Πριν από έναν περίπου χρόνο, ένας νεαρός πολιτικός στη Γαλλία, με σοσιαλιστικό παρελθόν, αποφάσισε να φτιάξει ένα κόμμα από την αρχή. Οχι κόμμα –το έλεγε κίνημα. Και όντως, με το En Marche! ο Εμανουέλ Μακρόν αποδείχθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή για τη Γαλλία. Οχι μόνο κέρδισε τις εκλογές για την Προεδρία της Δημοκρατίας ως το απόλυτο αουτσάιντερ, αλλά έφτασε να θεωρείται ο πολιτικός που μπορεί να αναμορφώσει την Ευρώπη.
Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να υπάρξει στην Ελλάδα; Ποτέ, λένε, δεν πρέπει να αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια καλή ιστορία. «Τύπου» Μακρόν ήθελε να γίνει και ο Σταύρος Θεοδωράκης, πριν ακόμα ο χώρος του Κέντρου αποκτήσει brand name. Απέκτησε momentum πολύ γρήγορα και το έχασε ακόμα γρηγορότερα, μπροστά σε ένα σκηνικό ακραίας πόλωσης, όπως το δημοψήφισμα του 2015 –και μπροστά στο αιώνιο ερώτημα «μα πώς ένα φιλευρωπαϊκό κόμμα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ;».
ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ. Λίγα χρόνια μετά, η απόφαση του Θεοδωράκη να συμμετάσχει στις εκλογές του νέου κεντροαριστερού φορέα τέλειωσε με μαθηματική ακρίβεια το αφήγημα Μακρόν. Αντί να φτιάξει ένα κόμμα απ’ την αρχή, θα άλλαζε όνομα σε κάποιο άλλο, υιοθετώντας τον μηχανισμό του και τους ανθρώπους του, που ποτέ δεν είχαν ίδιο σχεδιασμό. Το Κίνημα Αλλαγής, με βασική την παρουσία του ΠΑΣΟΚ στο εσωτερικό, δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να υπηρετήσει ένα τέτοιο αφήγημα –ούτε ήθελε κιόλας, καθώς φιλοδοξούσε να εκφράσει ολόκληρο τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.
Και ο ίδιος, όμως, ακόμα και λίγες μέρες πριν από την αποχώρησή του, είχε ξεχάσει τον Μακρόν. Για πολύ καιρό σημασία είχε να αναδειχθεί η «καθαρή φωνή» του Ποταμιού μέσα στο Κίνημα Αλλαγής. Ούτε Μακρόν ούτε En Marche! –και μια επιμονή πως η αλλαγή του χώρου φαίνεται από το αν η παράταξη από «δημοκρατική» μετονομαστεί σε «προοδευτική». Το όνομα του γάλλου πολιτικού ανασύρθηκε εκ νέου όταν πια η απόφαση για αποχώρηση είχε ληφθεί και γνωρίζοντας πως η πολιτική επιβίωση του Ποταμιού εξαρτάται απόλυτα από το ποσοστό των ευρωεκλογών του επόμενου έτους. «Στην Ελλάδα, τη σκυτάλη της διαβούλευσης που ξεκίνησε το En Marche! στη Γαλλία παίρνει Το Ποτάμι –το πλέον φιλευρωπαϊκό κίνημα της χώρας» είπε παρουσιάζοντας ερωτηματολόγιο δέκα ερωτήσεων για μια διαφορετική Ευρώπη.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΘΕΟΧΑΡΗ. Αλλη μια περίπτωση; Αυτή του Χάρη Θεοχάρη. Ξεκίνησε την πολιτική του πορεία ως γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, αφήνοντας εξαιρετικές εντυπώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αποπέμφθηκε επειδή έκανε τη δουλειά του –και εξελέγη βουλευτής με Το Ποτάμι. Ανεξαρτητοποιήθηκε την περίοδο που Το Ποτάμι έψαχνε συνεργασίες, κατηγορώντας τον Θεοδωράκη πως «πρόδωσε την ανάγκη για το καινούργιο». Η απάντηση ήταν εξίσου σκληρή, με τη Σεβαστουπόλεως να τον κατηγορεί για «παλαιοκομματικά ήθη» και συνεχείς μεταβολές στις πολιτικές του θέσεις. Σήμερα, έπειτα από μια ακόμα διαγραφή από τη Δημοκρατική Ευθύνη, και εκπροσωπώντας μόνο τον εαυτό του στο Κοινοβούλιο, μιλάει ξανά για το «προοδευτικό φιλελεύθερο Κέντρο» και για τον «μεσαίο χώρο που πρέπει να γίνει πιστευτός».
«Τύπου» Μακρόν, λοιπόν, με στόχο να αντιστραφούν οι όροι. Σε μια προσπάθεια πολιτικής διάσωσης, όταν τα πράγματα δείχνουν να μην πηγαίνουν καλά. Τα ταξίδια στη Γαλλία πύκνωσαν, τα τηλέφωνα πήραν φωτιά, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Οχι γιατί δεν μιλούν καλά τα γαλλικά, αλλά γιατί, στραπατσαρισμένοι και οι δύο, δεν ταιριάζουν στο προφίλ. Ακόμα και η συμπεριφορά τους απέναντι σε πολιτικούς φίλους και συμμάχους, τους κατέστησε μη αξιόπιστους συνομιλητές.
Κι αν υπάρχει χώρος, κι αν υπάρχει αφήγημα, αλλά δεν υπάρχει πολιτικός που να μπορεί να το υπηρετήσει; Για να γίνεις Μακρόν, άλλωστε, χρειάζονται πολύ περισσότερα από δύο φωτογραφίες με κρουασάν.
