Κωμικοί και κλόουν

Σήμερα αγαπημένα μου παιδιά, θα μιλήσουμε για το τσίρκο. Η λέξη τσίρκο προέρχεται, και αυτή, από την παραφθορά μιας ελληνικής λέξης, της λέξης κύκλος –εντάξει, δεν κάνατε και τίποτε σπουδαίο όσα παιδάκια το μαντέψατε. Με τον όρο «τσίρκο» εννοούμε συνήθως έναν περιοδεύοντα θίασο, αποτελούμενο από ακροβάτες, ταχυδακτυλουργούς, κλόουν και ζώα, ο οποίος δίνει παραστάσεις για ημέρες ή αναλόγως της επιτυχίας του και για μήνες.

Εφέτος συμπληρώνονται 250 χρόνια από τη γέννηση του μοντέρνου τσίρκου, όπως το ξέρουμε δηλαδή στις μέρες μας, και οφείλουμε να αποδώσουμε εύσημα σε έναν κύριο ονόματι Φίλιπ Ασλεϊ, ο οποίος ζούσε στο ομιχλώδες Λονδίνο το 1768, και δεν είχε τι να κάνει, οπότε το έριξε στις εμπνεύσεις. Είναι αυτός που εισήγαγε την επίδειξη στο πλαίσιο μιας παράστασης από εκπαιδευμένα άλογα αλλά και άλλα ζώα. Τα νούμερα με τους ακροβάτες και τους κλόουν προστέθηκαν αργότερα, από άλλους –ο κύριος Ασλεϊ είχε να συνεισφέρει μόνο τα κόλπα με τα άλογα και τα υπόλοιπα ζώα του βασιλείου της πανίδας.

Αντιγράφω σχετικά από το Διαδίκτυο: «Το τσίρκο χωρίς κλόουν και κωμικούς είναι μισό τσίρκο. Τα αστεία τους ρούχα και το βαμμένο πρόσωπο μας προδιαθέτουν ότι δεν θα κάνουν τίποτα σοβαρό, ούτε τρομακτικό, ούτε καν επιτυχημένο. Γιατί σκοπός τους είναι να μας κάνουν να γελάσουμε. Το χιούμορ τους είναι οπτικό, δηλαδή στηρίζεται σε πράξεις και όχι σε λόγια. Τα χαζά αστεία τους, όπως για παράδειγμα να ρίχνουν τούρτες στο πρόσωπο κάποιου, είναι τμήμα της παραδοσιακής παράστασης».

–Πείτε μου τώρα, ένα παράδειγμα «τσίρκου» για το οποίο γνωρίζετε ότι δίνει παραστάσεις για μεγάλο διάστημα. Εσύ Κωστάκη.

–Μπράβο Κωστάκη. Αλλο παιδάκι;

–Το Μεγάλο μας Τσίρκο, κύριε.

–Μπράβο Γιωργάκη, σε κόβω ενημερωμένο. Αλλο παιδί;

–Το Cirque du Soleil, το «Τσίρκο του Ηλιου» κυριε.

–Μπράβο Μαράκι. Αλλο;

–Το τσίρκο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Τσίπρα-Καμμένου κύριε!

Εδωσα συγχαρητήρια στο μικρό αγόρι, που το λένε Γιαννάκη, διότι όντως, το έπιασε το νόημα, για το τι ζούμε αυτό το διάστημα.

Αυτό το τσίρκο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που λέτε καλά μου παιδιά, το οποίο λόγω της μεγάλης επιτυχίας του δίνει παραστάσεις στα μέρη μας εδώ και τριάμισι χρόνια, το συγκρότησαν δυο νέοι άνθρωποι, ο Αλέξης και ο Πάνος, καλοί επαγγελματίες και οι δυο, και με διάθεση να έχει τέτοια επιτυχία το εγχείρημά τους, που να στείλουν στο ταμείο ανεργίας όλους τους υπόλοιπους τσιρκοπαίχτες. Και φαίνεται ότι τα καταφέρνουν χωρίς μεγάλη προσπάθεια.

Πρέπει να παραδεχτούμε, παιδιά μου, ότι είναι το μοναδικό τσίρκο που σπάει ταμεία κάθε μέρα, σκορπάει αφειδώλευτα γέλιο, δεν μας αφήνει να πλήξουμε ούτε στιγμή, πράγμα που είμαστε υποχρεωμένοι να το αποδώσουμε στους πρωταγωνιστές αλλά και τα απλά μέλη του θιάσου που το συναπαρτίζουν. Είναι χωρίς περιστροφές έξοχοι. Ειδικά δε στο νούμερο όπου ο ένας πετάει «τούρτες» στα μούτρα του αλλουνού, είναι απερίγραπτοι. Ποτέ άλλοτε δεν έχει περάσει από την ωραία μας χώρα τέτοιο τσίρκο, και υπ’ αυτή την έννοια, πρέπει να αισθανόμαστε ευτυχείς, αλλά και ευγνώμονες σε εκείνους που ανέλαβαν την πρωτοβουλία να το συγκροτήσουν. Στους ιμπρεσάριους Αλέξη και Πάνο. Ποτέ άλλοτε δεν έχουμε γελάσει τόσο. Με τα χάλια τους, εννοείται! Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι…

Σε θαυμάσια κατάσταση πρέπει να ομολογήσω ο Καμμένος πρόεδρος του κόμματος ΑΝΕΛ έδωσε χθες το πρωί τη συνέντευξη η οποία (υποτίθεται ότι) τάραξε την ηρεμία του (συν)εταίρου του στη διεύθυνση του τσίρκου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, προέδρου Αλέξη, πράγμα το οποίο και αναμενόμενο ήταν και λογικό.

Αμα το παίζεις, πρέπει να το παίξεις καλά ώς το τέλος. Ο πρόεδρος Πάνος κάνει τον σκληρό. Τον άτεγκτο. Τον «πατάω στέρεα στα πόδια μου». Τον «με λένε Πανάρα και δεν καταλαβαίνω Χριστό».

Ο άλλος μπορεί να κάνει τον ενθουσιώδη, τον «όπα – όπα», τον «καλώς τονε κι ας άργησε»; Δεν μπορεί. Πρέπει να κάνει τον ταραγμένο. Τον ανήσυχο. Τον «μου έχουν κοπεί τα ήπατα» στη θέαση του σκληρού παχουλού αγοριού. Τον «τρέμω, και δεν είναι από το κρύο».

Διότι έτσι είναι οι ρόλοι. Μοιράζονται. Ο ένας παίρνει τον ρόλο του «εγώ έχω το πάνω χέρι» και ο άλλος τον «με λένε Αλέξη και νιώθω ένα φτωχό και μόνο σπουργιτάκι».

Και ας περιμένουν και οι δυο μαζί, μήπως και διασωθούν από τα Σκόπια. Να γίνει δηλαδή καμιά στραβή με τον Ζάεφ, να μην μπορέσει να περάσει τη συμφωνία των Πρεσπών στο δημοψήφισμα, οπότε το απίθανο ντουέτο των μεγάλων επιτυχιών να μπορέσει να συνεχίσει την υπέροχη πορεία του προς τα μπρος για μερικούς μήνες ακόμη…

Αυτά μου έλεγαν χθες το μεσημέρι στη γνωστή πλατεία (Φιλικής Εταιρείας ή άλλως πως Κολωνακίου) πως συζήτησαν οι δυο (συν)εταίροι προχθές το βράδυ, μετά το τέλος του Υπουργικού Συμβουλίου, από το οποίο, ως γνωστόν απουσίασε επί τούτου ο Καμμένος (συν)εταίρος. Τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε και τώρα να τοι, ακροβάτες ζηλευτοί, με φανελίτσα και σορτσάκι, να πηδάνε από αιώρα σε αιώρα, να πιάνονται πότε από τους καρπούς και πότε από τις πατούσες, να λυγίζουν το κορμί, να κουνιούνται πέρα δώθε και ξανά το ίδιο κόλπο. Για όσο τους αντέξει το σκοινί…

Φυσικά από πίσω, σαν «χαλί», να ακούγεται αργά νωχελικά, η φωνή της Αλκηστης Πρωτοψάλτη να τραγουδάει το «Χειροκρότημα»:

«(…) κι αν μας αντέξει το σκοινί

θα φανεί στο χειροκρότημα.

Με κρατάς σε κρατώ

και μετά γκρεμός

και μετά το τέρμα

και κανείς κανενός».

Μελαγχόλησα και μόνο που τα σκέφτηκα όλα αυτά…

Στο μεταξύ, εντυπωσιασμένη η ελληνική κοινή γνώμη πληροφορήθηκε διά στόματος του ιδίου του προέδρου Πάνου ότι αυτός δεν κάνει «τσαλιμάκια». Μορφωμένος όπως είναι στα καλύτερα κολέγια προτίμησε να χρησιμοποιήσει μια εξελληνισμένη τουρκική λέξη, για να περιγράψει αυτό που δεν κάνει. «Τσαλιμάκια», τουτέστιν καμώματα, ναζάκια (η τουρκική λέξη είναι η λέξη «τσαλίμ» που σημαίνει ναζάκι) αλλά είναι αποφασισμένος. Σαν έτοιμος από καιρό. Ο,τι λέει το εννοεί. Ο λόγος του συμβόλαιο. Αξία αξεπέραστη.

Σταματάω εδώ, γιατί εντάξει, είπαμε να κάνουμε πλάκα. Αλλά μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας. Για τον Καμμένο μιλάμε…

Με γοργούς ρυθμούς αυξάνεται και πληθύνεται το στελεχιακό δυναμικό ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εκστασιασμένοι από τις πολιτικές του προέδρου Αλέξη προσωπικά και της κυβέρνησης γενικότερα, σπεύδουν προς αυτόν το ένα μετά το άλλο στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους. Χθες, όλοι εμείς που παρακολουθούμε με έκδηλο ενδιαφέρον την (προδιαγεγραμμένη από καιρό) πορεία του, χαιρετίσαμε με ενθουσιασμό την πολιτική «απελευθέρωση» του πολιτευτή ΣΥΡΙΖΑ Ραγκούση.

Εγκλωβισμένος από καιρό στον χώρο της Κεντροαριστεράς, έμοιαζε με λιοντάρι μέσα σε κλουβί. Συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων, δηλώσεις και ξανά δηλώσεις, και αναρτήσεις στα social media, αλλά οι άλλοι στο ΚΙΝΑΛ, παγερά αδιάφοροι. Μέχρι που αποφάσισαν –επιτέλους –χθες να του ανοίξουν την πόρτα. Κάλλιο αργά παρά… αργότερα θα σημειώσω. Σκέφτεται κανείς τι θα γινόταν να τον κρατούσαν τον άνθρωπο μέσα, και να τον άφηναν να φύγει αφού είχαν ανακοινωθεί τα ψηφοδέλτια; Απάνθρωπο!