Μα είναι Μουντιάλ αυτό; Ενας, ένας, πάνε σπίτια τους. Εφυγε η Γερμανία η παγκόσμια πρωταθλήτρια. Εφυγε ο Λιονέλ Μέσι, γιατί ομάδα Αργεντινή δεν υπήρχε. Εφυγε ο Κριστιάν Ρονάλντο, γιατί ομάδα Πορτογαλία δεν είδαμε. Εφυγε και η Ισπανία. Προφανώς και κάνουμε πλάκα. Μια χαρά είναι η διοργάνωση. Αυτοί που φύγανε, καλώς φύγανε. Οταν είσαι Ισπανία και παίζεις για 120 λεπτά με τη φωτιά, καλά να πάθεις. Μιλάμε για ένα παιχνίδι ορισμό της ταλαιπωρίας. Η Ρωσία να μην μπορεί κι η Ισπανία να φλυαρεί. Να πονάνε τα μάτια σου. Πάσα στην πάσα και μέχρι να φτάσουν να γίνουν απειλητικοί να έχει αλλάξει η μόδα. Και στην τελική, δεν ήταν θέμα τύχης. Είναι η ικανότητα του αδυνάτου να πάει το ματς στο κορόνα – γράμματα. Στα πέναλτι. Το πήγε η Ρωσία, οι εκτελεστές οι δικοί της ήταν σαφώς πιο ψύχραιμοι και μπράβο τους. Δεν αρέσει η Ρωσία, δεν εντυπωσιάζει. Δεν είναι Βέλγιο. Οποιος όμως κάνει την υπέρβαση είναι σεβαστός.
Μαγκιόρα
Σημεία των καιρών. Η τραγική φιγούρα του Φερνάντο Σάντος. Να διαμαρτύρεται στις καθυστερήσεις σχηματίζοντας με τα χέρια του το σήμα του VAR. Συμβαίνει να προχωράς στις διοργανώσεις με τα ψέματα. Δεν συμβαίνει όμως πάντα. Η Πορτογαλία που πήγε στο Μουντιάλ ως πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν παρουσίασε τίποτα. Απολύτως. Η μοναδική ομάδα που δεν μπορούσε να βγάλει φάση. Να φτιάξει ευκαιρίες. Να παίξει ποδόσφαιρο. Γλίτωσε στις καθυστερήσεις από το Ιράν. Δεν ήταν δυνατόν να γλιτώσει και από την Ουρουγουάη. Παίζοντας στην επίθεση το σύστημα κουτουρού. Μπας και φτάσει η μπάλα στον Ρονάλντο, να κάνει τα δικά του. Μπας και ξανακάνει κανένα μαγικό ο Κουαρέσμα. Με το «μπας» όμως και το «ό,τι κάτσει» δουλειά δεν γίνεται. Κι όταν μάλιστα οι άλλοι έχουν δύο: Σουάρες – Καβάνι κι εσύ έχεις έναν. Μόνο τον Ρονάλντο. Δίκαια στους 16 η Ουρουγουάη. Πιο μαγκιόρα στην άμυνα, πιο παραγωγική στην επίθεση.
Φρεσκάδα
Ενα από τα θεμελιώδη ποδοσφαιρικά αξιώματα λέει ότι όταν μια ομάδα χάνει, οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που δεν παίζουν. Στην περίπτωση της Αργεντινής, οι Ντιμπάλα – Ιγκουαΐν, που δεν πάτησαν καθόλου στο χορτάρι. Κι ο Αγουέρο, που όταν τον έβαλε ο Σαμπάολι (φωτογραφία δεξιά) ήταν αργά. Η κουβέντα αυτή, όμως, θα είχε αξία εάν επρόκειτο πράγματι περί ομάδας. Η συγκεκριμένη Αργεντινή δεν ήταν ομάδα. Κι εκεί που έφτασε, στους 16, πολύ της ήτανε. Περί συνονθυλεύματος επρόκειτο. Που το αποτελείωσε ο σωσίας του Χατζάρα, με τις επιλογές του. Τον Μέσι ψευτοεννιάρι και ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού. Και σε κακό mood. Τη μία και μοναδική φορά που έγινε απειλητικός για να μειώσει σε 3-4, η μπάλα στο σουτ ίσα που έφτασε στα χέρια του Γιορίς. Η Γαλλία αντίθετα, έχει προοπτική. Εχει ταλέντο, έχει φρεσκάδα, έχει ποιότητα, έχει ταχύτητα. Το ότι γύρισε για πλάκα το 2-1 της Αργεντινής της δίνει και αυτοπεποίθηση.
Δικαιοσύνη
Αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει αυτό το Μουντιάλ, είναι ότι αποδίδεται δικαιοσύνη. Οι καλύτεροι συνεχίζουν, οι χειρότεροι μαζεύουν τα μπογαλάκια τους και γυρίζουν πίσω. Δίκαια κάνουν διακοπές ο Οζίλ και οι λοιποί Γερμανοί. Είναι δίκαιο που έφυγε ο Μέσι κι έμεινε ο Εμπαπέ. Θεριό ανήμερο, ο 20χρονος Γάλλος έτρωγε το γήπεδο. Και συχνά και τους αμυντικούς της Αργεντινής μαζί. Η εικόνα του Μέσι θύμιζε τον Κώστα Φορτούνη στα ντεφορμαρίσματά του. Δίκαια θα είναι στα γήπεδα της Ρωσίας ο Καβάνι, έστω κι αν δεν θα μπορεί να παίξει λόγω θλάσης. Το «μόνος μου και όλοι σας», του Ρονάλντο, φτούρησε στο 3-3 με την Ισπανία. Η αμυντικοί της Ουρουγουάης δεν μασήσανε. Δίκαιο να βλέπει το Μουντιάλ από την τηλεόραση. Δεν γίνεται ένας ποδοσφαιριστής, όσο υψηλής κλάσεως κι αν είναι, να σηκώσει μια κακή ομάδα στην πλάτη του.
Σκορποχώρι
Αυτό μπορεί να γίνει σε ένα παιχνίδι. Αντε σε δύο. Στο βάθος της διοργάνωσης, ποτέ. Ο αστικός μύθος το λέει για τον Μαραντόνα το 1986. Μιλάμε όμως για εντελώς διαφορετικό ποδόσφαιρο. Με τον Μαραντόνα, ωστόσο, να έχει τότε μπροστά του, τον Βαλντάνο. Ο δεύτερος επιθετικός της Πορτογαλίας στο τουρνουά, δίπλα στον Ρονάλντο ποιος ήταν; Ο Κανένας. Ποια ήταν τα χαφ; Τίποτα. Το «μόνος μου και όλοι σας», πριν από τριάντα χρόνια, μπορούσε να γίνει. Κι από τον Μαραντόνα. Ο Κουαρέσμα (φωτογραφία αριστερά) με το παλιομοδίτικο ποδόσφαιρο, της μιας ενέργειας, φτουράει όταν έχει απέναντί του το Ιράν. Με την Ουρουγουάη, όχι. Πολύ περισσότερο δεν μπορούσε να πάρει στην πλάτη του ο Μέσι αυτό το σκορποχώρι της Αργεντινής. Οταν κι ίδιος δεν είναι στα καλύτερά του. Το τελικό 3-4 με τη Γαλλία, σε σχέση με την εικόνα των δύο ομάδων, ήταν ιδιαίτερα τιμητικό γι’ αυτούς. Η διοργάνωση μέχρι τώρα είναι τίμια. Κανείς δεν έχει αδικηθεί, κανείς δεν δικαιούται να μιλάει για ατυχία.
Ταχύτητα
Τα στοιχεία της Γαλλίας τής δίνουν το δικαίωμα να αισιοδοξεί ότι μπορεί να φτάσει μέχρι το τέρμα. Και να το σηκώσει. Με κυριότερα απ’ αυτά την ταχύτητα και τη φρεσκάδα. Δεν ήταν μόνο τα προβλήματα της Αργεντινής που μεγέθυναν την εικόνα της. Στη κόντρα μπορεί να σκοτώσει οποιονδήποτε αντίπαλο.
Τελευταία Νέα