Δεν είναι μόνο ότι υπουργοί και κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έπαθαν ξαφνικά αμνησία και καταγγέλλουν την εθνικιστική βία που υφίστανται λόγω του Μακεδονικού «ξεχνώντας» ότι ώσπου να γίνουν κυβέρνηση αποδέχονταν (ή και εγκωμίαζαν) την αριστερή βία εναντίον των αντιπάλων τους σαν «κοινωνική αγανάκτηση» και «δίκαιη οργή». Είναι και το γελοίο φαινόμενο ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης να καλεί να δημιουργηθεί «κύκλος ασφάλειας για να μπορούν όλοι οι θεσμικοί παράγοντες να διαμορφώνουν και να εκφράζουν την άποψή τους» με αφορμή την επίθεση των ρουβικωνοειδών στο γραφείο του βουλευτή των ΑΝΕΛ κ. Κατσίκη. Αυτών που ο ίδιος είχε δώσει εντολή να αφεθούν ελεύθεροι ύστερα από εισβολή τους στη Βουλή –διότι επρόκειτο για χαριτωμένο ακτιβισμό, σαν των FEMEN όταν κυκλοφορούν με τα βυζάκια έξω.
Βεβαίως, είχε φροντίσει ο κ. Βούτσης να μαντέψει ότι η επίθεση είχε γίνει από ακροδεξιούς και επομένως ο «κύκλος ασφάλειας» αυτούς έπρεπε να περικυκλώσει: «δεν πρέπει να δίνεται οξυγόνο σε οποιαδήποτε ομάδα ακροδεξιά και φιλοφασιστική, να διαμορφώνουν μια συνείδηση φόβου». Αλλιώς δεν θα τα είχε πει, διότι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι η Αριστερά δεν δημιουργεί φόβο: είναι απελευθερωτικά όσα κάνει, καταλύουν τον συστημικό φόβο του αστικού καθεστώτος. Αυτή είναι η θεωρία –στην πράξη εγκρίνουν την αριστερή βία επειδή στρέφεται κατά των αντιπάλων τους, αλλά απορρίπτουν τη δεξιά βία που στρέφεται εναντίον τους. Απολύτως λογική, συμφεροντολογική για την ακρίβεια, πολιτική συμπεριφορά –αντιδημοκρατική όμως.
Εχουμε ακόμη τις καταγγελίες για εξαγορές και αποστασίες, όπως το 2014. Με στόχο τότε να ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά, με στόχο να επιβιώσει η κυβέρνηση Τσίπρα τώρα. Εστω ότι ο κ. Λαζαρίδης πληρώθηκε για να αποχωρήσει από τους ΑΝΕΛ –άραγε πήρε περισσότερα από όσα θα πάρουν όσοι αντιπολιτευόμενοι στηρίξουν την κυβέρνηση με την υπόσχεση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους επανεκλέξει βουλευτές και επομένως θα έχουν ξανά εξουσία, αξιοζήλευτες αποδοχές και οικονομικά προνόμια;
Die hard, δηλώνει ο Πρωθυπουργός –δεν αμφιβάλλω. Αλλά από πότε η σκληρότητα, η αγριότητα είναι αποδεκτά στοιχεία του δημοκρατικού πολιτικού ανταγωνισμού; Και πώς θα επιβιώσουμε οι απλοί πολίτες που δεν είμαστε σαν αυτόν ή τον Μπρους Γουίλις, που φοβόμαστε τα χειρότερα και δεν αντέχουμε την αριστερή ή δεξιά βία; Πώς θα γίνουμε «κανονική χώρα» όταν τα συγκρουσιακά πολιτικά ήθη αποθαρρύνουν οποιονδήποτε κανονικό επιχειρηματία να διακινδυνεύσει επενδύσεις; Δυστυχώς, κανονικότητα για την ελληνική πολιτική σκηνή, με βασική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, κατάντησε να σημαίνει βία κατά των αντιπάλων, συνωμοσίες, εξαγορές, συγκρούσεις, δημαγωγία. Killing softly τη δημοκρατία.
Τελευταία Νέα