Το έχουμε πει, το έχουμε ακούσει, το έχουμε γράψει, το έχουμε διαβάσει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Το ρηθέν από τον Μάνο Χατζιδάκι περί του τέρατος που όσο το συνηθίζεις αρχίζεις και του μοιάζεις. Αποτυπώνει άλλωστε εξαιρετικά γλαφυρά αυτό που ζούμε στον καιρό της κρίσης. Πλην όμως τα τέρατα δεν μοιάζουν πάντα με Σκύλλες και Χάρυβδες, με Γρύπες και Λερναίες Υδρες. Δεν είναι πάντα προφανώς αποκρουστικά. Δεν είναι μόνο η ξετσίπωτη επιθετικότητα του χρυσαυγιτισμού που στάθηκε η βασική αφορμή για να ξαναθυμηθούμε, δικαίως, τα λόγια του Χατζιδάκι. Δεν είναι μόνο ο απροκάλυπτος λαϊκισμός που τώρα έχει αρχίσει να φτύνει τα σάλια του σε αυτούς που τον εξέθρεψαν. Είναι και κάτι άλλο που εγκαθίσταται σιγά σιγά στο τοπίο της καθημερινότητάς μας. Υπουλα διότι, σε πρώτη ανάγνωση, είναι ανάλαφρο και δίνει αφορμή για ευφυολογήματα. Και γλιτσερά σαν μείγμα υδραργύρου με βαζελίνη. Είναι η εξοικείωση με την μπαλαφάρα. Οχι ότι δεν είχαμε ανέκαθεν την τάση ως λαός. Αλλά επειδή το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, η επισημοποίηση της μπαλαφάρας και η υιοθέτησή της ως επίσημης γλώσσας του κράτους την μετατρέπει σε ένα άλλου είδους τέρας. Και σε αυτό με κάποιον τρόπο είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Συμβαίνει όπως και στις παρέες μας. Αν τον μπουρδολόγο δεν τον αγνοήσουμε από την αρχή, σε λίγο έχουμε όλοι παραδοθεί στην αβάσταχτη ελαφρότητα της μπούρδας.
Βλέπαμε πριν από μία εβδομάδα την κυβερνητική εκδήλωση στο Ζάππειο για την «έξοδό» μας από τα Μνημόνια. Προσωπικά, να γίνω όσο καλοπροαίρετη αντέχω και να παραδεχθώ ότι η έξοδος είναι ολοκάθαρη σαν έχει πλυθεί με μπλε και πράσινους κόκκους. Ηταν αυτός τρόπος επικοινωνίας από τον Πρωθυπουργό μιας χώρας που μόλις βγήκε από την εντατική; Μπορούμε να φαντασθούμε έναν πρωθυπουργό μετά τη Μεταπολίτευση –ακόμη και αυτούς που θεωρούσαμε τότε «τόπος αλλού» –που να μπαινοβγάζει δημόσια γραβάτες παριστάνοντας τον Μίκι Ρουρκ στις «9½ βδομάδες»; Τι ήταν αυτό; Reunion παλιών συμμαθητών ή πάρτι αποφοίτησης; Ενα τσακ ήθελε για να άρχιζαν μεταξύ τους τα μπουγελώματα. Ο προσωπικός του διαφημιστής που έσπευσε να κάνει το δέσιμο της γραβάτας instant story πατατάκια διαφήμιζε πριν και energy drink θα προμοτάρει μετά; Και τι δουλειά είχε η πρωθυπουργική σύζυγος σε μια κυβερνητική εκδήλωση όπου δεν παρευρίσκονταν οι σύζυγοι άλλων στελεχών; Για να φέρει τυροπιτάκια από τα σπίτι ή για να δείξει το καινούργιο της φόρεμα;
Επαναλαμβάνω ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την παγίωση του γελοίου. Πριν μελαγχολήσουμε για το ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας μας κάνει πολιτικά σχόλια χρησιμοποιώντας τίτλους ταινιών, βιαστήκαμε να αναπαραγάγουμε ευφάνταστα το Too hard to die. Σε καμία περίπτωση δεν θα πριμοδοτούσα τον ξύλινο πολιτικό λόγο, αλλά μεταξύ του ξύλου και της λινάτσας υπάρχουν και πιο φιλικά στον πολίτη υλικά. Και έτσι όπως σκέφτομαι ώρες ώρες ότι είναι σαν να ζούμε μια υπαρξιακή προσφυγιά εγκαταλείποντας βίαια μια πραγματικότητα όπου τουλάχιστον αναγνωρίζαμε τους κωδικούς της σοβαρότητας, διαπιστώνω ότι δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε το γελοίο να ήταν τόσο θλιβερό.