Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος γράφει σε ένα ποίημά του: «Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά; Για ένα γράμμα χάνεις την αθανασία». Το προαισθάνθηκε φαίνεται αυτό ο Θανάσης Κλάρας και πήρε το ψευδώνυμο Αρης Βελουχιώτης οπότε με αυτό το όνομα πέρασε στην αθανασία, μιας και πρόσφατα το κόμμα τον αποκατέστησε. Ενώ αν παρέμενε στο Θανάσης, μάλλον δεν θα έμπαινε στο πάνθεον των οσιομαρτύρων. Για ένα γράμμα.

Αλλά είναι καιρός, τώρα, μετά την αποκατάσταση του «δηλωσία Μιζέρια» και του Ζαχαριάδη να αποκατασταθούν σιγά σιγά και οι τροτσκιστές και οι λιγκβινταριστές και οι αρχειομαρξιστές, οι όποιοι φραξιονιστές και όλοι οι καθαρισμένοι κατά καιρούς Γενικοί Γραμματείς για να μεγαλώσει το μαρτυρολόγιο. Να γίνει επιμήκυνση του χρέους που λέμε. Εξάλλου άμα είναι ο άλλος πεθαμένος εβδομήντα χρόνια, έχει χάσει και τα καλλιτεχνικά δικαιώματα, οπότε η δουλειά γίνεται τζάμπα και εκ του ασφαλούς. Δεν μπορεί να αντιδράσει, γιατί έχει τεζάρει ολοσχερώς, για τα καλά και στα σίγουρα. Τετέλεσται.

Ενόσω ζει τον στιγματίζεις και τον εξοντώνεις άμα είναι ενοχλητικός και, μετά από εφτά δεκαετίες στα θυμαράκια, οπότε θα έχει λάβει και την σχετική ευωδία, τον αποκαθιστάς και όλα είναι καλά σαν να μην έχει συμβεί τίποτα –ακόμα και ο πράχτορας Πλουμπίδης που δεν εκτελέστηκε, παρά διέφυγε στην Αμερική, έκανε περιουσία στήνοντας εστιατόρια και πόκες στην Αστόρια, έχει ήδη επιστρέψει αγλαός, άχραντος και ενισχύει τον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα.

Διότι η απομόνωση, η καταγγελία, ο θάνατος των πραγματικών ανθρώπων δεν έχουν καμιά σημασία, παρά μόνο η μεταφυσική συνέχεια των ονομάτων. Υλιστική ιδεολογία, που βασίζεται κατεξοχήν στην άυλη, την μεταφυσική συνέχεια ερήμην του προσώπου και της όντως ύπαρξης, αφού κατά βάση εξελίχθηκε σε βερμπαλιστικό ιδεαλισμό του κόμματος – Θεού. Υπ’ αυτή την έννοια θα προτιμούσα ακόμα και τον Ανθιμο που είναι και πιο γνήσιος. Πιο παρηγορητικός, έστω.

Οπότε, σιγά σιγά, παιδιά. Μην βιάζεστε. Ολοι θα αποκατασταθείτε, ως κόρες που πλησιάζουν σε επικίνδυνη ηλικία –μη μας πιάνει πανικός. Εχουμε δεκαετίες μπροστά μας. Οι ουρανοί είναι δικοί μας. Είτε ήσουν με τον Ζαχαριάδη, δηλαδή υπέρ της Βάρκιζας, είτε τον Αρη, δηλαδή κατά, η ευλογία έρχεται για όλους και η Χάρις του Θεού δεν αφήνει κανένα παραπονεμένο. Με την ολική επαναφορά κανείς δεν μένει έξω απ’ το μεταφυσικό μαντρί των Ασωμάτων.

Το ωραίο θα ήταν να αρχίσει να το κάνει αυτό και η Δεξιά –τότε θα το διασκεδάζαμε εξίσου. Και θα είχε λόγους να το κάνει, αφού, ό,τι και να πράξει, οι εξ ευωνύμων την κατατάσσουν στον φασισμό και στην Ακροδεξιά –κατά συνέπεια γιατί να μην αποκαταστήσει τους ελαφρώς, ή βαρέως αποκλίνοντες κάποτε, αφού έτσι κι αλλιώς οι αντίπαλοί της τους ταυτίζουν μαζί της; Ετερον εκάτερον. Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος. Σ’ αυτό θα συμφωνούσε ακόμα κι ο μέγας θεωρητικός σύντροφος Καρανίκας, ο οποίος έχει ξεπεράσει προ πολλού την έννοια της ταξικής προδοσίας φλερτάροντας την πλούσια Ελένη Μενεγάκη ωσάν να ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ με πρωινή εκπομπή στον Αντένα.

Πρέπει κάποτε να διδαχτεί και η Δεξιά την τέχνη του βαλσαμωτή. Διότι τα τελευταία χρόνια η πολιτική διαμάχη δεν γίνεται τόσο διά της ανταλλαγής ή της σύγκρουσης των ιδεών και του Λόγου, αλλά κυρίως μέσω νεκρών και δολοφονημένων: από τον Λαμπράκη ώς τον Γρηγορόπουλο, κι από τον Τσάβες ώς τον Αρη Βελουχιώτη. Υπάρχει ένα είδος εμμονικής νεκρολαγνείας, επιλεκτικής βέβαια. Δηλαδή βλέπουμε πρώτα αν μας συμφέρει πολιτικά ο νεκρός και μετά τον χειριζόμαστε αναλόγως κι ετοιμάζουμε το χάπενινγκ. Θα έλεγες πως με την ιδιοτέλεια επιτυχημένου γραφείου κηδειών επιζητούν κάποιοι την ύπαρξη νεκρών, εφόσον αυτοί εξυπηρετούν αναδρομικά την κατάσταση, έστω εκτός χρόνου και τόπου.

Το φαινόμενο είναι ενδημικό σε συγκεκριμένη ιδεολογική αντίληψη που στρέφεται κατά της θρησκείας, αλλά τρέφεται από τη μεταφυσική, την οποία υποτίθεται ότι πολεμάει: βαλσάμωσαν τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο, μετενσάρκωσαν τον Κάστρο βάζοντας αρχηγό τον αδελφό του Ραούλ, στην Βόρειο Κορέα έγινε πάλι ένα είδος παστώματος διά της τοποθέτησης του γιου στην εξουσία, που είναι και αυτό μια εκδοχή αταβισμού του αίματος. (Αλιωτε Βησσαρίωνα, μεγάλη η χάρη σου).

Αλλά η μουμιοποίηση έτσι κι αλλιώς γίνεται και εν ζωή, διότι όταν έχεις έναν ηγέτη επί είκοσι συναπτά έτη αδιάλειπτα, τότε αυτό μοιάζει με εντοιχισμό, με μανία κατάργησης του χρόνου, με τάση για κατάκτηση της αιωνιότητας, διά της λιαστής αποξήρανσης: σύγχρονοι, έμβιοι Ραμσήδες συνεχίζουνε, κρατούνε ζωντανή την αιγυπτιακή παράδοση.

Ο καημένος ο Μαρξ. Πού να ήξερε. Πού να γνώριζε πόσο χρήσιμη θα είναι στον ιστορικό υλισμό η μέθοδος και ο τρόπος που στη Μυτιλήνη φτιάχνουνε τις αντσούγιες Καλλονής.

Εδώ μέχρι και ο Γκρούεφσκι έστησε κλεμμένο Μεγαλέξαντρο στα Σκόπια, καπηλευόμενος έναν ξένο μεγάλο νεκρό, με τον οποίο δεν έχει καμιά σχέση η καρα-σλαβική καταγωγή του. Αυτό είναι ακόμα πιο προωθημένο: άμα δεν έχεις δικούς σου μεγάλους νεκρούς, κλέβεις ξένους και τους πουλάς, όπως έκαναν οι γύφτοι με την προτομή του Καζαντζάκη.

Επομένως, άσε τι λέει ο Λένιν –η σωτηρία και η αθανασία υπάρχει. Κι είναι πολύ μεγάλο πράμα. Το «ούτε ψωμί ούτε νερό στον δηλωσία Μιζέρια» είναι ένα μικρό επεισόδιο στην διαδρομή της Ιδέας. Θυσιάσου και μετά από εβδομήντα τουλάχιστον χρόνια θα ‘ρθει η ώρα της αποκατάστασης –πώς το έγραφε ο Θεοφόρος Ιγνάτιος της Αντιοχείας στο «Ιγνάτιος Ρωμαίοις»: «Από Συρίας μέχρι Ρώμης θηριομαχώ… Πυρ και σταυρός θηρίων τε συστάσεις, ανατομαί, διαιρέσεις, σκορπισμοί οστέων, συγκοπή μελών, αλεσμοί όλου του σώματος, κακαί κολάσεις του διαβόλου επ’ εμέ ερχέτωσαν, μόνον ίνα Ιησού επιτύχω…».

Καθάρισε τη θέση σου μ’ αυτή σου την κατάσταση, πριν κάνω αποκατάσταση.