπεται;
Εκείνη, η υφυπουργός Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά είναι η τελευταία μιας αλυσίδας σημαντικών προσωπικοτήτων που λαμπρύνει τον (διακοσμητικό) θώκο του άλλοτε υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, του αγαπημένου μου ΜΑΚ-ΘΡΑΚ. Ως είθισται, δεξιώνεται παπάδες και στρατιωτικούς, περιοδεύει στις γειτονικές πόλεις, φωτογραφίζεται κάτω από εικονίσματα και βγάζει πύρινους λόγους εθνικού περιεχομένου –κι όλα αυτά αναρτώνται στο σάιτ του υπουργείου, για να χαίρονται οι μερακλήδες σαν και μένα που το παρακολουθούν. Μόνο χθες η αγαπημένη μου πολιτικός δημοσίευσε ένα οργισμένο σημείωμα, γιατί μια κακιά δημοσιογράφος έγραψε, αν κατάλαβα καλά, ότι η ψήφος εμπιστοσύνης των Ανεξάρτητων Ελλήνων προς την κυβέρνηση ήταν και ψήφος προς τη συμφωνία Κοτζιά-Ντιμιτρόφ. Η Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά δηλώνει ότι «παλεύει για την Πατρίδα χωρίς να φοβάται το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος των αποφάσεών της και χωρίς να επιζητά πολιτικά οφέλη σε βάρος της ενότητας των Ελλήνων». Μπράβο της, τη στηρίζω.
Δεν είμαι σε θέση να επικρίνω την αγαπημένη μου υφυπουργό διότι ανέχεται, και στηρίζει, την ίδια πολιτική ανεντιμότητα, να είναι μέλος μιας κυβέρνησης με τη βασική θέση της οποίας διαφωνεί. Διότι δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνει τι στηρίζει.
Καλά περνάμε. Και βγαίνει στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
