Ιστορίες «κατασκοπευτικής» τρέλας I

Η είδηση πέρασε στα εντελώς «ψιλά» που λέμε από τα διάφορα sites, τα οποία, όπως είναι γνωστό, όταν πρόκειται για τίποτα διώξεις πολιτικών, και ειδικά της αντιπολίτευσης, κρώζουν όπως οι «κάργες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια» (Καρυωτάκης είναι αυτό –μην ψάχνεστε), διότι έτσι συντηρείται το παραμύθι ΣΥΡΙΖΑ περί του «σάπιου παλιού πολιτικού συστήματος» (και όπως σήμερα, θα καταγγείλουν εκ νέου, είμαι βέβαιος, οι δύο συνεταίροι στην εξουσία).

Ομως η συγκεκριμένη είδηση χρήζει, νομίζω, μιας «ειδικότερης» μεταχείρισης. Διότι αφορά ένα μείζον πολιτικό ζήτημα, το οποίο απασχόλησε επί μήνες την πολιτική επικαιρότητα και έδωσε την ευκαιρία σε όλους μας να ρίξουμε μια επιπλέον ματιά στον «θαυμαστό κόσμο» του υπουργείου Αμυνας και του Καμμένου υπουργού του.

Πρόκειται για την πανηγυρική απόρριψη από την Ολομέλεια της Βουλής τής αίτησης άρσης ασυλίας που είχε αποστείλει η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου κατά του Ανδρέα Λοβέρδου, προκειμένου να δικαστεί ως… κατάσκοπος (χα!) για την υπόθεση των συνταρακτικών αποκαλύψεων που είχε κάνει σχετικά με την υπόθεση των βλημάτων της Σαουδικής Αραβίας.

Η δίωξη είχε ασκηθεί έπειτα από μήνυση που είχε υποβάλει κατά του Λοβέρδου μια υπάλληλος του διπλωματικού γραφείου του υπουργού Εξωτερικών Κοτζιά –άλλο και τούτο εδώ, υπουργικό γραφείο να μηνύει για κατασκοπεία πρώην υπουργό, μόνο και μόνο γιατί ήρθε σε δύσκολη θέση ο προϊστάμενος του γραφείου υπουργός!

Ο οποίος υπουργός Κοτζιάς είχε φροντίσει νωρίτερα (κι αυτό από τα υπέροχα που συμβαίνουν στις ημέρες μας και θα μας μείνουν αξέχαστα όταν έρθει η ώρα να μας κουνήσουν μαντίλι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), είχε ουσιαστικά δώσει «γραμμή» στην υπόθεση κατηγορώντας τον Λοβέρδο ότι διέπραξε κακούργημα, διότι διενήργησε κατασκοπεία!!!

Πρόκειται για μια δήλωση την οποία έκανε αποκλειστικά προς υποστήριξη του πανταχόθεν, τότε, βαλλόμενου Καμμένου υπουργού Αμυνας, με τον οποίο σήμερα είναι «στα μαχαίρια» λόγω Σκοπιανού.

Μιλάμε για απίθανα πράγματα.

Τα οποία όμως δεν τελειώνουν εδώ. Εχουν και συνέχεια. Γνωμάτευσε το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής για το γελοίο της κατηγορίας, ότι δεν μπορείς δηλαδή να βάζεις τέτοια ζητήματα στο πώς λειτουργεί ένας βουλευτής πρώτον, και δεύτερον ότι κατηγορία περί διενέργειας κατασκοπείας πρέπει να συνοδεύεται από αποδείξεις ότι ο βουλευτής ενήργησε με δόλο και προς όφελος ξένης δύναμης. Αλλά τέτοιο πράγμα δεν μπορούσε να αποδειχθεί από πουθενά –ο Λοβέρδος αποδεικτικά μιας άθλιας μεθόδευσης αποκάλυψε. Τίποτα περισσότερο.

Και κάπως έτσι έφτασε η ώρα της ψηφοφορίας. 171 βουλευτές από όλα τα κόμματα –πλην Χρυσής Αυγής –ψήφισαν να μην αρθεί η ασυλία του. 11 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της άρσης. Μεταξύ τους και ένας πρώην πασόκος υπουργός και βουλευτής –ο Μάρκος Μπόλαρης.

Ο Μπόλαρης λοιπόν, τριάντα τόσα χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, υπουργός και βουλευτής του επαναλαμβάνω, και σύντροφος υποτίθεται με τον Λοβέρδο, είχε πεισθεί ότι είναι «κατάσκοπος» και πρέπει να δικαστεί ως τέτοιος επειδή αποκάλυψε τα έγγραφα για τα βλήματα της Σαουδικής Αραβίας!

Πώς γίνονται έτσι οι άνθρωποι, ρε γαμώτο, στην πολιτική; Με τι δηλητήρια «μπολιάζονται»;

Από ραδιόφωνο σε ραδιόφωνο περιφέρει τον πόνο του ο νεότευκτος ΣΥΡΙΖΑ πολιτευτής Ραγκούσης, ενώ λογικά θα έπρεπε να πανηγυρίζει διότι επιτέλους απελευθερώθηκε από τον βραχνά του ΚΙΝΑΛ και αχρείων παλαιοπασόκων, οι οποίοι τον βασάνιζαν ανηλεώς, τον ανυπεράσπιστο.

Αγνοώ σε τι πρέπει να αποδώσω αυτόν τον πολιτικό διπολισμό που εμφανίζει –αντί να πανηγυρίζει, να πονάει και να το εκδηλώνει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Χθες, ας πούμε, έδωσε μια νέα εκδοχή για το τι του συνέβη. Αυτή τη φορά δεν ήταν ο Μητσοτάκης και ο Μαρινάκης που τον χρηματοδοτεί η αιτία της ρήξης του με την πρόεδρο Φώφη, όχι. Η… Novartis ήταν!

Και ειδικότερα η θέση της προέδρου Φώφης ότι πρόκειται για σκευωρία. Κατά τον πολιτευτή μας, δεν έπρεπε να το πει αυτό η πρόεδρος Φώφη, διότι το ίδιο υποστήριζε ο Κυριάκος με τον Σαμαρά. Καλό.

Είμαι βέβαιος ότι στην επόμενη συνέντευξη η αιτία θα είναι η χρηματοδότηση των κομμάτων και τα δάνεια του ΠΑΣΟΚ, στη μεθεπόμενη τα υποβρύχια που έγερναν κ.ο.κ.

Σταματώ εδώ, δεν κάνω περαιτέρω σχόλια για την περίπτωση, και αντιγράφω μέρος από μια απάντηση του ανθυποψηφίου του για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ κυρίου Πόντα, η οποία, νομίζω, φωτίζει αρκετά τη στάση του πολιτευτή μας. Γράφει λοιπόν ο κ. Πόντας:

«Αγαπητέ Γιάννη,

Εάν υποθέσουμε πως έχεις δίκιο και τόσο εγώ όσο και όσοι συμπράττουμε στο Κίνημα Αλλαγής και στηρίζουμε την Πρόεδρό του επιβιώνουμε πολιτικά επειδή είμαστε υπάλληλοι του Βαγγέλη Μαρινάκη και “φερέφωνα” του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα ήθελα να σε ρωτήσω… Εσύ που δεν διατηρείς καμία σχέση εξαρτημένης εργασίας στην πολιτική και δεν είσαι το φερέφωνο κανενός, από πού αντλείς το πολιτικό σου κεφάλαιο;».

Και προσθέτει μια ωραία άποψη, την οποία επίσης μεταφέρω: «Το τσουβάλιασμα στην πολιτική δεν είναι προοδευτική θέση και οι μομφές για όψιμους και μη συνεργάτες σου ούτε πολιτικά ένσημα σου κολλάνε ούτε σου εξασφαλίζουν πολιτική σύνταξη!».

Επικροτώ.

Είχα από εβδομάδων αναφερθεί στην περίπτωση του κυρίου Γιάννη Παπακωνσταντίνου, πρώην γενικού διευθυντή του ΠΑΣΟΚ την περίοδο της αρχηγίας Γιώργου (Παπανδρέου), και στην τρομερή περιπέτεια που πέρασε αγωνιζόμενος επί 11 χρόνια να αποδείξει ότι είναι αθώος μιας βαριάς συκοφαντίας που εκτόξευσε εις βάρος του ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στη Βουλή. Συγκεκριμένα, τον είχε κατηγορήσει τον Ιούλιο του 2007 ότι ως πρόεδρος του Ταμείου Οδοποιίας είχε εμπλακεί σε ύποπτες τοποθετήσεις διαθεσίμων του Ταμείου σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου.

Ο Παπακωνσταντίνου, του οποίου στο μεταξύ καταστράφηκε η ζωή, με βαρύτατο οικονομικό, ηθικό, οικογενειακό και κοινωνικό κόστος, απαίτησε, μετά την αθώωσή του επί των συκοφαντικών κατηγοριών, μια ανασκευή στον ίδιο χώρο όπου εξελίχθηκε η βαριά μομφή εις βάρος του, στη Βουλή.

Περίμενε από τον Κώστα Καραμανλή να κάνει το αυτονόητο –να πάρει (επιτέλους!) τον λόγο σε μια συνεδρίαση του Κοινοβουλίου και να δηλώσει καθαρά ότι έκανε λάθος που συκοφάντησε έναν τίμιο άνθρωπο για λόγους μικροκομματικού οφέλους.

Δεν το έκανε, φυσικά. Γιατί χρειάζεται σθένος, παρρησία και ένα ψυχικό απόθεμα για να κάνεις κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος προφανώς δεν διαθέτει τίποτε από όλα αυτά. Σε μια γλώσσα slang θα λέγαμε ότι για να ζητήσεις συγγνώμη «δεν χρειάζεται μόνο να φοράς παντελόνια, αλλά και να τα τιμάς».

Περίμενε λοιπόν ο κ. Παπακωνσταντίνου ένα εύλογο διάστημα, αλλά αυτό που περίμενε, επί ματαίω, δεν συνέβη. Εξού και έχοντας το δίκιο με το μέρος του και την αδικία που υπέστη να του βασανίζει τη ζωή, απέστειλε προ ημερών επιστολή στον συκοφάντη του.

Σεμνή, στεγνή από χαρακτηρισμούς, καθόλου επιθετική, αφού αναφέρει ένα μικρό ιστορικό της υπόθεσης και το χρονικό της αμετάκλητης αθώωσής του από τη Δικαιοσύνη, καταλήγει: «Θεωρώ καθήκον, απέναντι στην οικογένειά μου και στον εαυτό μου, να σας ενημερώσω για την εξέλιξη της υπόθεσης, έτσι ώστε από την πλευρά σας να πράξετε ό,τι επιτάσσει η συνείδησή σας για την αποκατάσταση της υπόληψής μου ενώπιον του Κοινοβουλίου».

Για να δούμε, θα συγκινηθεί ύστερα από αυτό ο Καραμανλής; Θα πάρει το θάρρος να αποκαταστήσει τον Παπακωνσταντίνου εκεί όπου τον συκοφάντησε, στην Ολομέλεια της Βουλής;