Ξεκινώντας η διοργάνωση, γράφαμε για φαβορί που δεν τρομάζουν και για αουτσάιντερ που δαγκώνουν. Το πρώτο σκέλος, με τους αποκλεισμούς Γερμανίας, Ισπανίας, Αργεντινής, επιβεβαιώνεται απόλυτα. Με εξαίρεση βέβαια τη Βραζιλία, που στο 2-0 χθες με το Μεξικό έδειξε συγκροτημένη και αξιόπιστη. Σχετικά με το δεύτερο, μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα ότι πρόκειται για το Μουντιάλ της ευκαιρίας. Κι αυτό δεν ισχύει για έναν ή δύο. Οι περισσότεροι απ’ όσους έχουν προχωρήσει, έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Να φτάσουν στον τελικό και γιατί όχι, να το σηκώσουν. Η Αγγλία, αν περάσει απόψε την Κολομβία, σταυρώνει με τον νικητή Σουηδίας – Ελβετίας. Πού θα ξαναβρεί τέτοια ευκαιρία να βρεθεί στην τετράδα; Αυτό όμως μπορεί να το λέει και η Κολομβία. Η Κροατία, καθώς έχει απέναντί της τη Ρωσία, βλέπει την τετράδα σαν ξερολούκουμο. Αν είσαι Γαλλία και βλέπεις τις άλλες ομάδες στην τηλεόραση; Ποια είναι αυτή που μπορεί να σε φοβίζει; Δεν υπάρχει απάντηση.
Ναρκοπέδιο
Οι εικόνες και τα συμπεράσματα είναι κάθε φορά αντιφατικά. Βλέπεις την επίθεση της Ισπανίας με τους μετρ (υποτίθεται) στη άμυνα Πορτογάλους να βγάζει φωτιές και να σκοράρει τρεις φορές. Κόντρα στην αδύνατη (υποτίθεται) Ρωσία εγκλωβίζεται, σκοράρει μία φορά με αυτογκόλ και βλέπει την αντίπαλη περιοχή σαν ναρκοπέδιο. Η Κροατία, που έβγαλε μάτια με την Αργεντινή, έφτυσε αίμα με τους αθλητικούς Σουηδούς και η πρόκριση παίχτηκε στο «κορόνα-γράμματα» των πέναλτι. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο και ειδικότερα σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Κι είναι ξεκάθαρο πλέον ότι σ’ αυτό το Μουντιάλ όλα μπορούν να συμβούν. Ποιος μπορεί να κάνει πρόβλεψη και να ποντάρει τα λεφτά του; Σίγουρα υψηλή ποιότητα δεν υπάρχει. Οι ποδοσφαιριστές είναι καταπονημένοι. Οι προπονητές δεν ρισκάρουν με τίποτα και θυσιάζουν τα πάντα στον βωμό της σκοπιμότητας. Κι έτσι θα πάει μέχρι το τέλος.
Διαφορά
Στα δικά μας τώρα, που λένε στην τηλεόραση: Αν υπολογίζεις ότι έχεις στην τσέπη σου 47 ευρώ και διαπιστώνεις ότι έχεις 20, είναι μία διαφορά. Αν όμως το 47-20 έχει να κάνει με εκατομμύρια, η διαφορά είναι τεράστια. Διαφορά που έχει να κάνει με τον ταϊλανδό επενδυτή και τον Παναθηναϊκό, που αν όλα πάνε καλά αλλάζει χέρια την Παρασκευή. Ηταν ο ίδιος ο Παϊρότζ Πιεμπονγκσάντ που στις προγραμματικές δηλώσεις του, στις 21 Απριλίου, είχε ανεβάσει τον πήχη στα 27+20=47 εκατομμύρια. Με τη σχετική ανάλυση μάλιστα: Τα 13 για χρέη σε Εφορία και Δημόσιο. Τα 7 για την εξαγορά του προπονητικού κέντρου Γ. Καλαφάτης. Συν 7 έναντι αυτών που είναι δεσμευμένα από τα τηλεοπτικά συμβόλαια λόγω δανείου. Και 20 εκατομμύρια άμεση επένδυση για τις ανάγκες της ομάδας. Ξαφνικά το νούμερο κατεβαίνει στα 20. Χωρίς καμία εξήγηση ή διευκρίνιση. Ενδεχομένως τα 27 από τα αρχικά 47 εκατομμύρια να χάθηκαν στον δρόμο.
Καραμουρτζούνης
Ταϊλάνδη – Αθήνα είναι σίγουρα μεγάλη απόσταση. Οπως σίγουρα αυτό το ξαφνικό και ανεξήγητο -27 εκατομμύρια είναι μία κακή αρχή. Κανείς δεν κάλεσε στην Αθήνα τον μίστερ Παϊρότζ και κανείς δεν του ζήτησε να σώσει τον Παναθηναϊκό. Πολύ περισσότερο, κανείς δεν μπορεί να κάνει κουμάντο στην τσέπη του. Κανείς δεν μπορεί να πει σε κανέναν πώς θα διαθέσει τα λεφτά του. Μπίζνες κάνει ο μίστερ Πιεμπονγκσάντ. Ούτε Καραμουρτζούνης είναι να μοιράζει λεφτά, ούτε αγάπησε τον Παναθηναϊκό. Οταν όμως από τα 47 που είπε μόνος του πέφτει σε λιγότερο από δυο μήνες στα 20 της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, στη φάβα αρχίζει να διακρίνεται κάποιος λάκκος. Τα οποία μάλιστα θα διατεθούν αποκλειστικά για την αποπληρωμή των χρεών. Στην ομάδα ούτε σέντζι. Κι ενώ σε τρεις μέρες η ΠΑΕ περνάει (υποτίθεται) στα χέρια του, έχει όλα τα χαρτιά του κλειστά. Κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι οι συνεργάτες του, στην Ελλάδα κανείς δεν ξέρει ποιοι θα τρέχουν την ΠΑΕ.
