Περιφέρει το σαρκίο του

Ο Μαραντόνα μέσα στο γήπεδο ήταν τα πάντα. Εξω από το γήπεδο είναι ένα τίποτα. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Δεν αποτελεί το ένα συνέχεια του άλλου. Ο Μαραντόνα ως ποδοσφαιριστής είχε να πει πολλά. Ο Μαραντόνα ως ιδιώτης δεν έχει να πει απολύτως τίποτα. Το να είναι κάποιος αλήτης δεν αναιρεί ότι μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αξιοπρεπής. Η (όποια) αλητεία, είναι προσωπική υπόθεση. Δεν περιφέρεται. Δεν γίνεται δημόσιο θέαμα. Ο Μαραντόνα μέσα στην ντάγκλα στην εξέδρα, στο Αργεντινή – Νιγηρία, είναι ο ορισμός της αναξιοπρέπειας. Στη μέση του δρόμου «γίνονται» τα πρεζάκια της Πλατείας Ομονοίας. Αν είσαι άστεγος, αν δεν έχεις καβάτζα, εκεί θα καταντήσεις. Αν όμως είσαι ο (όποιος) Μαραντόνα και στερείσαι του στοιχειώδους αυτοσεβασμού είσαι ένα ρεμάλι. Ενα τίποτα. Αν πας στο γήπεδο, σε δημόσιο χώρο, φτιαγμένος είσαι ένα σκουπίδι.

Οι μαγκιές και τα νταηλίκια μέσα στο γήπεδο είναι μέρος του παιχνιδιού. Είναι η ανθρώπινη φύση που θα προκαλέσει ζαβολιά. Κι ο πλέον τίμιος και αθώος θα έρθει κάποια στιγμή που θα προσπαθήσει να κλέψει. Δεν ήταν κακό παιδί ο Μαραντόνα επειδή έφτασε στη μέγιστη κλοπή: Εκλεψε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο βάζοντας το γκολ με το χέρι. Μέσα στο γήπεδο έκανε τα πάντα και καλώς τα έκανε. Το ζήτημα έχει να κάνει με τον Μαραντόνα εκτός γηπέδων. Η πονηριά και η καπατσοσύνη κι όταν μάλιστα συνδυάζονται με το απόλυτο ταλέντο, ασκούν ιδιαίτερη γοητεία στον θεατή. Που έτσι ή αλλιώς είναι πάντα έτοιμος και πρόθυμος να δημιουργήσει είδωλα. Και να ταυτιστεί μαζί τους. Το κακό με τον Μαραντόνα ήταν οι ψευτομαγκιές έξω από τις τέσσερις γραμμές. Το προφίλ του δήθεν επαναστάτη. Που έχει το τατουάζ με τον Τσε στο μπράτσο. Που δεν φοβάται να τα βάλει με τη μαφία της FIFA. Που ήταν φίλος με τον Φιντέλ Κάστρο. Που αποκαλεί τον Μπους δολοφόνο.

Τρίχες κατσαρές. Και επικίνδυνες. Ολο αυτό το δήθεν πακέτο: Του νάμπερ ένα παιχταρά που έβγαλε ο πλανήτης. Του νταή που δεν κώλωσε να ανοίξει πόλεμο με τη FIFA. Του ενοχλητικού στο κατεστημένο, που δεν διστάζει να λέει αλήθειες. Του αριστερού που είναι με τον λαό και όχι με την πλουτοκρατία. Κι αν είναι μέσα στην άσπρη σκόνη, Μαραντόνα είναι αυτός. Τι να κάνουμε; Απλουστεύσεις κι επικίνδυνες μάλιστα. Ολα αυτά τα χρόνια ο Μαραντόνα δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να περιφέρει το σαρκίο του. Λέγαμε χθες για το εξαιρετικό άρθρο του Χόρχε Βαλντάνο στον «Γκάρντιαν». Με 100% τεκμηριωμένες απόψεις για το ποδόσφαιρο και συγκεκριμένες προτάσεις για το πρόβλημα της Αργεντινής. Στη Ρεάλ, που του έχουνε χρεώσει με 108 τη θέση του γενικού διευθυντή δεν είναι κορόιδα. Ο Μαραντόνα σχετικά με το ποδόσφαιρο (κι όχι για τη μουσική ή τη ζωγραφική) δεν έχει να σου πει τίποτα. Δεν έχει πει ποτέ τίποτα.

Για έναν ντενεκέ πρόκειται. Ξαναλέω ότι η (όποια) αλητεία είναι προσωπική υπόθεση. Οταν όμως καταντάει σε γελοιοποίηση είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Δεν πρόκειται για κήρυγμα ηθικής και καθωσπρεπισμού. Εχουν υπάρξει ρεμάλια, έχουν υπάρξει άσωτοι, που είχαν κάτι να πουν. Καλλιτέχνες, συγγραφείς, που άφησαν κάτι πίσω τους. Αφησαν έργο. Ο Μαραντόνα εκτός γηπέδου δεν έχει να επιδείξει τίποτα. Κι όσο περνάει ο χρόνος, τόσο η εικόνα του τσαλακώνεται. Και οι κάμερες λες κι έχουν προσωπικά μαζί του, λες και θέλουν να τον εκθέσουν και να τον εκδικηθούν, είναι στραμμένες συνέχεια πάνω του. Για να μη χάσουν ούτε μία στιγμή από τον ξεπεσμό. Το μόνο που προκαλεί η εικόνα του Μαραντόνα είναι τον οίκτο. Ενας αλητάκος που δεν μεγάλωσε ποτέ, δεν έγινε άντρας, δεν ανέλαβε τις ευθύνες του. Που, πλησιάζοντας στην έβδομη δεκαετία της ζωής, περιφέρει στα γήπεδα της Ρωσίας το σαρκίο του. Το καινούργιο επεισόδιο, ίσως αύριο στο Καζάν.