Οντως το διαζύγιο του Γιάννη Σφαιρόπουλου με τον Ολυμπιακό υπήρξε τόσο αναμενόμενο, όσο το ότι ο ήλιος θα βγει από την Ανατολή, αλλά πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις εκτός από την ουσία έχουν τη σημασία τους και οι τύποι.
Την κοινή ανακοίνωση των προέδρων και του προπονητή εννοώ, που αν μη τι άλλο πέρα από την αμοιβαία εκτίμηση και τον αλληλοσεβασμό, απέπνεε και ένα αγαπησιάρικο ύφος! Τα κομπλιμέντα των αδελφών Αγγελόπουλων και η αναφορά σε μαγικές, ιστορικές και αξέχαστες στιγμές «κούμπωσαν» με τις θερμές ευχαριστίες και τις εγκάρδιες αναφορές του Σφαιρόπουλου και το μόνο που έλειπε από αυτή την κοινή ανακοίνωση ήταν να βαδίσει και ο Ολυμπιακός στα προ εξαετίας χνάρια του Παναθηναϊκού!
Να καταλήξουν δηλαδή και οι Πειραιώτες με τη φράση «γι’ αυτό δεν του λέμε αντίο, αλλά εις το επανιδείν φίλε», όπως είχαν γράψει οι Πράσινοι στις 12 Ιουνίου του 2012, όταν ξεπροβόδισαν τον Ομπράντοβιτς!
Θυμάμαι ότι εκείνες τις ημέρες υπήρξε πολλή σπέκουλα, τόσο επί της ουσίας, όσο και στο τυπικό μέρος της υπόθεσης, που εν τέλει κατέληξε με την ανακοίνωση της ΚΑΕ και τη δήλωση του Ζοτς από κάτω…
Ο Σφαιρόπουλος αποχώρησε έπειτα από τέσσερα χρόνια, κλείνοντας έναν κύκλο που δεν αποκλείεται να ξανανοίξει στο μέλλον, με μια ενδεχόμενη τρίτη παρουσία του στον πάγκο του Ολυμπιακού, από τον οποίο τουλάχιστον έχει την ηθική ικανοποίηση ότι αποχώρησε πολύ πιο καλότροπα, ειρηνικά και αξιοπρεπέστερα απ’ ό,τι στις 10 Οκτωβρίου του 2014 ο Γιώργος Μπαρτζώκας…
Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του (μετά τη μεταβατική υπηρεσιακή «κυβέρνηση» του Τόμιτς) ο «Coach Bullet» δεν έφυγε κυνηγημένος, καθυβρισμένος και απειλημένος από το πάρκινγκ, ούτε από την πίσω πόρτα. Εφυγε κανονικά, με αξιοπρέπεια, με συναίσθηση ευθύνης και με επίγνωση τιμής.
Σα τσ’ ανθρώπους που λένε και στο χωριό μου!