Με την ευγενική χορηγία του Πάνου Καμμένου, η κυβέρνηση καθιερώνει νέο πολιτικό είδος: το τσίρκο.
Είναι η πρώτη κυβέρνηση που δεν ξέρει ούτε ποιοι τη στηρίζουν, ούτε έως πότε, ούτε για ποιον λόγο, ούτε με ποιον στόχο.
Υπέγραψαν μια συμφωνία για την οποία τους μπουγελώνει όλη η Ελλάδα, μεταξύ των οποίων και ο εταίρος της κυβέρνησης. Αλλά δεν ξέρουν αν και πότε θα την κυρώσουν διότι τα κουκιά δεν βγαίνουν.
Αλλος ζητάει 180 ψήφους, άλλος μιλάει για 151. Αλλος θέλει δημοψήφισμα ή εκλογές. Κι άλλος παρακαλάει τον Θεοδωράκη και κάτι ξέμπαρκους.
Μύλος. Ενας κρόταφος που ψάχνει πιστόλι.
Εν τω μεταξύ, Πρωθυπουργός, υπουργός Αμυνας και υπουργός Εξωτερικών πάνε μαζί στο ΝΑΤΟ για να πει ο καθένας τα δικά του που είναι τα αντίθετα από του προηγούμενου.
Υποθέτω ότι στην πολυετή ιστορία του Οργανισμού δεν έχουν ξαναζήσει τέτοια παράσταση.
Πάμε παρακάτω. Οταν στο τσίρκο τελειώνουν τα θηρία, βγαίνουν οι κλόουν.
Μόλις χθες ο Παππάς, ένα τσιγάρο δρόμο από το ειδικό δικαστήριο, έβαζε όρους στη Φώφη πώς να κυβερνήσει… μαζί του!
Ενώ διάφοροι τυχοδιώκτες του ευρύτερου κυβερνητικού συνασπισμού ονειρεύονται ότι θα παραμείνουν ή θα μπουν στην κυβέρνηση με κάποια αλλαγή μαξιλαριού. Μετά γυρίζουν πλευρό, να αγκαλιάσουν τον Παπαχριστόπουλο και τον Κουίκ.
Ολα αυτά είναι προφανώς φαινόμενα παραλογισμού κι αποσύνθεσης. Τα οποία ούτως ή άλλως δεν αλλάζουν τη λογική, ούτε τη φορά των πραγμάτων.
Ερώτηση. Η χώρα όμως τι φταίει που μια ασυνείδητη παρέα προσπαθεί να στραγγίξει και την τελευταία ρανίδα εξουσίας που της απέμεινε;
Διότι όλα αυτά θα είχαν μια λογική, αν είχαν μια στρατηγική. Κάνεις κάτι για να πετύχεις κάτι.
Πολύ φοβούμαι ότι δεν υπάρχει τίποτα. Παρά μόνο μια ομάδα ανθρώπων που ξέρουν ότι χάνουν και δύσκολα θα ξανακερδίσουν. Και γι’ αυτό θεωρούν ότι τελικά δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αν κάνουν το μαγαζί καλοκαιρινό.
Λάθος.
Αφενός επειδή πέρα από μια κακή ήττα υπάρχει πάντα και μια χειρότερη ήττα.
Αφετέρου επειδή η λογική «να το κάνουμε Κούγκι» οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στο Κούγκι. Δηλαδή στην αυτοπυρπόληση.
Φυσικά δεν τους έχω για τόσο παλικάρια. Περισσότερο δείχνουν χαμένοι. Τους έρχεται το ένα μετά το άλλο και δεν μπορούν να διαχειριστούν ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Με αποκορύφωμα την τεράστια πατάτα του Σκοπιανού.
Την έστησαν για να παγιδεύσουν την αντιπολίτευση και τελικά παγιδεύτηκαν οι ίδιοι.
Δυστυχώς τα έχει αυτά η πολιτική. Ιδίως όταν δεν την κάνουν πολιτικοί.
Και τότε είναι που εξελίσσεται σε τσίρκο.
