Εμπαπέ, το κακό παράδειγμα!

Στον αστερισμό του πιτσιρικά που με τις θυελλώδεις κούρσες του ζάλισε όλους τους αμυντικούς της Αργεντινής κινείται πλέον ο ποδοσφαιρικός πλανήτης. Το πού θα φτάσει ο Εμπαπέ αποτελεί θέμα συζήτησης όλων. Φυσικά, το να γίνει η οποιαδήποτε σύγκριση με κάποιον θρύλο του παρελθόντος, ακόμη και με τα βαριά ονόματα, αποτελεί συνηθισμένη πρακτική, σίγουρα όμως πρόκειται για κάτι πολύ πρόωρο. Για ένα, πάντως, είμαστε βέβαιοι: με την απόδοσή του ο γάλλος επιθετικός αφαίρεσε κάθε άλλοθι από τους εγχώριους μύστες του ποδοσφαίρου. Τους ξεγύμνωσε από κάθε επιχείρημα, συνεπώς είναι ένα… κακό παράδειγμα. Τι εννοούμε; Ασφαλώς θα γνωρίζετε πως οι γηγενείς κόουτς παθαίνουν αλλεργία στους νεαρούς, τους εκκολαπτόμενους άσους. «Ασε, να ψηθούν πρώτα, να μην καούν με την πρόωρη συμμετοχή τους. Χρειάζεται να έχουμε υπομονή», λένε συνεχώς και το επαναλαμβάνουν, ενίοτε σηκώνοντας και το φρύδι λες και ξεστομίζουν κάτι το πολύ σημαντικό. Μα, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τσελεμεντέ! Πώς να καεί ένας ποδοσφαιριστής; Για όλα αποφασίζει το χορτάρι, ο τόπος όπου το στριπτίζ είναι αναπόφευκτο για τους άσους. Αξίζει κάποιος; Αγωνίζεται και πάει από το καλό στο καλύτερο. Δεν είναι η ώρα να πάρει την ευκαιρία του; Περιμένει, όχι όμως πότε θα του κάνουν τη χάρη, αλλά πότε θα εμφανιστεί πανέτοιμος να διεκδικήσει αυτό που αξίζει. Διότι στον αθλητισμό η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι το σχετικό, αλλά κάτι το χειροπιαστό. Τα αποτελέσματα τα βλέπουν οι πάντες.

Ετσι συνέβη και με τον Εμπαπέ. Πήρε τους πάντες παραμάζωμα, δεν μπορούσε κανένας να τον αναχαιτίσει. Με μυαλό μεγαλύτερου σε ηλικία και σώμα που έμοιαζε με τοίχο, ο νεαρός Γάλλος χωρίς να έχει κλείσει καν τα 20 του χρόνια έκανε σμπαράλια θεωρίες και εκτιμήσεις ποδοσφαιρικών αναλυτών. Με την αξία του. Με τα γκολ του. Με τις εφορμήσεις του. Να δούμε στο εξής τι θα σκαρφιστούν όσοι νεόκοποι διαφωτιστές της πλάκας κλείσουν την πόρτα προς τον αγωνιστικό χώρο σε ένα νέο παιδί που ξεχειλίζει από ταλέντο. Τι θα του πουν; Τι δικαιολογία θα προβάλουν; Μήπως ότι είναι ανώριμο; Μα, αν δεν αγωνιστεί, πώς θα βρει το πεδίο για να ωριμάσει; Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, τι θα γινόταν αν ο Ντεσάμπ έκλεινε τα μάτια στην αξία του Εμπαπέ και έδινε βάση στα στοιχεία της ταυτότητας του πιτσιρικά. Ακόμη θα τον είχε στον πάγκο και εμείς οι απανταχού θεατές του Μουντιάλ θα χάναμε την ευκαιρία να ζήσουμε ένα ματς που σε διάρκεια χρόνου θα λογίζεται ως ένα από τα πλέον εμβληματικά της διοργάνωσης. Υπό αυτή την έννοια, merci Didier Deschamps!