Είχαμε καιρό να δούμε αφιερώματα του ξένου Tύπου για την Ελλάδα και προπαντός για τον έλληνα Πρωθυπουργό. Αυτή την εβδομάδα ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε –στο Λονδίνο –μπαράζ συνεντεύξεων σε αγγλικά και γαλλικά μέσα. Διαβάσαμε κολακευτικά λόγια για τον ίδιο, ενώ ορισμένοι άγγιξαν την υπερβολή κάνοντας λόγο ακόμα και για mea culpa, επειδή στο παρελθόν τον συνέκριναν με τον Ζαν-Λικ Μελανσόν ή τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, ενώ είχαν πέσει τόσο έξω…
Τι καταλάβαμε απ’ αυτές τις παρεμβάσεις στον ευρωπαϊκό Τύπο; Οτι οι ξένοι, πλέον, λατρεύουν έναν Ιανό Αλέξη Τσίπρα. Είναι «λάτρεις του… Τσε Γκεβάρα», ο οποίος, ενώ αρχικά «δεν ήθελε το κοινό νόμισμα και ήταν από τους πιο λαϊκιστές υποψηφίους της Ευρώπης», τελικά «έγινε ό,τι καλύτερο για την ΕΕ».
Το συμπέρασμα; Είναι απολύτως φυσιολογικό πλέον να τον αγαπάνε, αφού έγινε ο καλύτερος μαθητής τους. Δεν αρνείται τίποτα στους εταίρους, κι ας πηγαίνει κόντρα κάποιες φορές ακόμα και στα συμφέροντα του λαού του.
Και για ποιον λόγο όλη αυτή η μετάλλαξη; Διότι θέλει να μείνει στην εξουσία με κάθε κόστος και είναι πιστός στο δόγμα της δεκαετίας του ’60, ότι δηλαδή οι ξένοι ανεβάζουν και κατεβάζουν ελληνικές κυβερνήσεις. Και κάπως έτσι τους έγινε «απαραίτητος».
Οι ξένοι βεβαίως κάνουν τη δουλειά τους, όμως έχουν καταλάβει τι γίνεται στη χώρα αυτή; Ξέρουν για παράδειγμα ότι ο κ. Τσίπρας γίνεται κάθε μέρα ολοένα και λιγότερο δημοφιλής, κι ας μας «βγάζει» από τα Μνημόνια; Κι ότι ο κόσμος έχει πάψει να πιστεύει στον εξορθολογισμό που επαγγέλλεται, κι έχει επιστρέψει στις παλιές κακές συνήθειες, που κρύβονται κάτω από το χαλί των δήθεν μεταρρυθμίσεων, για να επιβιώσει;
Ξέρουν, για παράδειγμα ότι οι Ελληνες αγοράζουν πάλι σωρηδόν προϊόντα και υπηρεσίες χωρίς απόδειξη από γιατρούς ή ελεύθερους επαγγελματίες, απλά για να πετύχουν καλύτερη τιμή και να τα φέρουν βόλτα; Κι ότι η όποια πρόοδος είχε σημειωθεί τα προηγούμενα χρόνια στο κομμάτι της παραοικονομίας έχει εξανεμιστεί προ πολλού; Οτι γυρνάμε στις παλιές κακές εποχές; Οτι η βαριά φορολογία τους έχει γονατίσει και πως η προαναγγελία νέων περικοπών ρίχνει τις προσδοκίες τους για ένα καλύτερο αύριο στα τάρταρα;
Κι ότι ακόμα κι αν κλείσουν οι εταίροι το μάτι στον κ. Τσίπρα για πάγωμα των μειώσεων στις συντάξεις από την 1η Ιανουαρίου, το κακό σε επίπεδο ψυχολογίας (που είναι το μέτρο όλων) έχει γίνει;
Και πως όταν ο Πρωθυπουργός, με την εκλογολογία και τις παροχές που ετοιμάζει, μας λέει ότι γυρίσαμε σελίδα, αφήνει να εννοείται ότι η οικονομική κρίση ήταν μια γρίπη και τώρα περνάει, εξαγριώνει ακόμα περισσότερο την κοινή γνώμη; Γιατί την κάνει να πιστεύει ότι όλα τα ζητήματα είναι απλώς μια πολιτική διαπραγμάτευση και λύνονται με παζάρι; Του στυλ «άσε με να δώσω παροχές, και θα πάρω μετανάστες». Μόνο που έτσι δεν κερδίζονται εκλογές. Διαχείριση της ήττας επιτυγχάνεται και τίποτα περισσότερο.
