Είναι γραφτό σ’ αυτή τη χώρα, την τελευταία λέξη να την έχει πάντα η Ρίτα Σακελαρίου, ακόμα και μετά θάνατον. Τον θυμάστε φαντάζομαι τον «κοντό με τη γραβάτα». Εκείνη ήταν που τραγούδησε με τέτοια εντυπωσιακή ενόραση το συγκεκριμένο σουξεδάκι του Νίκου Καρβέλα, από το 1986 κιόλας, τότε που δεν υπήρχαν και πολλοί κοντοί πολιτικοί άντρες στον ορίζοντα. Κι όμως. Το μυαλό της Ρίτας εκτός από αχάρακτες ακόμη τραγουδιστικές γραμμές, γεννούσε και πρωθυπουργούς, απόδειξη το μνημειώδες ζεϊμπέκικο «αυτός ο άνθρωπος αυτός, που περπατάει πάντα σκυφτός», λες κι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο μόνος που είχε σκοτούρες εκείνη την εποχή, ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Δεν θέλω να πω μ’ αυτό ότι ο Τσίπρας είναι ο μόνος βραχύσωμος. Αλίμονο. Πιστεύω όμως ότι είναι η μόνη γάτα που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, απόδειξη το κουτάκι του με την άμμο. Εκεί σκάβει να κουκουλώσει τα πεπραγμένα του ενώ εμείς, στη σφίξη απάνω, το πολύ να αυτώσουμε στο πηγάδι ή πίσω από κάνα δέντρο, το ίδιο κι οι εχθροί κι ακολουθούν κι οι αξιωματικοί, τατζούμ –παπατζούμ.

Τώρα, δεν ωφελεί πια καθόλου να του χρεώσουμε τα χρωστούμενα. Τα τρία χρόνια που μας πήγε πίσω για να πάει εκείνος μπροστά, το δημοψήφισμα με το οποίο μας δηλητηρίασε για να πάθει ο ίδιος μιθριδατισμό, τον Γεωργίου που εσταύρωσε για να αναστήσει τα παγανά που παλαιοπασοκικού κόσμου, το κουστουμάκι που μας έραψε, γυμνοί εμείς, αλλά οι έξτρα λαρτζ συγκυβερνήτες του ντυμένοι συρ μεζύρ. Η μόνη που έλειπε από το Ζάππειο ώστε να ολοκληρωθεί η pop όπερα ενός αβάσταχτου ποπουλισμού, ήταν η ασπρόμαυρη σύζυγος του κυβερνήτη στο μπαλκόνι, με τα μαλλιά της ξανθά και πλεγμένα κεφτεδάκια γύρω από κάθε αφτί, άσπρα γαντάκια απλωμένα προς το πόπολο, διαμάντια και παλιάς τεχνολογίας μικρόφωνο, με τον Ερνέστο Τσε Μπονάτσο από δίπλα να σολάρει. Ξέρω τι σκέφτεσαι για μας Ρίτα. «Οι καλύτεροι άνθρωποι στα χειρότερα χέρια». Και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.

Τελευταία Νέα