Με φτηνότερα υλικά

Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η σεζόν που έρχεται για την ΑΕΚ. Μια ΑΕΚ που ξεκινάει ύστερα από 24 χρόνια, όχι σαν διεκδικήτρια αλλά σαν πρωταθλήτρια. Γεγονός που δημιουργεί επιπρόσθετες υποχρεώσεις: Να διατηρήσει τα κεκτημένα στην Ελλάδα και να εξαντλήσει τις πιθανότητές της για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ούτε το ένα είναι εύκολο, ούτε το άλλο. Εκ των πραγμάτων όμως ο πήχης έχει ανέβει ψηλά. Μια εντελώς διαφορετική ΑΕΚ σε σχέση με την ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα. Με διαφορετικό προπονητή. Με αθλητικό διευθυντή τον νεοαφιχθέντα Βλάντιμιρ Ματιάσεβιτς. Με κάποιους από τους πρωταγωνιστές να έχουν κουνήσει μαντίλι: Λάζαρος, Αραούχο, Βράνιες, Γιόχανσον. Σ’ αυτούς έρχεται μάλλον να προστεθεί και ο Παναγιώτης Κονέ. Και δεν είναι να κλαις βέβαια για όποιον ποδοσφαιριστή, που για τον οποιονδήποτε λόγο φεύγει. Ο γέγονε γέγονε. Κι επειδή τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους, αυτό που μετράει είναι ποιοι έρχονται.

Στη θέση του Αραούχο, ο 21χρονος Αργεντίνος Εκι Πόνσε. Με προϋπηρεσία στη Β’ ομάδα της Ρόμα. Δύο σεζόν δανεικός σε Γρανάδα και Λιλ, πέτυχε συνολικά πέντε γκολ. Στη θέση του Βράνιες, ο Μάριος Οικονόμου. Στα 26, αλλά με καθοδική πορεία στην καριέρα του. Δανεικός από έξι μήνες την περσινή σεζόν σε ΣΠΑΛ και Μπάρι (Σερί Β), είχε από τέσσερις και δύο συμμετοχές αντίστοιχα. Στη θέση του Λάζαρου, ο Αλμπάνης με εξαιρετική σεζόν στον Απόλλωνα. Στην ΑΕΚ ακόμα ψάχνουν (από πέρυσι τον Ιανουάριο) για ένα εξτρέμ και για ένα χαφ, στη θέση του Κονέ. Το προφανές: Οι μεταγραφές δεν ενισχύουν την περσινή ομάδα. Καλύπτουν (;) τα κενά των ποδοσφαιριστών που αποχώρησαν. Θα κάνει ο Πόνσε των δυόμισι γκολ τον χρόνο τους οπαδούς της ΑΕΚ να ξεχάσουν τον Αραούχο; Ο Οικονόμου που δεν έπαιξε στη Β’ Ιταλίας θα αντικαταστήσει επάξια τον Βράνιες; Θα αντέξει τη σύγκριση με τον Λάζαρο ο Αλμπάνης;

Οι απαντήσεις σε όλα αυτά θα δοθούν στο γήπεδο. Στη θεωρία ωστόσο και όχι στην πράξη, οι νέοι δεν αντέχουν στη σύγκριση. Μιλάμε για εντελώς διαφορετικού επιπέδου ποδοσφαιριστές. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι η περσινή ομάδα εξάντλησε τις δυνατότητές της. Επιασε ταβάνι. Η πορεία της σε Ελλάδα και Ευρώπη ήταν πέραν της αναμενόμενης. Ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Συνυπολογίζοντας και την αλλαγή προπονητή, αυτή η ομάδα δεν υπάρχει πια. Με τον Μαρίνο Ουζουνίδη να καλείται να φέρει εις πέρας μια σαφώς δυσκολότερη αποστολή, με σαφώς φτηνότερα υλικά. Αυτή όμως είναι η πολιτική της διοίκησης. Η σεζόν πέρυσι, με τα εννιά εκατομμύρια απρόβλεπτα έσοδα από το Γιουρόπα Λιγκ, ήταν για την ΑΕΚ κερδοφόρα. Η είσοδος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ με 25+ εκατομμύρια που συνεπάγεται, συνιστά πρόκληση. Κάποιος θα μπορούσε να ρισκάρει σε επενδύσεις στις μεταγραφές, προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητές του. Να τα διεκδικήσει με καλύτερες προϋποθέσεις.

Δεν το είδαμε να γίνεται αυτό στην ΑΕΚ. Η επιλογή είναι να πάμε στο τσίμα τσίμα. Που άλλες φορές βγαίνει και άλλες όχι. Το φτηνός και καλός, όπως ο Σιμόες, ο Λάζαρος, ο Βράνιες δεν είναι κάτι που επαναλαμβάνεται συχνά. Αν κοιτάξεις στην άλλη πλευρά της όχθης, θα δεις τον Αντάρεβιτς, τον Μοράν, τον Μασούντ που έφυγε, τον Λέσκοτ στο παρελθόν. Οι μεταγραφές στο ποδόσφαιρο είναι σαν τις ζαριές. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Αλλες φορές κάθονται στις εξάρες, άλλες στα ντόρτια. Στις χαμηλού κόστους επιλογές, το ρίσκο είναι ακόμα μεγαλύτερο. Σε αντίθεση με το 1,8 του Λιβάγια, που ξέρεις τι αγοράζεις. Σ’ αυτή την τριετία της επιστροφής της ΑΕΚ το ισοζύγιο σαφώς και κρίνεται θετικό: Με μότο έσοδα – έξοδα, ο απολογισμός ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο κάθε άλλο παρά αμελητέος είναι. Η επόμενη σεζόν λοιπόν για την πρωταθλήτρια ΑΕΚ έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το αν θα αντέξουν στο σχοινί του πρωταθλητισμού οι συγκεκριμένες επιλογές, θα φανεί στο χειροκρότημα.