Αυτός μάλιστα, ήταν ακτιβισμός. Ενας ακτιβισμός που θα δικαιολογούσε ακόμη περισσότερο ο Πρόεδρος της Βουλής και θα έχουν να θυμούνται οι εμπνευστές του. Οχι βίαιος και επιθετικός, αλλά συγχρόνως (ή μπορεί ακριβώς γι’ αυτό) εξαιρετικά αποτελεσματικός. Γιατί η μη εισβολή του Ρουβίκωνα στο γραφείο του βουλευτή Κατσίκη παρήγαγε ένα τεράστιο πολιτικό αποτέλεσμα, πολύ μεγαλύτερο, για παράδειγμα, από τη βίαιη εισβολή στο ΣτΕ: ανέδειξε την έφεση της κυβερνητικής εξουσίας στις θεωρίες συνωμοσίας, τη δίψα της να ανακαλύψει σκοτεινά σχέδια, την ανάγκη της να καταφύγει στον εξωπραγματικό στόμφο –«κινδυνεύει το πολίτευμα».

Το πολιτικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ακόμη μεγαλύτερο: «Θα μπορούσαμε να βγάλουμε την ανακοίνωση – ανάληψη πιο αργά το βράδυ και μέχρι τότε να έχετε πει πολλαπλάσιες ψεκασμένες συνωμοσιολογίες» έγραψε στο Facebook κάποιος της οργάνωσης. Ακούγεται σαν τρολάρισμα. Αλλά δεν είναι τίποτε λιγότερο από την αποτύπωση μιας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που λέει ότι η σπουδή του Βούτση, του Τζανακόπουλου και του Καμμένου ήταν μόνο η αρχή, το πρελούδιο μιας ευρύτερης «ψεκασμένης συνωμοσιολογίας». Οτι η ανάγκη να κατασκευαστεί εκείνη τη στιγμή ένας εχθρός ήταν σαρωτική, ασυγκράτητη.

Ώς πού θα έφτανε η ψεκασμένη συνωμοσιολογία εάν δεν έσπευδε να αναλάβει την ευθύνη ο Ρουβίκωνας; Δεν μπορεί να ξέρει κανείς. Μπορεί να υποθέσει όμως ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα αργήσουν να ανακαλύψουν τον ζωτικό τους εχθρό. Αυτό που μένει να φανεί, από αυτήν την άποψη, είναι εάν θα επιτύχουν και τον στόχο τους, εάν θα δημιουργήσουν δηλαδή ένα περιβάλλον ακραίας πόλωσης. Ή εάν, για κάθε έναν από τους εχθρούς που θα ανακαλύπτουν, θα υπάρχουν καμιά δεκαριά Ρουβίκωνες που θα τρολάρουν.

Τελευταία Νέα