Ουτοπίες

Οταν το πρωί διαψεύδεις κατηγορηματικά τα σενάρια ότι πας στον ΣΥΡΙΖΑ –μιλώντας μάλιστα για γκεμπελοσταλινικές μεθόδους ηθικής απαξίωσης –και το μεσημέρι προτείνεις να στηριχθεί η κυβέρνηση αν χάσει τον ακροδεξιό της εταίρο, υπάρχουν δύο εκδοχές.

Η μία είναι αυτή που υποστηρίζεις εσύ, δηλαδή ο βουλευτής του Ποταμιού Σπύρος Δανέλλης. Είσαι προοδευτικός, πάντα διάλεγες το προοδευτικότερο κόμμα, προοδευτικός είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αναγκάστηκε συγκυριακά να συνεργαστεί με τον Καμμένο. Τώρα λοιπόν που ο εταίρος κλείνει το μαγαζί, ήλθε η στιγμή να συνεργαστούν όλοι οι προοδευτικοί μαζί για το καλό του τόπου.

Η δεύτερη είναι αυτή που υποστηρίζουν οι αντίπαλοί σου: είσαι ένας οπορτουνιστής, πάντα ήσουν, άλλαζες κόμμα ανάλογα με το τι σου πρόσφεραν κάθε φορά και τώρα χρειάζεσαι τη στήριξη των ευρύτερων δυνατών δυνάμεων προκειμένου να πραγματοποιήσεις τον νέο σου στόχο: να εκλεγείς δήμαρχος Ηρακλείου. Λες λοιπόν διάφορα παραμύθια κι ό,τι πιάσει.

Η πρώτη εκδοχή πάσχει από πολιτική αφέλεια. Σε μια σειρά από τομείς –ανάπτυξη, παιδεία, δημόσια διοίκηση, ανεξάρτητες Αρχές -, Το Ποτάμι δεν διαφωνεί απλώς με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως τουλάχιστον τον γνωρίζουμε σήμερα. Βρίσκεται στον αντίποδα. Η αντίληψή τους για την ίδια την άσκηση της πολιτικής είναι ριζικά διαφορετική. Το να θεωρεί κανείς ότι τα δύο αυτά κόμματα μπορεί να συνεργαστούν στο όνομα μιας λέξης τόσο αφηρημένης όσο η «πρόοδος», και μάλιστα στο τέλος της παρούσας κυβερνητικής θητείας, δεν αντέχει καν σε κριτική. Το μόνο επιχείρημα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Δανέλλης είναι η κύρωση της συμφωνίας για το Μακεδονικό. Αλλά αυτό δεν απαιτεί σχηματισμό ενός νέου κυβερνητικού συνασπισμού.

Η δεύτερη εκδοχή είναι υπέρμετρα βίαιη. Οσοι γνωρίζουν τον βουλευτή μιλούν για έναν ήπιο, ευθύ και έντιμο άνθρωπο, που κινείται με βάση τα πιστεύω του. Η πολιτική βέβαια πολλές φορές αλλάζει τον άνθρωπο. Τον παραμυθιάζει. Τον κάνει να νομίζει πως βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου. Ανατρέπει τις προτεραιότητές του, γελοιοποιεί τις αρχές του, δικαιολογεί τις κωλοτούμπες του.

Ολα αυτά είναι λίγο θεωρητικά. Υπάρχει όμως κάτι απτό και συγκεκριμένο. Οταν ο αρχηγός σου έχει δηλώσει ρητά πως αν αποχωρήσουν οι ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση θα γίνουν εκλογές, όταν το ίδιο πρωί έχει διαβεβαιώσει πως οι βουλευτές του Ποταμιού δεν θα στηρίξουν την κυβέρνηση, είναι ανεπίτρεπτο, ακόμη και στο πλαίσιο μιας φιλοσοφικής συζήτησης, να βγαίνεις δημοσίως και να τον αδειάζεις. Γιατί έτσι το μόνο που πετυχαίνεις είναι να δίνεις τροφή στους συνωμοσιολόγους. Και να δικαιώνεις αυτούς που μισούν την πολιτική.

Αν ο Δανέλλης αγαπά τις ουτοπίες, ας το ρίξει στη λογοτεχνία. Αν του αρέσουν οι προκλήσεις, ας έπαιζε στο Στοίχημα τον αποκλεισμό της Γερμανίας. Στην πολιτική, όμως, πρέπει να σέβεσαι ορισμένες αρχές. Ιδίως αν υποστηρίζεις ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι.