Ο διαχρονικός Μπάμπης ο Φλου

Τώρα που έβαλε ο ηγέτης λαιμοδέτη (και ξαλάφρωσε η φοράδα μέσ’ στ’ αλώνι), μπορεί κι ο Καρανίκας να φορέσει παπιγιόν. Προπέλα από εξωλέμβιο. Ή, να κοιμάται, πλέον, με τις κάλτσες για να κάνει το διεθνιστικό του καθήκον. Οσο το σκέφτομαι τόσο λέω πως μάλλον πρόκειται για τη συνήθη, ιδεοαναγκαστική διαστροφή –διάβαζα προχτές τον άλλονε που επινόησε τον όρο «πατριωτικός διεθνισμός», αντί να πει «εθνολαϊκισμός». Το είπε όπως λέμε «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», «η επιστροφή του γυρισμού», «σταλινοζόμπι του μέλλοντος», «αντιρατσιστικός ρατσισμός», «εξέγερση του σανού με λίγα λιπαρά» και άλλες αχυρόμπαλες που μπορεί να επινοήσει ο καθείς, εφόσον υπάρχουν σανοφάγοι για κάθε ποικιλία. Ετοιμοι να καταπιούν τα πάντα. Διότι έχουν εκπαιδευτεί γι’ αυτό από χρόνια. Κούτβηδες της αμασητί κατάποσης.

Φορώντας το εκμαγείο του προοδευτισμού (ο κυρ Φώτης πρόκοψε επαναλαμβάνοντας απλώς αυτή τη θολή λέξη: «προοδευτισμός») ο κάθε πικραμένος μπορεί να βρει μια θέση στον ήλιο. Να έχει κάποια αποδοχή. Να βρει κοινό, μισθό και ομάδα. Σχεδόν να τον αγαπήσουν –όταν δεν είναι προς χρήση. Βγαίνεις και δηλώνεις πως είσαι έτσι (εφόσον τυγχάνεις ανίκανος να σταθείς μόνο στα δικά σου πόδια) και αμέσως προκύπτουν πρόθυμοι να σε αγκαλιάσουν, να σε κάνουν, αίφνης, σύντροφο, να σε βάλουν στην παρέα, να σε δημοσιεύσουν, να σε στηρίξουν –σχεδόν τα πάντα εν Ελλάδι είναι απλή παραλλαγή της μασονίας. Την οποία κατηγορούν, βέβαια, αλλά κυριαρχεί παντού σε διάφορες εκδοχές. Από την ταξική ερμηνεία της αλληλεγγύης, μέχρι την ομαδική ψευδο-αναρχία. Οπου υπάρχει μπούγιο, υπάρχει και ψωμί. Παρηγοριά, διορισμός και εισιτήρια.

Παντού μασονία. Η έννοια του προσώπου, της προσωπικής ευθύνης έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Η συμμοριακή δομή, οι συλλογικότητες, η αγέλη σε παραλλαγές, οι τοπικές, η θύρα τάδε, το εκκλησίασμα, το κόμμα, ο οπαδισμός, είναι κυρίαρχο σύστημα και βέβαια αναπόφευκτο. Οπότε μάλλον είχε παντοτινό δίκιο ο ταξιτζής που μου δήλωσε με πλήρη σοβαρότητα και στην καθαρεύουσα: «Κύριέ μου, είμαστε κράτος αναπόφευκτον».

Πατριωτικός διεθνισμός, λοιπόν. Διεθνιστικός εθνικισμός. Οξύμωρος μωρόπιστος. Ανοιχτόκαρδος φασισμός. Φεουδαρχικός κομμουνισμός. (Βλέπε Κίνα). Αντισταλινικός σταλινισμός. Ολα αυτά υπάρχουν σε διάφορες αποχρώσεις και παραλλαγές, όσο και να φαίνεται περίεργο –ίσως μάλιστα να είναι τα μόνα πραγματικά προσωπεία που υπάρχουν κόντρα στις επίσημες, υποκριτικές ονοματολογίες. Σαν τη γιαγιά που είπε: «Αυτός χρόνια έπασχε από συγκοπή καρδίας». Σωστά. Πώς λέμε «στιγμιαίο αδίκημα» για ένα ολόκληρο πραξικόπημα; Πώς το «όχι» σε δημοψήφισμα γίνεται «ναι» και ύστερα από τρία χρόνια mea culpa; Οπως η έτερη γριά που δήλωσε: «Ο γαμπρός μου πέθανε από ακύρωση ήπατος». Ορθώς. Τι θα πει «κίρρωση»; Πόσοι το καταλαβαίνουν; Ενώ το «ακύρωση» τα λέει όλα.

Ας πούμε, πώς εγώ ξαφνικά έγινα Νοτιομακεδόνας; (Ή παράτυπος Μακεδόνας;) Και ο Σταυρός του Νότου του Καββαδία, με ποια έννοια είναι στον Νότο ακόμα; Σε αναφορά με τι; Υπάρχει και Σταυρός του Βορρά; Και τι σχέση έχει το Πούσι με τη Ρεπούση; Είναι γιατί μια λέξη (μέχρι και μια συλλαβή) αρκεί για να σου αλλάξει τη ζωή. Τουλάχιστον έτσι συνέβαινε κάποτε, αλλά εντέλει και διαχρονικά όλα έχουν νοθευτεί και αποδεικνύεται πως είχε δίκιο μόνο ο Μπάμπης ο Φλου. «Κι αν τον πολυρωτάγανε, σου ‘λεγε φλου, φίλε μου, όλα είναι φλου».

Μακεδονία; Φλου. Που σημαίνει ότι για να κατανοήσουμε το τεράστιο, ιστορικό και πολλαπλό μέγεθος της διαρκούς απάτης εν Ελλάδι, οφείλουμε να βρούμε νέες λέξεις. Οι παλιές δεν λένε τίποτε, είναι φλου και μολυσμένες, σαν χρησιμοποιημένες σύριγγες σε ύποπτα λημέρια. Τις έχουμε διαστρέψει και παραποιήσει όλες σε βαθμό που δεν καταλαβαίνεις τίποτε. Οι περισσότερες είναι παραπλανητικές –όπως τα σύμβολα που έχουν κι αυτά ξεφτιλιστεί: ας πούμε, δεν φοράς γραβάτα για λόγους ιδεολογικούς, αλλά κάνεις πρόθυμες, τουρλωτές επικύψεις σε όλους τους γραβατοφόρους κι αυτό λέγεται υπερήφανος προοδευτισμός. Γενναιότητα. Ελπίδα. Σε λίγο θα δούμε και αεροπλάνα να πετάνε με την όπισθεν και κάποιοι θα μας πούνε ότι είναι φυσιολογικό.

Και μπορεί να μη βγάζεις άκρη, αλλά οι εθελουσίως σανοφάγοι το καταλαβαίνουν. Το νιώθουν. Το κατανοούν. Εχουν εκπαιδευτεί γι’ αυτό, δηλαδή στην ακρισία και στην υποταγή της αγέλης –ίσως γιατί έχουνε και συμφέρον (κάνα χιλιαρικάκι, το παιδί, τον μήνα) αλλά οι λοιποί; Τώρα που μακρυσκοίνισε το χρέος και επιμηκύνθηκε το πέος, μεγαλώνει και το δέος. Η γραβάτα και το τεξανικό καπέλο του Κοτζιά δίνουν τον τόνο σε μια νέα ενδυματολογία των λέξεων –ας πούμε ο υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι ξανακερδίσαμε τη Μακεδονία. Προφανώς την είχαμε χάσει κι έγινε αυτό που είπαμε: η επιστροφή του γυρισμού. Κι οι συντάξεις; Φλου. Και η Τσαμουριά; Φλου, φίλε μου, είναι όλα φλου. Τρίχες σε κεφάλι καραφλού. Αυτό είναι το κλου.

Νέες λέξεις –πρέπει να προσφύγουμε στον Μπαμπινιώτη, να ξαναβρούμε τη χαμένη νιότη. Φρέσκες λέξεις όπως «παράτυπος Μακεδόνας», «γεροκτονία», «γραβατοαριστερά» και νέοι χαρακτηρισμοί θα δώσουνε μια καινούργια ώθηση στη γλώσσα, άρα και στη ζωή μας –αφού όλα είναι λέξεις. Ετσι κι αλλιώς, όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ, όποιος σκέφτεται δεν ξοδεύει ούτε μια σκέψη παραπάνω. Το ίδιο και με τις λέξεις. Τζάμπα είναι, δωρεάν, κάτι σαν κοινωνικό επίδομα. Μέχρι να τις διαφθείρουν γρήγορα κι αυτές, τις νέες, και να ψάξουμε για καινούργιες, εφόσον τάχιστα θα έχουν θολώσει κι εκείνες με βάση τον Ηράκλειτο που είπε: «Τα πάντα γκρι κι ουδέν μένει».

Και Κρατύλος αληθή λέγει λέγων φύσει τα ονόματα είναι τοις πράγμασι –βρε δεν πα να λέει ο Κρατύλος. Εδώ έχει γίνει ζημιά ώστε να μην ξέρουμε τι εννοούμε και να μην έχουν σχέση τα πράγματα με τις λέξεις. Σου κόβουν τη σύνταξη και λένε ότι της κάνουν επιμήκυνση. Βραχυτόμηση διά της επιμηκύνσεως.

Παύλε Σιδηρόπουλε, ήσουν προφητικός: μόνο ο Μπάμπης ο Φλου είχε δίκιο.