Αναζήτηση
Με τον Κλεισθένη ολοκληρώνεται η πολιτική σεζόν και μαζί της ο κύκλος των δημοσκοπήσεων. Αργά αργά, ο κόσμος παίρνει τον δρόμο για τις παραλίες.
Μερικές συνολικές παρατηρήσεις.
Η πρώτη αφορά τα κυβερνητικά κόμματα. Το μικρότερο έχει εξανεμιστεί, δεν ξέρω σε ποιον θα λείψει.
Το μεγαλύτερο όμως εμφανίζεται να συγκρατεί μια συμπαγή βάση, περίπου τους μισούς ψηφοφόρους του 2015.
Οι υπόλοιποι πάνε αλλού ή πουθενά και μοναδική εισροή που καταγράφεται είναι μισή μονάδα από τη ΝΔ, υποθέτω ο Μίχαλος κι ο Αντώναρος.
Αυτοί οι «μισοί του 2015» επανεμφανίζονται θέμα με θέμα, ερώτηση προς ερώτηση, μήνα με μήνα, σε όλες τις μετρήσεις, όλων των εταιρειών. Στο Σκοπιανό ή στην επιλογή Πρωθυπουργού.
Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει την παγωμένη εικόνα ενός κόμματος του 20% (χουβαρνταλίδικα…) που δεν πάει ούτε μπροστά ούτε πίσω.
Η μια ερμηνεία είναι ότι συγκρατεί μια υπαρκτή εκλογική βάση, έστω και σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από τις δόξες του.
Είναι η θεωρία ότι «ήλθε για να μείνει». Οπως μείνει…
Η άλλη ερμηνεία είναι ότι αυτή η βάση αποτελεί τα απόνερα της κρίσης και το μπόνους της κυβερνητικής εξουσίας με ό,τι τη συνοδεύει.
Είναι η θεωρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει διαμορφωμένα παραταξιακά χαρακτηριστικά κι ως εκ τούτου θα αποσυντεθεί με την απώλεια της εξουσίας. Οσο αποσυντεθεί…
Διαλέγετε και παίρνετε, να έχουμε να κουβεντιάζουμε καλοκαιριάτικα. Το βέβαιο είναι πως (είτε στη μία είτε στην άλλη εκδοχή) η κυβερνητική παράταξη έχει απολέσει καθαρά και τη δυναμική και την ηγεμονία και την υπεροχή της.
Αυτά που κρίνουν τις πολιτικές αλλαγές.
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Μια τρέχουσα αντίληψη τον χαρακτηρίζει «ισχυρό χαρτί» της κυβέρνησης.
Από πουθενά δεν προκύπτει πλέον κάτι τέτοιο. Από κανένα ποσοτικό ή ποιοτικό στοιχείο.
Ο Τσίπρας έχει υποστεί την ίδια φθορά κι απαξίωση με την παράταξή του, έχει κάνει αλλεπάλληλα λάθη (με κορυφαίο το Σκοπιανό) και δεν έχει καταφέρει παρά τις προσπάθειες και τις μεθοδεύσεις του να ανατάξει μια σταθερά πτωτική πορεία.
Δεν ξέρω τι θεωρείται «ισχυρό χαρτί» στην πολιτική, πάντως σίγουρα δεν μοιάζει του Πρωθυπουργού.
Η τρίτη παρατήρηση είναι περισσότερο απορία.
Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο και με όλο το παιχνίδι στα πόδια του ο Τσίπρας του 2015 επέλεξε να κλειστεί αντί να ανοιχτεί. Τελικά αποδείχτηκε ότι το μόνο σχέδιο εξουσίας που είχε ήταν να ελέγξει την αντιπολίτευση!
Θέμα παιδείας; Κουλτούρας; Χαρακτήρα;
Απάντηση δεν διαθέτω. Καταφανώς όμως έκανε μια στρατηγική επιλογή που αποδεικνύεται καταστροφική.
Καταστροφική για τη χώρα, δυστυχώς. Αλλά και για τον ίδιο.
