Θα μπορούσε να είναι το κόστος της εξωστρέφειας μιας χώρας: 2,5 εκατομμύρια ευρώ σε τρία χρόνια, όσο στοίχισαν τα καύσιμα των κυβερνητικών αεροσκαφών που χρησιμοποίησε ο υπουργός Αμυνας για τις επαφές του στο εξωτερικό. Δεν είναι πολλά εάν οι επαφές αυτές, οι συμφωνίες ας πούμε που υπέγραψε, έφεραν περισσότερα απ’ όσο στοίχισαν. Μπορεί να μην είναι πολλά ακόμη κι αν δεν απέφεραν τίποτε. Το ποσό όμως είναι τεράστιο εάν τόσο στοιχίζει η σχέση του Καμμένου με την εξουσία. Εάν ο Καμμένος μπορεί να φανταστεί τη δουλειά του μόνο σε συνθήκες πολυτελείας, εάν δεν μπορεί να φανταστεί την εξουσία χωρίς την υλιστική της εκδοχή, χωρίς εκείνη την πανάκριβη γραμμή που χωρίζει τον φορέα της από τους κοινούς θνητούς.
Την απάντηση δίνει το ρεπορτάζ της Δήμητρας Κρουστάλλη στο «Βήμα της Κυριακής». Ο υπουργός Αμυνας χρησιμοποίησε το κυβερνητικό αεροσκάφος για να πάει ακόμη και στη Σόφια ή τη Λάρνακα. Ξόδεψε 5.000 ευρώ την ώρα για ένα σύντομο ταξίδι που θα μπορούσε να είχε κάνει με 200 ευρώ εάν ταξίδευε με το αεροπλάνο της γραμμής. Αυτά τα 5.000 ευρώ την ώρα που έγιναν 2,5 εκατομμύρια σε τρία χρόνια δεν είναι το κόστος της εξωστρέφειας. Είναι το κόστος μιας αντίληψης για το δημόσιο χρήμα. Είναι κι αυτό διασπάθιση χρήματος. Και είναι το χειρότερο είδος –το κάνει χειρότερο ο νομότυπος χαρακτήρας του, η επίκληση αυτής της νομιμότητας ως δικαιολογία.
Δεν είναι η εξωστρέφεια που στοιχίζει ακριβά. Το ξέρει και ο Καμμένος ότι θα μπορούσε να λείπει ταξίδι για δουλειές με πολύ λιγότερα. Αλλά αυτό που τον κάνει αυτό που είναι, είναι ότι θα ταξίδευε με πολύ περισσότερα.
