Η Νέα Δημοκρατία από ανασφάλεια και βουλιμία κολακεύει τον ακροδεξιό αναχρονισμό. Παγιδεύεται βεβαίως, εάν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή θα θέλει να ξεκαβαλικέψει το εθνολαϊκιστικό κύμα και να κάνει απερίσπαστη τις δημόσιες σχέσεις της στην Ευρώπη ή να εκπληρώσει τον κυβερνητικό πόθο. Κυρίως αν θελήσει να ξεφορτωθεί ό,τι αναγκάζεται να συνεταιριστεί για να καταλάβει την εξουσία –αλλά μετά θα το νιώθει βαρίδι. Για την ώρα οποιοσδήποτε θρησκεύεται στο αντισύριζα μέτωπο είναι καλός. Ωσάν ο «αντισυριζισμός» να αποτελεί μια ιδιαίτερη ποιότητα, μια ειδική πολιτική επεξεργασία, μια διακριτή ηθική, εγκριτική θέση. Αν (κατά την επικρατούσα πρακτική) ο «αντισυριζισμός» αποτελεί ιδιαίτερη ποιότητα, τότε η ίδια η Δεξιά μάλλον αποτελεί μια μη ποιότητα, μη οντότητα καλύτερα, αφού το όριό της φαίνεται ότι τίθεται από την αντιδικία της με τον άλλο –τον ΣΥΡΙΖΑ –αντίπαλο. Η νέα Δεξιά ετεροκαθορίζεται και προχωρεί ανασφαλώς, εγκλωβισμένη σε έναν κατοπτρισμό. Γίνεται απλώς το αντίθετο του ΣΥΡΙΖΑ. Σαν ζωδιακό πολικό αντίθετο. Καμία προοπτική ηγεμονίας. Η ίδια η ανασφάλεια (το άλλο πρόσωπο της ανυπομονησίας) είναι η προϋπόθεση της μη ηγεμονίας. Λήγει είτε καιόμενη απ’ την κατάχρηση, είτε με την κατάληψη της εξουσίας.
Η Δεξιά επί πολλά χρόνια τακτοποιούσε την ιδεολογική της σκευή και επένδυε στον νοικοκύρη. Μάλιστα όρισε αξιακά τον νοικοκύρη ως τη νεότερη αντι-επική εκδοχή του γενικότερου ελληνικού έπους. Για να κάνω χρήση του δίπολου που μεταχειρίστηκε ο Στ. Καλύβας στην εισαγωγή του στον McNeill, στη σύγκρουση ηρωικού – ρομαντικού, έναντι εμπορικού – πρακτικού, φαίνεται ότι η Δεξιά κατέλαβε το δεύτερο, φθονώντας όμως το πρώτο. Χρειάζονταν ως πολιτικό κοινό την αυτοσυντήρηση του αποταμιευτή και φιλήσυχου, αλλά αυτό της στέρησε την «έφοδο στον ουρανό» που επικαλούνταν η Αριστερά. Κατά τον Καλύβα το πρώτο (το ηρωικό – ρομαντικό) υπήρξε συχνά η εθνική αχίλλειος πτέρνα, ενώ το δεύτερο «ατμομηχανή της ανάπτυξης». Το πρώτο κατελήφθη απ’ την Αριστερά, επειδή μάλλον οι νικητές του Εμφυλίου δεν της άφηναν περιθώριο να θητεύσει στο δεύτερο. Η πραγματικότητα ή η δυνάμει πραγματικότητα σιγά σιγά έγινε δελεαστικότερη από τη φαντασίωση.
Η σημερινή νέα Δεξιά, σαν να απογράφει όλα τα ιστορικά στερεότυπα. Περιθωριοποιεί σοβαρότατα στελέχη και καθεύδει στην ευκολία. Αυτό που εισφέρει και προτείνει ως λύση είναι ουσιαστικά η απέχθειά της προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν επενδύει στον νοικοκύρη, ούτε καν στον επαναστάτη (αυτόν που οι ιδεολόγοι φιλελεύθεροι ονειρεύονται, τον επαναστάτη – δημιουργό – επιχειρηματία κ.λπ.). Επενδύει (ιδίως διά των κομματαρχών της) στο πολιτικό υβρίδιο, που ελίσσεται ανάμεσα στις παρατάξεις, στα κόμματα, στις χαρακιές ενός πολιτικού πλάσματος, ενός ευνοιοκρατικού τίποτα.
Από ιδεολογική αδυναμία ή πολιτική ανεπάρκεια ή ανασφάλεια; Ολα μαζί. Γιατί αφού η Δεξιά ούσα καθεστωτική δεν είναι εξουσία (ώστε να επιβεβαιώνεται ο καθεστωτισμός της), γίνεται ακρότατα επιθετική, παραποιητική, σίγουρα αυτοαναφορική, μια ιδεολογική φλούδα. Διεκδικήτρια ενός λασπώδους αυτο-επιβεβαιωτικού πάτου.
Δεν ξέρω αν αυτή η καθήλωση ενσωματώνει το εμπορικό – πρακτικό, σίγουρα όμως αντιστρέφει το ηρωικό -ρομαντικό. Αντιστρέφει και καταστρέφει.
1. W.H. McNeill Η μεταμόρφωση της Ελλάδας, εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα 2017
Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Νομού Σάμου και πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων
Τελευταία Νέα