Συνήθως αυτοί που περιμένουν κάτι με ανυπομονησία και με λαχτάρα, στο τέλος μένουν αμανάτι…
Στο συμβολικό ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη οι Ρωμαίοι περίμεναν εναγωνίως τους βαρβάρους, οι οποίοι ουδέποτε εμφανίσθηκαν.
Στο θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν περίμεναν τον Γκοντό, που κι αυτός δεν αξιώθηκε να σκάσει μύτη.
Στην ποδοσφαιρική μετάδοση του Μανώλη Μαυρομμάτη, ο Αναστόπουλος περίμενε καρτερικά την πάσα του Σέστιτς, αλλά κι ελόγου του ξεροστάλιαζε επί ματαίω!
Τώρα οι Αγγλοι περιμένουν ότι το τρόπαιο του Μουντιάλ και συλλήβδην το ποδόσφαιρο θα γυρίσουν έπειτα από 52 καρτερικά και… μαρτυρικά χρόνια στο σπίτι τους, αλλά ύστερα από τόσα χουνέρια και χαρακίρια, ένας Θεός ξέρει τι γράφει το ριζικό τους.
Παρεμπιπτόντως εδώ υφίσταται ένα αβυσσαλέο χάσμα ανάμεσα στους στίχους του εθνικού ύμνου του Ηνωμένου Βασιλείου και του ύμνου της εθνικής ομάδας της Αγγλίας: ενώ δηλαδή ο Πανάγαθος σώζοι τη βασίλισσα, εντούτοις δεν δίνει στερλίνα τσακιστή για τους ποδοσφαιρικούς υπηκόους της!
Οι λεγάμενοι επέζησαν των δυο νοκάουτ αγώνων, φιγουράρουν στην τετράδα και το «Ιt’s coming home» ακούγεται πιο πολύ και από το «Good morning». Και τι μ’ αυτό; Από εκείνο το βράδυ της 30ής Ιουλίου του 1966 στο Γουέμπλεϊ, όπου η (τότε, νυν και αεί βασίλισσα) Ελισάβετ απένεμε το τρόπαιο στον συχωρεμένο Μπόμπι Μουρ, ακούστηκαν χιλιάδες καλημέρες, μα καμιά καληνύχτα!
Οι Εγγλέζοι κοιμούνται και ξυπνούν πάλι έχοντας στα χείλη τους τον… επίμαχο στίχο του τραγουδιού «Three Lions» που γράφτηκε επί τούτου το 1996 (ενόψει του Euro το οποίο φιλοξένησαν) από τον Φρανκ Σκίνερ και τον Ντέιβιντ Μπάντιλ και ενορχηστρώθηκε από το συγκρότημα Lightning Seeds, με την προσδοκία να μην τους ξαναβγεί ξινός, όπως τότε…
Οπως τότε κι όπως τόσες άλλες φορές που η προσμονή του στοιχειωμένου τίτλου κατάντησε εμμονή, ιδεοληψία και ανεκπλήρωτο απωθημένο…
