Πριν από μερικές ημέρες, το ΚΚΕ αποκατέστησε πλήρως, ως μέλος του τον Αρη Βελουχιώτη. Πλέον δεν θα είναι ούτε για το Κόμμα ο Μιζέριας, εκείνος που δεν υπάκουσε τη γραμμή, που υπονόμευσε τους στόχους και τη στρατηγική του.
Εύλογο είναι. Από τη στιγμή που ο Αρης, ο οποίος διέπρεψε στον Εμφύλιο, βοηθούσης της λήθης των χρόνων τείνει να γίνει εθνικός ήρωας, θα ήταν ξεροκεφαλιά για το ΚΚΕ να μην αποκαθιστά όχι πλέον το πρόσωπο αλλά το σύμβολο. Θα ήταν κομματική στενοκεφαλιά το σύμβολο να το οικειοποιούνται οι πάντες, αλλά να αποτρέπονται τα πιστά μέλη του Κόμματος να συμμετέχουν κι αυτά στη λατρεία του. Κάπως έτσι, το Κόμμα που διεκδικεί το αλάθητο επιχειρεί να διορθώσει την ιστορία του.
Ο Αρης Βελουχιώτης δεν ήταν, όμως, ο γεφυροποιός της πατριωτικής Αριστεράς με την πατριωτική Δεξιά που οδήγησε στον Γοργοπόταμο (τον οποίο επικαλείται σήμερα, θεατρικά, ο Πάνος Καμμένος, για να αιτιολογήσει τη σύμπλευσή του με τον Αλέξη Τσίπρα). Πρωτίστως ήταν ένα πρόσωπο που είχε υιοθετήσει τη σύγκρουση μέχρι τέλους με το αστικό κράτος. Στο όνομα αυτής της σύγκρουσης βρέθηκε εκτός γραμμής, διαφωνών του Κόμματος που είχε συμβιβαστεί στη Βάρκιζα. Η παράταση εκ μέρους του της ρήξης, η επιλογή της σύγκρουσης και η θυσία του, πριν πάρει και το Κόμμα τα όπλα, του έδωσαν μια αίγλη μάρτυρα. Οχι μόνο για τους αριστερούς, αλλά και για τους υπόλοιπους.
Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Οι ηττημένοι, τα θύματα, οι νεκροί, συχνά μετατρέπονται σε σύμβολα αντίστασης –δεν έχει σημασία σε τι. Η θυσία, ως παράδειγμα, μετράει περισσότερο από το περιεχόμενο των στόχων. Αλλωστε, πριν ο Βελουχιώτης περάσει στην αθανασία ως ήρωας είχε δεσπόσει ως παγκόσμιο ποπ είδωλο ο Τσε Γκεβάρα, η «κόκα κόλα» της Αριστεράς από την οποία πίνουν ακόμα άφοβα αριστεροί, δεξιοί και κάθε λογής new age απολιτίκ.
Αυτό δεν είχε καταλάβει το ΚΚΕ επί χρόνια. Με αποτέλεσμα ο Βελουχιώτης να παραδοθεί στη λαϊκή παραφιλολογία, σύμβολο απείθειας και αντίστασης. Το αποτέλεσμα είναι ότι το περιεχόμενο της δράσης του διαμορφώθηκε εκ νέου από τη μεταπολιτευτική παραφιλολογία και τις ανάγκες της να δώσει στέρεα σύμβολα του παρελθόντος στους νεότερους. Ο Βελουχιώτης από αρχηγός τακτικών δυνάμεων που πολέμησαν σε συνθήκες αυστηρής, συχνά βίαιης πειθαρχίας μετατράπηκε σε αρχηγό των ατάκτων. Κι από οραματιστής μιας εκτροπής, ενός ανελεύθερου καθεστώτος που θα εδραιωνόταν μέσω μορφών κρατικής τρομοκρατίας (πρότυπο ήταν το σταλινικό κράτος της ΕΣΣΔ), έγινε ο διεκδικητής μέχρι θανάτου του οράματός του, που δεν μπορεί, θα συνέπιπτε με το όραμα των λαϊκών δυνάμεων.
Ως σύμβολο απείθειας, όμως, μπορεί να ανήκει παντού. Εξίσου στους τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη (και στην Αριστερά που δεν απορρίπτει τη βία ως πολιτικό μέσο), στον ΣΥΡΙΖΑ του ριζοσπαστισμού αλλά και στις αντιδημοκρατικές – αντιδυτικές δυνάμεις στο όνομα του αντιμνημονίου. Το ΚΚΕ, με την απόφασή του, έρχεται με μεγάλη καθυστέρηση να διεκδικήσει μερίδιο ενός θρύλου, ενός ηρωικού συμβόλου που υπενθυμίζει ότι κι αυτό είναι από «μια κοινότητα αίματος και θυσιών».
Ενός συμβολισμού που τον έχασε, που διεσπάρη, που του τον έκλεψαν. Και προσπαθεί άρον άρον να τον ανακτήσει.