O Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επανεξελέγη πρόεδρος –και αυτή τη φορά, ελέγχει, με λίγη βοήθεια από τους εθνικιστές του Μπαχτσελί, και τις τέσσερις εξουσίες. Το πογκρόμ κατά των αντιπάλων του συνεχίζεται. Η ένταση στις σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ και τις ΗΠΑ οξύνεται παρότι οι τελευταίες αμφότερες γνωρίζουν πως είναι πολύ σημαντική για να της γυρίσουν την πλάτη. «Η πατρίδα μου, η όμορφη αλλά μωλωπισμένη πατρίδα μου, δεν είναι δημοκρατία», γράφει στο «Politico» η συγγραφέας του «Μπάσταρδου της Κωνσταντινούπολης», των «40 κανόνων της αγάπης», της «Περηφάνιας». Το σήμερα μοιάζει να είναι για την Ελίφ Σαφάκ τόσο επώδυνο που επιλέγει να «δραπετεύσει» στην Κωνσταντινούπολη του 2025. Αν και γνωρίζει πολύ καλά πως «σε μια τόσο ρευστή, ασταθή χώρα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να προβλέψεις τον επόμενο μήνα, πόσο μάλλον το μέλλον».

Ποιος μπορεί να πει μετά βεβαιότητας αν η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται στην Ευρώπη, την Ανατολική Ευρώπη, τη Νότια Ευρώπη, τα Βαλκάνια, τη Δυτική Ασία, την Ευρασία, τον Καύκασο, την Ανατολία, το Λεβάντε, την Ανατολική Μεσόγειο ή τη Μέση Ανατολή; αναρωτιέται η διάσημη τουρκάλα συγγραφέας και πολιτική επιστήμονας. Η Κωνσταντινούπολη είναι μία οφθαλμαπάτη, ένα ταχυδακτυλουργικό τρικ. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές Κωνσταντινουπόλεις που παλεύουν, ανταγωνίζονται, συγκρούονται, γνωρίζοντας πως στο τέλος μόνο μία μπορεί να επιβιώσει. Το 2025, οι συγκρούσεις αυτές θα είναι πολύ πιο ορατές και πιεστικές: ανάμεσα στη θρησκεία και την κοσμικότητα, τον φατριασμό και την παγκοσμιοποίηση, τον εθνικισμό και τον ουμανισμό, εκείνους που θέλουν να μονοπωλήσουν την εξουσία και εκείνους που πιστεύουν στην πλουραλιστική δημοκρατία. Οι ανισότητες των τάξεων, της εκπαίδευσης, των φύλων και των εθνοτήτων θα βαρύνουν ακόμα περισσότερο. Μαζί με τον νεαρό πληθυσμό της χώρας θα έχει μεγαλώσει και η ανεργία και η απογοήτευση των νέων.

Θα υπάρχουν περισσότερα εργοτάξια στην Κωνσταντινούπολη. Περισσότεροι εργάτες θα πέφτουν στο κενό από ουρανοξύστες. Οι ιστορίες τους δεν θα καλύπτονται από τις εφημερίδες. Τα χρόνια της διακυβέρνησης του AKP και της συστηματικής ισλαμοποίησης της κοινωνίας και της εκπαίδευσης θα έχουν πιθανώς αλλάξει τελείως τον ιστό της κοινωνίας∙ μπορεί όμως και να έχουν καταλήξει μπούμερανγκ. Πολλοί νέοι οι γονείς των οποίων ήταν υποστηρικτές του AKP θα έχουν πια σιχαθεί τα δόγματα. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες θα έχουν καταλάβει τις αρετές της κοσμικότητας και της δημοκρατίας, ιδίως γυναίκες. Γιατί όταν οι χώρες οπισθοδρομούν και πέφτουν στον απολυταρχισμό, τον εθνικισμό και τον φανατισμό, οι γυναίκες έχουν πάντα περισσότερα να χάσουν από τους άνδρες. Ιδού όμως το κρίσιμο ερώτημα: θα έχουν αυτοί οι βαθιά απογοητευμένοι με το επίπεδο της πολιτικής και των πολιτικών άνθρωποι τη δύναμη να πετάξουν έξω την πολιτική ελίτ;
Η πλάνη ότι η «ομοιότητα» παράγει «ασφάλεια»

Η θέση της Τουρκίας στον παγκόσμιο χάρτη, σημειώνει η Ελίφ Σαφάκ, διαμορφωνόταν ανέκαθεν σε συνάρτηση με τη Δύση, και αυτό δεν θα αλλάξει το 2025. Δεν μπορούμε να φανταστούμε το μέλλον της Κωνσταντινούπολης χωρίς να σκεφτούμε, ταυτόχρονα, πώς θα είναι το μέλλον στις Βρυξέλλες, το Παρίσι ή το Βερολίνο. Θα κλονιστεί η Ευρώπη από την κοινωνική αναταραχή, από τις υπερεθνικιστικές, ευρωσκεπτικιστικές, προστατευτικές πολιτικές και τους λαϊκιστές δημαγωγούς που περιφέρουν ωσάν μικροπωλητές την ιδέα ότι θα είμαστε όλοι ασφαλέστεροι αν αποσυρθούμε στις φατρίες μας, την πλάνη ότι η «ομοιότητα» παράγει «ασφάλεια»; Αν αυτές οι τάσεις επιταχυνθούν, θα διαιρεθεί άραγε η Ευρώπη κατά μήκος, χονδρικά μιλώντας, των ρηγμάτων μεταξύ εθνοφυλετισμού και διεθνισμού; Αν η Ευρώπη διασπαστεί, ο ρόλος της Τουρκίας θα γίνει εξαιρετικά σημαντικός. Θα πρέπει να αποφασίσει με ποια Ευρώπη θα συμμαχήσει.

Καμιά φορά, γράφει η Ελίφ Σαφάκ, αυτό που αποκαλούμε «το μέλλον» μπορεί να είναι ανατριχιαστικά παρόμοιο «με το παρελθόν». Ο χρόνος δεν κινείται γραμμικά, διαγράφει κύκλους. «Ακούστε τον ήχο του νερού κάτω από την Κωνσταντινούπολη –συνεχώς κινείται, ψάχνει, λαχταρά, μη ξέροντας ακόμα προς ποια μεριά να πάει. Το μόνο που ξέρω καθώς γράφω αυτό το κείμενο είναι ότι λαχταρώ να φτάσει η δημοκρατία στην πατρίδα μου».