Ο όγκος της σκόνης προδίδει τη δύναμη του γεγονότος. Οπως στις δυνατές συγκρούσεις, στον καλπασμό χιλιάδων αλόγων που κρατούν τα γκέμια τους οι πολεμιστές.
Η σκόνη του Κριστιάνο Ρονάλντο έπαψε να είναι πυκνή. Η άλλοτε ηφαιστειακή ορμή ξεθύμανε. Ο Πορτογάλος ταξιδεύει προς το Τορίνο και στο ποδοσφαιρικό σύμπαν επικρατεί μια θανατηφόρα ηρεμία σαν να είναι ο οποιοσδήποτε κοινός θνητός.
Ισως γιατί ο δρόμος του CR7 είναι πια κατηφορικός.
Οι μπακαλιάροι, οι κοιλιακοί και οι θεατρινισμοί δεν μπορούν να ξεγελάσουν τον χρόνο.
Είναι αυτός ο σαρκασμός, η ειρωνεία που επιδεικνύει προς την ίδια τη φύση που τον κάνει ευάλωτο.
Το αστέρι του Ρονάλντο θα τρεμοσβήνει πίσω από τη Mole Antonelliana μέχρι που θα χαθεί στο σκοτάδι.
Ο Ρονάλντο αντιμετωπίζει τη δύση της καριέρας του όπως τους αντίπαλους αμυντικούς: ως τζογαδόρος. Μόνο που αυτή τη φορά έχασε.
Στα εννιά χρόνια που κάθισε στον θρόνο του Σαντιάγο Μπερναμπέου, δίπλα στη Βασίλισσα οι απειλές και οι εκβιασμοί του πως θα φύγει αν δεν ικανοποιηθούν τα καπρίτσια του συναγωνίζονταν σε αριθμό τα γκολ του.
Και πέρυσι απείλησε πως θα φύγει. Και πρόπερσι. Και το 2013. Και κάθε φορά επέβαλλε τα θέλω του.
Δεν είχε διαβάσει όμως Αίσωπο και αγνοούσε την ιστορία του βοσκού και του λύκου.
Και όταν πια καλούσε σε βοήθεια, ο λύκος κατασπάραζε τις απειλές του. Το οιδηματώδες Εγώ του σμπαραλιάστηκε. Τα τείχη των πέντε Χρυσών Μπαλών και των τεσσάρων Τσάμπιονς Λιγκ, που πίστευε πως θα τον προστατεύσουν, αποδείχθηκαν πολύ αδύναμα. Τουλάχιστον απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, τον σύλλογο που έχει τη μοναδική ικανότητα να μεγαλώνει τη σκιά και των μεγαλύτερων παικτών, να τους καθιστά πρώτους, να τους ενθρονίζει και να τους εκθρονίζει με την ίδια ευκολία.
Ο Ρονάλντο ποτέ δεν ζύγισε σωστά το βάρος της λευκής φανέλας. Και τελικά τον συνέτριψε.
