Αμηχανία

Μέσα σε όλη αυτή την καταγγελιολογία περί αποστασιών, Ακροδεξιάς, οργανωμένων συμφερόντων, αποσταθεροποίησης και λοιπών σεναρίων υστερίας, ακούς και μερικές ήπιες φωνές. Κάποιους πολιτικούς που δεν παρασύρονται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ακούνε, απαντούν, επιχειρηματολογούν και τεκμηριώνουν.

Ενας από αυτούς είναι ο Κωστής Χατζηδάκης. Μετριοπαθής, με μεγάλη πολιτική εμπειρία καθώς έχει περάσει από διάφορα υπουργεία, με πλούσια ευρωπαϊκή πείρα καθώς διετέλεσε ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας από το 1994 ώς το 2007 και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, εκπροσωπεί την εκσυγχρονιστική τάση του κόμματός του. Να είναι άραγε αυτός ο λόγος που αισθάνεται κανείς ότι ώρες ώρες δυσκολεύεται να υποστηρίξει τις κεντρικές επιλογές της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Σε χθεσινή του συνέντευξη στον σταθμό 9,84, ο δημοσιογράφος τον ρώτησε κατά πόσο τον προβληματίζει η απόσταση που χωρίζει τη Νέα Δημοκρατία από τους ευρωπαίους συμμάχους της στην αξιολόγηση των συμφωνιών των Πρεσπών ή του Eurogroup. Αφού επισήμανε τις πολλαπλές κυβιστήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο Χατζηδάκης πιάστηκε από δευτερεύοντα επιχειρήματα για να αποφύγει την ευθεία απάντηση. Δεν είδατε ότι πολλοί ξένοι αναλυτές θεωρούν ανεπαρκή τη συμφωνία για το χρέος; Δεν μάθατε ότι η Γαλλία, η Ολλανδία και η Δανία μπλοκάρουν τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις των Σκοπίων, διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς του Κοτζιά ότι με τη συμφωνία σταθεροποιούνται τα Βαλκάνια;

Ανάλογη αμηχανία έκρυβε και το σχόλιο του αντιπροέδρου για τη διαγραφή του Κωνσταντίνου Μίχαλου. Ναι, είμαστε υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και αντιλαμβανόμαστε ότι ως πρόεδρος του ΕΒΕΑ δικαιούται να έχει μια περισσότερο οικονομική και λιγότερο πολιτική προσέγγιση για ορισμένα θέματα. Αλλά βρε αδερφέ, όλο υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει, και καθόλου υπέρ της Νέας Δημοκρατίας. Και γι’ αυτό διεγράφη;

Ευτυχώς δηλαδή που ο Ρουβίκωνας και η κατάρρευση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων προσφέρουν λυτρωτικές διεξόδους. Γιατί κατά τα άλλα η Νέα Δημοκρατία, και δευτερευόντως το ΚΙΝΑΛ, δυσκολεύονται να δικαιολογήσουν τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό την απόρριψη οποιασδήποτε πρωτοβουλίας προέρχεται από την κυβέρνηση, ακόμη κι αν σε γενικές γραμμές συμφωνεί με τις θέσεις τους. Είναι αλήθεια ότι απέναντί τους έχουν έναν αδίστακτο Πρωθυπουργό που δεν χάνει την ευκαιρία να τους επιτεθεί ακόμη κι από έναν χώρο που στην πραγματικότητα περιφρονεί, όπως είναι το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ομως, that’s politics.

Ο έτερος αντιπρόεδρος κινείται σαν το ψάρι στο νερό, ο λαϊκισμός είναι το στοιχείο του, τρελαίνεται να φωνάζει στους αντιπάλους του ότι «έδωσαν» τη Μακεδονία. Ο Χατζηδάκης όμως έχει άλλη κουλτούρα, δεν τον ενοχλεί το όνομα αλλά η εθνότητα, η αποστολή του δεν είναι να εμποδίσει τη δημιουργία ενός κόμματος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας αλλά να αντλήσει όσο περισσότερες κεντρώες ψήφους μπορεί. Η ισορροπία στους κόλπους του κόμματος που θα κυβερνήσει αύριο είναι θαυμαστή. Χάνεται βέβαια η ουσία. Αλλά έτσι δεν ήταν πάντα στην Ελλάδα;