Αναζήτηση
Υποθέτω ότι ο Μητσοτάκης θεωρεί τον εαυτό του τυχερό.
Ο Ράλλης είχε να αντιμετωπίσει τον Αβέρωφ. Ο πατέρας του βρήκε απέναντι πρώτα τον Στεφανόπουλο, μετά τον Εβερτ και τον Σαμαρά.
Ο νεότερος Καραμανλής αναγκάστηκε να διαγράψει τον Σουφλιά και να τα βρει με την Ντόρα. Ο Σαμαράς δεν είχε καν πλειοψηφία.
Ο Κυριάκος, καμία σχέση.
Ο Θεός τον ευλόγησε να έχει εσωκομματικούς αντιρρησίες τον Αντώναρο, την Παπακώστα, τον Καραχάλιο και τον Μίχαλο. Δεν θέλω να υποτιμήσω το εκτόπισμά τους αλλά δεν τους λες και θηριώδεις αντιπάλους.
Είναι τυχερός και για έναν δεύτερο ρόλο. Επειδή πριν ακόμη τους διαγράψει, οι αντιρρησίες έφυγαν μόνοι τους.
Αν τους ακούσει κανείς δεν απορεί γιατί τους έδιωξαν αλλά γιατί έμεναν πριν τους διώξουν. Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πως μπορείς να είσαι σε ένα κόμμα με το οποίο διαφωνείς περίπου στα πάντα και να κάνεις σέρβις στον αντίπαλο.
Εκεί όμως σταματάει η τύχη του Μητσοτάκη. Κανείς άνθρωπος δεν ευθύνεται για τους αντιπάλους του. Κρίνεται για τις επιλογές του.
Ο Μητσοτάκης ασφάλισε την παράταξή του στο Μακεδονικό που θα μπορούσε να του δημιουργήσει πραγματικό πρόβλημα και να τον αποσταθεροποιήσει.
Κι ούτε ασχολήθηκε με πεντέξι σουλατσαδόρους που δυσφορούν πέριξ του Κολωνακίου –όσο μάλιστα τους χειροκροτεί και τους εγκωμιάζει η κυβέρνηση εκτίθενται από μόνοι τους.
Το πραγματικό πρόβλημα του Μητσοτάκη λοιπόν δεν βρίσκεται στη ΝΔ. Ενδεχομένως δεν βρίσκεται ούτε στην κυβέρνηση η οποία πετάει οικειοθελώς από πατάτα σε πατάτα και μάλιστα πανηγυρίζοντας.
Το πρόβλημα είναι η ρητορική.
Ομολογώ ότι ποτέ άλλοτε δεν έχω δει κυβέρνηση να φεύγει με τόσο θόρυβο και αντιπολίτευση να έρχεται με τόση ησυχία.
Η θεωρία «δεν υπόσχομαι τίποτα που δεν μπορώ να κάνω» είναι μια αξιέπαινη αντίληψη, αρκεί να μην καταλήγει ότι δεν γίνεται τίποτα.
Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να αλλάξει τη συμφωνία με τα Σκόπια αν κυρωθεί από τη σημερινή Βουλή, δεν μπορεί να αλλάξει τις συντάξεις ή το αφορολόγητο που συμφωνήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπόσχεται τίποτα για τα πλεονάσματα.
Ο άνθρωπος είναι ενδεχομένως ειλικρινής. Αλλά αν ένας νέος Πρωθυπουργός δεν προσπαθεί να διορθώσει τα πράγματα με τα οποία διαφωνεί πριν γίνει Πρωθυπουργός, τότε γιατί η χώρα χρειάζεται νέο Πρωθυπουργό;
Επειδή μάλιστα στον δρόμο για τις εκλογές θα βρει μπροστά του μια ομάδα ανθρώπων ικανών για τα πάντα, δεν είναι βέβαιο ότι τόση ησυχία βοηθά.
Εκτός κι αν δέκα χρόνια κρίσης άλλαξαν βαθιά τον έλληνα ψηφοφόρο.
Δεν ξέρω. Αν όμως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε ο Μητσοτάκης θα έχει και τρίτο λόγο να αισθάνεται τυχερός.
