ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΕΘΕΣΑΝ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ, Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ ΣΤΟ EUROGROUP ΤΗΣ 25-06-2015 ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΔΥΟ ΜΕΡΗ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΙΑΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥΣ: ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΙΤΛΟΦΟΡΕΙΤΑΙ «REFORMS FOR THE COMPLETION OF THE CURRENT PROGRAM AND BEYOND» («ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΤΡΕΧΟΝΤΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑΝ ΑΥΤΟΥ») ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ «PRELIMINARY DEBT SUSTAINABILITY ANALYSIS» («ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΧΡΕΟΥΣ»).
ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ / ΟΧΙ
ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ / ΝΑΙ
Προχτές συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από την πιο μεγάλη και την πιο αναίσχυντη πολιτική απάτη της μεταπολιτευτικής περιόδου. Οι αναμνήσεις είναι ακόμη νωπές, το σοκ της κοινής γνώμης δεν έχει ξεθωριάσει και ίσως δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε πλήρως τι εντύπωση θα προκαλούσε σε έναν αρχαιολόγο του μέλλοντος, έτσι κι έπεφτε κάποτε στα χέρια του ένα από τα διαβόητα ψηφοδέλτια του Δημοψηφίσματος. Αναμφίβολα το πρώτο βιαστικό –και απολύτως εσφαλμένο –συμπέρασμά του από το κείμενο του ψηφοδελτίου θα ήταν ότι το ψηφοδέλτιο δεν είναι αυθεντικό, αλλά πιστό αντίγραφο με διπλή μετάφραση στα ελληνικά και στα αγγλικά (για εκπαιδευτικούς λόγους ίσως;) του ψηφοδελτίου ενός Δημοψηφίσματος που διεξάχθηκε σε μια χώρα με υψηλότατο μορφωτικό επίπεδο, μια Φινλανδία, ας πούμε, ή μια Σουηδία. Εικάζουμε ωστόσο ότι μια πιο εμπεριστατωμένη εξέταση από ειδικούς σύντομα θα αποδείκνυε ότι το ψηφοδέλτιο ήταν αυθεντικό και το Δημοψήφισμα διεξάχθηκε σε μια μεσογειακή χώρα που, μολονότι καταπολέμησε δραστικά τον αναλφαβητισμό τις τελευταίες δεκαετίες προ του Δημοψηφίσματος, εξακολουθούσε το 2015 να υποφέρει από ανεπίτρεπτα ποσοστά λειτουργικού αναλφαβητισμού (τουτέστιν, οι πολίτες της γνώριζαν να διαβάζουν αλλά ελάχιστα καταλάβαιναν τι διάβαζαν, όχι μονάχα με αυστηρά δημοσιονομικά κείμενα, μα και με έναν λογαριασμό της ΔΕΗ ή με τους υποτίτλους μιας ξένης σειράς στην τηλεόραση) και, σε κάθε περίπτωση, με στοιχεία του 2010 από το δικό τους Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, ο ένας στους δύο πολίτες αυτής της ιδιόρρυθμης χώρας δεν διάβαζε κανένα βιβλίο σε ολόκληρη την ενήλικη ζωή του, πιθανόν επειδή πίστευε ακράδαντα ότι ήταν απόγονος των αρχαίων Ελλήνων και η γνώση μεταφερόταν σε αυτόν από τους προγόνους του διά μέσου των αιώνων με βιολογικό καταπίστευμα.
Υποθέτουμε πως οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος θα είχαν ήδη αρκετούς λόγους για να ευθυμήσουν και να διασκεδάσουν την ακαδημαϊκή τους πλήξη με αυτή την «εξωτική περίπτωση» –και πού να ήξεραν, οι καημένοι, ότι βρίσκονταν μονάχα στην αρχή. Δεν θα αργούσαν να μάθουν ότι το σχέδιο συμφωνίας επί του οποίου καλούνταν να αποφανθούν οι Νεοέλληνες ονομαζόταν «σχέδιο συμφωνίας Γιούνκερ». Θα ξετρύπωναν κατόπιν τις παράξενες δηλώσεις του ίδιου του Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ, εκείνου του καλοκάγαθου λουξεμβουργιανού προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπου ούτε λίγο – ούτε πολύ θα διαβεβαίωνε ότι το εν λόγω «σχέδιο συμφωνίας» είχε ήδη αποσυρθεί από το διαπραγματευτικό τραπέζι. Εντάξει, το να καλείσαι να απορρίψεις ή να εγκρίνεις ένα σχέδιο συμφωνίας που έχει αποσυρθεί είναι κιόλας αρκετά kinky, αλλά εάν οι πολιτικοί της χώρας σου σε έχουν γαλουχήσει από την τρυφερή σου ηλικία σε πιο σαδο/μαζό κόλπα λαϊκιστικού ανορθολογισμού, δεν μασάς από τέτοια.
Δεν χαμπαριάζεις επίσης εάν πληροφορηθείς ότι ο νομοθέτης, όχι μόνο στη δική σου χώρα, μα και σε όλες όσες σέβονται στοιχειωδώς τη νοημοσύνη των πολιτών τους, δεν επιτρέπει να τίθενται δημοσιονομικά ερωτήματα στα Δημοψηφίσματα. Γιατί, άραγε; θα απορήσουν οι πιο αφηρημένοι ανάμεσά μας. Διότι ο νομοθέτης γνωρίζει ότι κανένας λαός, όσο large και αν είναι (κρατάμε μια μικρή επιφύλαξη για τους Ελβετούς ή τους Ιάπωνες), δεν πρόκειται αυτοβούλως να ψηφίσει υπέρ επαχθών δημοσιονομικών μέτρων, όπως αυξήσεις φορολογικών εισφορών, περικοπές συντάξεων κ.ο.κ. Εάν λοιπόν μια κυβέρνηση κρίνει σκληρή πλην αναγκαία μια ανάλογη δημοσιονομική πολιτική, θεωρείται (είπαμε, στις χώρες του ορθού λόγου, όχι στις χώρες του πολιτικού τραμπολίνου) ως περιττή επίδειξη αναλγησίας να επιθυμείς να αποσπάσεις και την ολόθερμη συναίνεση εκείνων που θα υποφέρουν.
Κάπου εδώ οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος μπορεί να προσέξουν και μια τσαχπινιά του ψηφοδελτίου που συνάδει με όλα τα στερεότυπα για τους απατεώνες Ανατολίτες και την παροιμιώδη κουτοπονηριά τους. Το σχέδιο συμφωνίας που έχει ήδη αποσυρθεί (να μην τα ξαναλέμε) τίθεται εν τέλει στην κρίση ενός λειτουργικά αναλφάβητου εκλογικού σώματος (να μην τα ξαναλέμε, λέμε), σε ένα ευθύς εξαρχής αντισυνταγματικό Δημοψήφισμα (βλέπετε, ο πειρασμός είναι μεγάλος)… Μολαταύτα, θα περίμενε κανείς εν τέλει η απόρριψη ή η έγκριση του σχεδίου συμφωνίας να επισφραγίζεται με ένα στεγνό Οχι ή ένα στεγνό Ναι και, αφού βάσκανος μοίρα θέλησε στο ελληνικό αλφάβητο το Νι να προηγείται του Ομικρον, έτσι και το Οχι να έπεται του Ναι. Πριτς. Εδώ είναι Μπαλκάνια. Σιγά μην υποκύψουμε στη δικτατορία του ελληνικού αλφαβήτου και προϊδεάσουμε το λειτουργικά αναλφάβητο εκλογικό σώμα (ντροπή πια, ντροπή) ότι εγκρίνουμε ως πρώτη επιλογή το Ναι. Κοτσάρουμε ένα «Δεν εγκρίνεται» πριν από το Οχι και ένα «Εγκρίνεται» πριν από το Ναι, παίρνει κεφάλι το Δέλτα επί του Εψιλον στην αλφαβητική σειρά και κόβουμε το νήμα πρώτοι. Οχι, παίζουμε. Παστρικές δουλειές.
Οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος θα έχουν πια στήσει γλέντι τρικούβερτο με το ψηφοδέλτιο, αλλά τους διαφεύγει μία ακόμη ψυχαγωγική λεπτομέρεια. Το μακρινό 2015 υπήρχε μια νομοθετική ρύθμιση για τα Δημοψηφίσματα που επέβαλλε τη συγκρότηση δύο κοινών επιτροπών από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου: μια κοινή επιτροπή από τις πολιτικές δυνάμεις που θα υποστήριζαν το εκάστοτε Ναι και μια κοινή επιτροπή από τις πολιτικές δυνάμεις που θα υποστήριζαν το εκάστοτε Οχι. Θέλετε και να σας το ζωγραφίσω; Α λα μπρατσέτα ο Μεϊμαράκης, η Γεννηματά και ο Θεοδωράκης από τη μια μεριά, α λα μπρατσέτα ο Τσίπρας, ο Μιχαλολιάκος, ο Καμμένος και ο Κουτσούμπας από την άλλη. Ουπς! Ο Τσίπρας αγκαλιά με τον Μιχαλολιάκο; Τέτοιο πορνό, Ιούλιο μήνα, ντάλα μεσημέρι; Εχουμε και μικρά παιδιά. Ευτυχώς, αυτή την τσόντα, την τόσο ολέθρια για τα χρηστά πολιτικά μας ήθη, δεν την είδαμε. Οι κοινές επιτροπές, παρά την επιταγή του νόμου, δεν συγκροτήθηκαν ποτέ. Ο Κασιδιάρης ψήφισε Οχι εξίσου περήφανα με τον Λαφαζάνη, αλλά τα βλέμματά τους ουδέποτε διασταυρώθηκαν σε δημόσια θέα. Ουδέποτε κάθισαν δίπλα δίπλα στο ίδιο πάνελ. Μία ακόμη πινελιά χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί η πιο μεγάλη απάτη. Να περάσει την ίδια νύχτα, πριν καν ξημερώσει, το απορριμματοφόρο, να μαζέψει το 61,3% του Οχι και να το αδειάσει στην εγγύτερη χωματερή. Ποια «Συμμορία των Εντεκα» και ποια «Συμμορία των Οκτώ»; Μία δεν πιάνουν μπροστά στη «Συμμορία των Δύο».