Έστρωσαν τις ψάθες τους στο νοτισμένο γρασίδι και σιγοψιθύρισαν πότε με ευλάβεια και πότε με ένταση αυτά που τους πρόσφερε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στη συναυλία της περασμένης Παρασκευής στον κήπο του Μεγάρου: την προσήλωση στην τέχνη του και την ποιότητα του ρεπερτορίου. Και δεν ήταν ν’ απορεί κανείς πώς «άγνωστα» τραγούδια του – εκείνα πάντως που δεν υπάρχουν στο play list των ραδιοφώνων- τραγουδιούνται από το κοινό του σαν να ήταν το πιο γνωστό σουξέ της εποχής. Όπως συνέβη με το παραδοσιακό κομμάτι της Κύπρου, το «Αχερώμπασαν», με τους δυσκολομνημόνευτους αλλά τόσο ερωτικούς στίχους:«Ωω ξύπνα θκιαμαντοπούλα μου/τζι’ ήρτα στην γειτονιά σου να δώ είνταμπου κάμνουσιν/τα γειτονόπουλά σου».
ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ.
Δεν ήταν, όμως, μόνο τρυφεροί ή νοσταλγικοί οι στίχοι που ακούστηκαν. Ο Αλκίνοος έχει τον τρόπο του να θίγει ευαίσθητες χορδές που αγγίζουν κοινωνικά ζητήματα -ξεκίνησε άλλωστε με μια αναφορά στην αθώωση της Ηριάννας και του Περικλή-, αλλά και πολιτικά.
«Προσεύχεσαι και σκοτώνεις/τραυλίζεις ύμνους οργής/έχεις πατρίδα το φόβο/ γυρεύεις να βρεις γονείς/ μισείς το μέσα σου ξένο/ Και όχι/ δεν καταλαβαίνω/ δεν ξέρω που πατώ/και που πηγαίνω». Ο πολιτικός σχολιασμός του ήταν σχετικά μετρημένος από την εποχή ακόμη που επένδυσε στην πολυδιαφημισμένη «πολιτική αλλαγή» του 2015. Όταν είχε εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δημοσιεύσει ένα κείμενο στην προσωπική του ιστοσελίδα για να διακηρύξει την ελπίδα προόδου που πίστευε ότι θα ανέτειλε στην χώρα. Εδώ και καιρό αναγνωρίζει ότι ο ενθουσιασμός του έχει διαψευσθεί αλλά δεν το μετανιώνει. «Αν δημιουργούνταν οι συνθήκες για να προκύψει κάτι νέο θα το ξαναέγραφα. Την ελπίδα δεν πρέπει να την χάνουμε» είχε πει πριν από λίγους μήνες σε συνέντευξή του στα «Πρόσωπα».
