Κυκλοφορεί μια θεωρία ότι όλες οι κινήσεις του Καμμένου γίνονται σε συνεννόηση, και συμφωνία, με τον Πρωθυπουργό. Οτι δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα διαφορές ανάμεσά τους, μια παρέα είναι, ουσιαστικά ένα κόμμα, με κοινούς στόχους και ταυτόσημες αντιλήψεις. Απλώς παίζουν τον κακό και τον καλό μπάτσο, τον δεξιό και τον αριστερό λαϊκιστή, για να αποσπούν όσο μπορούν περισσότερες ψήφους.
Με βάση αυτή τη θεωρία, η συμφωνία για το Μακεδονικό δεν είχε ποτέ πιθανότητες να περάσει, και πρώτοι απ’ όλους το ήξεραν εκείνοι που τη διαπραγματεύτηκαν. Ολη η φασαρία έγινε για να διασπαστεί η αντιπολίτευση και να τσιμπήσει η Ευρώπη. Αν τελικά οι γείτονες κάνουν όλα όσα πρέπει να κάνουν και η κυβέρνηση αναγκαστεί να φέρει τη συμφωνία στη Βουλή, οι δύο εταίροι θα παίξουν τον ρόλο που έχουν προβάρει και η χώρα θα πάει σε εκλογές λίγο νωρίτερα από το προγραμματισμένο.
Ολα αυτά ακούγονται λίγο συνωμοσιολογικά. Και προϋποθέτουν την ύπαρξη ενός οργανωμένου σχεδίου, για το οποίο δύσκολα αυτή η κυβέρνηση είναι ικανή. Η αλήθεια είναι ότι ο Πρωθυπουργός έχει κουραστεί με τον συνέταιρό του. Ο Κοτζιάς (που για προσωπικούς λόγους επιθυμεί διακαώς την ψήφιση της συμφωνίας με τον Ζάεφ) δεν μπορεί να τον δει μπροστά του. Το ιδανικό γι’ αυτούς θα ήταν να απαλλαγούν το ταχύτερο δυνατό από την τοξική επαφή με τους ΑΝΕΛ και να «ανασυνθέσουν» την κυβερνητική πλειοψηφία. Ο Σκουρλέτης το είπε καθαρά. Λέγοντας και ονόματα.
Πιστεύει στα σοβαρά ο Τσίπρας ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Ναι, γιατί κρίνοντας εξ ιδίων συμπεραίνει ότι το είδος του αδίστακτου πολιτικού ευδοκιμεί. Υπάρχει καμιά πιθανότητα να το πετύχει; Οχι, εκτός αν έχει κλείσει καμιά μυστική συμφωνία με το ΚΚΕ ή τη Χρυσή Αυγή. Το ΚΙΝΑΛ δεν παίζει, ο Θεοδωράκης το αποκλείει κατηγορηματικά πέντε – έξι φορές την ημέρα και για τη Νέα Δημοκρατία μάλλον δεν υπάρχει θέμα.
Ετσι θα πάμε λοιπόν μέχρι τις εκλογές. Με ένα θέατρο σκιών που δεν παίζεται ξαφνικά τώρα, έχει ξεκινήσει εδώ και τρία χρόνια. Με μια κυβέρνηση που δεν έγινε παρωδία τώρα, αλλά ήταν εξαρχής. Γιατί τα καθημερινά σόου του Καμμένου και των βουλευτών του για τους 180 βουλευτές, τα δημοψηφίσματα και την ανίσχυρη υπογραφή του Πρωθυπουργού αποτελούν σχεδόν ήπια πολιτική κριτική μπροστά σ’ εκείνο το εφιαλτικό «Στα τέσσερα!» που θα στοιχειώνει για πάντα εκείνους που το ανέχθηκαν, το νομιμοποίησαν, ακόμη και το χειροκρότησαν.
Ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων βλέπει το πολιτικό του τέλος να πλησιάζει ταχύτατα. Μπορεί όμως να υπερηφανεύεται για δύο επιτυχίες. Πρώτον, έβγαλε στην επιφάνεια τον λαϊκισμό της μείζονος αντιπολίτευσης: δεν χρειαζόταν να επινοήσουν λόγους για να απορρίψουν τη συμφωνία των Πρεσπών, η κυβέρνηση θα έπεφτε έτσι κι αλλιώς. Δεύτερον, στιγμάτισε για πάντα την έννοια της Αριστεράς σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν είναι και λίγο.
