Το Ποτάμι συγκροτήθηκε όχι ως κόμμα αρχών αλλά ως προσωπικό κόμμα ενός ανθρώπου, του Σταύρου Θεοδωράκη. Οταν συγκροτήθηκε ξάφνιασε μεν, αλλά θες επειδή συγκέντρωνε τις ελπίδες πολλών ανέστιων δημοκρατών ευρωπαϊστών που αισθάνονταν προδομένοι από τη ΔΗΜΑΡ, θες γιατί πλαισιωνόταν από πολλούς σοβαρούς ανθρώπους, έμπειρους στην πολιτική και με καλή φήμη στις δουλειές τους, κέρδισε αξιοπρόσεκτα ποσοστά για νέο κόμμα.
Αλλά οι εκπτώσεις που έκαναν οι σοβαροί άνθρωποι στη μεθοδευμένη προσπάθεια να μη λειτουργήσει Το Ποτάμι ως κόμμα αρχών πήγαν χαμένες. Ο Σταύρος κινήθηκε μεν σε ένα γενικό πλαίσιο αποδεκτό από τους πολλούς, αλλά δεν ετοίμασε το κόμμα για να μπορεί να παίρνει, όταν χρειαζόταν, συλλογικά, κρίσιμες αποφάσεις. Παρέμεινε προσωποκεντρικός μηχανισμός. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Οι περισσότεροι απ’ όσους ήρθαν αποχώρησαν, η Κοινοβουλευτική Ομάδα συρρικνώθηκε ενώ το κόμμα που θα ανανέωνε την πολιτική βρέθηκε να σέρνεται, υποψήφιο μπαλαντέρ, σε πλειοψηφίες ένθεν κακείθεν. Στο τέλος, επέλεξε να πάει στο Κίνημα Αλλαγής, κι εκεί με αντιδημοκρατική συμφωνία των αρχηγών, που δεν επικυρώθηκε από τα μέλη. Ετσι φτάσαμε στο παράδοξο ένας ενιαίος κομματικός μηχανισμός, του ΚΙΝΑΛ, να εκπροσωπείται στη Βουλή και στις δημόσιες τοποθετήσεις του από δύο κόμματα, τη ΔΗΣΥ και Το Ποτάμι.
Προφανώς, μια τέτοια λειτουργία είναι τουλάχιστον αντιπαραγωγική –ιδίως όταν υπάρχουν συγκρούσεις για τη στρατηγική και τις συμμαχίες. Η πλειονότητα του ΚΙΝΑΛ έμεινε στη θέση ότι προέχει να πέσει πάση θυσία η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διότι καταστρέφει τον τόπο. Ο Σταύρος επένδυσε διεθνιστικά στο Μακεδονικό, παραγνωρίζοντας την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να χρησιμοποιήσει το θέμα για να διασπάσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το αποτέλεσμα ήταν η ψυχική, ιδεολογική, εν τέλει και οργανωτική απομάκρυνση του Ποταμιού από το ΚΙΝΑΛ.
Και τώρα; Τώρα, τίποτα. Το ΚΙΝΑΛ παραμένει δύναμη συνοχής κεντρώων και κεντροαριστερών ψηφοφόρων. Ο Σταύρος, αντίθετα, με δική του ευθύνη, έχει χάσει την ιδεολογική του βάση και την πολιτική αξιοπιστία του. Το κόμμα ήδη βρίσκεται σε κεντρόφυγο τροχιά.
Στην ταινία «Ολα είναι δρόμος», ένας σεκλετισμένος Ελληνας, σε ένα κρεσέντο ναρκισσιστικής απελπισίας, πληρώνει ό,τι έχει και δεν έχει για να κατεδαφίσει το σκυλάδικο όπου ξόδεψε τις τελευταίες ικμάδες της αυτοκυριαρχίας του. «Ηλία, ρίχ’ το» φωνάζει στον μπουλντοζιέρη. Κατ’ αντιστοιχία, Το Ποτάμι, μαγαζί του Σταύρου, ολοκλήρωσε τον κύκλο μιας παραζάλης που οδηγεί στο μηδέν. Οπότε, Σταύρο, μείνε πιστός στην προσωπική σου στρατηγική. Ρίχ’ το.
