Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα πέρασε μια κρίση που απείλησε ακόμα και την ύπαρξή της. Πριν από τρία χρόνια αυτές τις μέρες, περάσαμε ξυστά από την καταστροφή. Ο λόγος; Ενας διάχυτος ανορθολογισμός, που εκφράστηκε πολιτικά από κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή, έπεισε τους Ελληνες ότι μπορούν να διαγράψουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους κι ότι, εάν αθετήσουμε κάθε διεθνή υποχρέωση, θα μπορούμε να ζούμε με χρυσά κουτάλια, όπως ζούσαμε πριν από τη χρεοκοπία, μπορεί και καλύτερα. Τα δε χρήματα που θα διασφάλιζαν αυτό το επίπεδο της ζωής μας, αν αρνούνταν να μας τα εκχωρήσουν οι ευρωπαίοι πολίτες, θα τα εξασφαλίζαμε από διάφορες άλλες πηγές –από τη Ρωσία, την Κίνα, τη Βενεζουέλα ή από το περίφημο λεφτόδεντρο.

Με τέτοια επιχειρήματα φτάσαμε στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015 και στο βαθύ τραύμα του τρίτου Μνημονίου. Και ενώ πολλές και πολλοί βλέπαμε τους προγραμματισμούς μας και τις ζωές μας να γκρεμίζονται, κυριαρχούσε η αντίληψη ότι όσοι αντιτίθενται στα ανορθολογικά αυτά παραμύθια είναι συντηρητικοί, πουλημένοι, όργανα των Ευρωπαίων που συντηρούν το σύστημα το οποίο μας ποδοπατά.

Ε, αυτός ο ανορθολογισμός που οδηγούσε σε έναν εθνικό μηδενισμό θεωρήθηκε προοδευτικός –επειδή ο κύριος φορέας του ήταν αριστερός, δρα στο όνομα μιας ιδεολογίας που στη γαλάζια μας χώρα επιμένουμε να τη θεωρούμε προοδευτική, παρότι γέμισε τον 20ό αιώνα αυταρχισμό, κατεστραμμένες ζωές και πτώματα. Ενώ, στην ουσία, υποκινήθηκε από την πίστη σε ένα ψέμα, οι εκπρόσωποι της οποίας συγκυριακά υποστήριξαν ορισμένες φιλελεύθερες επιλογές στον δυτικό κόσμο. Από το ίδιο ψέμα (ή παραλλαγές του) φαίνεται ότι παρασύρθηκε και ο Σταύρος Θεοδωράκης, που εγκαταλείποντας το ΚΙΝΑΛ διακήρυξε ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια προοδευτική επανάσταση, την οποία ασφαλώς θα φέρει Το Ποτάμι.

Λόγια, λόγια, λόγια. Η Ελλάδα χρειάζεται απλά πράγματα. Να ξαναοργανωθεί το σημερινό πελατειακό κράτος. Να εξυγιανθεί ο αντιπαραγωγικός και γραφειοκρατικός δημόσιος τομέας. Να διευκολυνθεί η επιχειρηματικότητα. Να εξορθολογιστεί η φορολογία. Να ανασυγκροτηθεί η εκπαίδευση –αρχίζοντας από τη λειτουργία ανταγωνιστικών ιδιωτικών σχολείων. Να εμπεδωθεί το πνεύμα της δικαιοσύνης και της ασφάλειας. Να εφαρμόζονται οι νόμοι. Να ξαναμάθουμε τι σημαίνει κουλτούρα διαλόγου. Επανάσταση που θα περιλαμβάνει όλα αυτά δεν είναι προοδευτική, αλλά μάλλον συντηρητική. Αλλά δεν έχει σημασία πώς θα την πούμε, σημασία έχει ότι τίποτα δεν συνηγορεί υπέρ του ότι μπορεί να γίνει και να πετύχει.

Τελευταία Νέα