Αναζήτηση
«Η ναζιστική μηχανή έκανε τα πάντα για να την εκμηδενίσει, να τη μετατρέψει σε στάχτη. Και να την ηρωίδα, δοξασμένη, λατρεμένη. Γνώρισε την κόλαση… και κατέληξε στο Πάνθεον. Τι ιστορία!»
Δρ Μαρκ Στρος, φίλος της οικογένειας Βέιλ
Είναι κάποια πρόσωπα που σε σημαδεύουν –κι ας ανήκουν σε μια άλλη γενιά, σχεδόν σε μια άλλη εποχή από τη δική σου. Γιατί έτυχε μια μέρα να πέσεις πάνω σε μια ομιλία, μια συνέντευξη, ένα γραπτό τους και κάτι σε ιντρίγκαρε να μάθεις περισσότερα. Για τη Σιμόν Βέιλ, την επιζήσασα του Ολοκαυτώματος, που ποτέ δεν θέλησε να την παρουσιάζουν αποκλειστικά ως τέτοια, και αν μίλησε κάποια στιγμή για αυτό, το έκανε πρωτίστως για να τιμήσει τους Δίκαιους της Γαλλίας. Την πρώτη γυναίκα υπουργό της Ε’ Γαλλικής Δημοκρατίας, που στάθηκε μια μέρα του 1974 όρθια ενώπιον μιας Εθνοσυνέλευσης αποτελούμενης σχεδόν αποκλειστικά από άνδρες, άνδρες ενίοτε χυδαίους, και τους είπε, τους επέβαλε, να «ακούσουν τις γυναίκες». Την πρώτη γυναίκα πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, που δεν έπαψε ποτέ να μάχεται για την ειρήνη, για την Ευρώπη, «από ρεαλισμό, όχι από ιδεαλισμό», από διαύγεια και όχι από αφέλεια.
«Μακάρι να γίνει αυτή η τελετή ένα μέσο αφύπνισης. Η μαμά δεν θα ήθελε να συμπέσει η είσοδός της στο Πάνθεον με την κηδεία της Ευρώπης»
Πιερ-Φρανσουά Βέιλ, γιος της Σιμόν Βέιλ
Η σορός της, μαζί και εκείνη του συζύγου της Αντουάν αναπαύονται πλέον στον έκτο τάφο του Πανθέου, πλάι στα λείψανα του Ζαν Μονέ, του Αντρέ Μαλρό, του Ρενέ Κασέν και του Ζαν Μουλέν. Είναι μόλις η πέμπτη γυναίκα που γίνεται δεκτή στο Πάνθεον, πλέον 73 ανδρών –και μάλιστα μόλις έναν χρόνο μετά τον θάνατό της. Τι θα είχε πει άραγε βλέποντας το πλήθος των Παριζιάνων κάθε ηλικίας που έσπευσε την Κυριακή, παρά τον καύσωνα, να της πει «Merci Simone!», συχνά με δάκρυα στα μάτια;
«Δεν ανήκω σε εκείνους και εκείνες που φοβούνται το μέλλον. Οι νέες γενιές μάς εκπλήσσουν καμιά φορά με το πόσο διαφορετικές είναι· εμείς οι ίδιοι τις μεγαλώσαμε διαφορετικά. Αλλά αυτή η νεολαία είναι θαρραλέα, ικανή για ενθουσιασμό και θυσίες όπως και οι άλλες. Ας της δείξουμε εμπιστοσύνη»
Σιμόν Βέιλ, 26 Νοεμβρίου 1974
Με αυτόν τον τρόπο είχε κλείσει, ως υπουργός Υγείας του Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, την ιστορική ομιλία με την οποία είχε παρουσιάσει στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων –τον μετέπειτα «νόμο Βέιλ». Ενας βουλευτής την είχε ρωτήσει αν θα δεχόταν να πετιούνται έμβρυα μέσα σε κρεματόρια. Αυτόν δεν τον θυμάται πια κανείς.
