Ακριβώς είκοσι χρόνια πριν, ήταν η μεγάλη Κροατία του Προσινέτσκι, του Σούκερ, του Βλάοβιτς, του Μπόμπαν, του Ασάνοβιτς, του Σίμιτς. Σαν χθες, στις 8 Ιουλίου του 1998, έπαιζε τον ημιτελικό κόντρα στη Γαλλία, έναν ημιτελικό στον οποίο προηγήθηκε, όμως η διαιτησία έβαλε το… χέρι της, ο Τουράμ έβαλε το πόδι του και οι Κροάτες έπαιξαν στον μικρό τελικό.
Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, τη Ρωσία, εμφανίζεται μια άλλη μεγάλη Κροατία. Η Κροατία του Μόντριτς, του Ράκιτιτς, του Μάντζουκιτς, του Πέρισιτς. Η Κροατία του Σούμπασιτς, του Λόβερν, του Βίντα. Η Κροατία του Κράμαριτς και του Κόβασιτς. Μα πάνω απ’ όλα η Κροατία του Ζλάτκο Ντάλιτς, ο οποίος την παρέλαβε μία αγωνιστική πριν από το φινάλε των προκριματικών του Μουντιάλ με ένα ματς – τελικό αντί του Αντε Τσάσιτς: ο Ντάλιτς έπρεπε να κερδίσει την Ουκρανία για να στείλει τους Κροάτες στα μπαράζ.
Και κέρδισε. Και αντιμετώπισε τη δική μας Εθνική, την Ελλάδα. Και κέρδισε ξανά, στέλνοντας την Κροατία στο Παγκόσμιο Κύπελλο, τη στιγμή που δεν το περίμενε κανείς. Αν γυρίσουμε έναν χρόνο πίσω, στην Κροατία επικρατούσε κατήφεια και προβληματισμός. Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Νταβόρ Σούκερ αποφάσισε να πάρει το ρίσκο της αλλαγής προπονητή και να φέρει τον… ξεχασμένο Ντάλιτς. Εναν χρόνο μετά, ο Ντάλιτς έχει οδηγήσει τους Κροάτες στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και την Τετάρτη απέναντι στην Αγγλία έχει το μεγαλύτερο ραντεβού στην ιστορία της χώρας. Να βρεθεί για πρώτη φορά στον τελικό και να διεκδικήσει το «ιερό δισκοπότηρο» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Κι όλα αυτά με έναν προπονητή που ακόμα και μετά την πρόκριση στα γήπεδα της Ρωσίας η ομοσπονδία της Κροατίας δεν είχε αποφασίσει αν θα τον κρατήσει ή όχι. Μέχρι που εμφανίστηκε ο ίδιος στα γραφεία και ζήτησε ένα… λευκό χαρτί να υπογράψει. «Δεν με νοιάζουν τα χρήματα. Μόνο να βρεθώ μαζί με αυτούς τους παίκτες στο Μουντιάλ. Και σας υπόσχομαι πως κανείς από εσάς εδώ μέσα δεν θα έχει να πει πως δεν παλέψαμε. Πως δεν προσπαθήσαμε».
Δικαιοσύνη
Αυτό ήταν. Ο Ντάλιτς έπαιρνε επίσημα πλέον το χρίσμα του ομοσπονδιακού προπονητή. Στο ματς του Σαββάτου με τη Ρωσία, τη στιγμή που το παιχνίδι πήγε στη διαδικασία των πέναλτι, ο Ντάλιτς κάθισε στον πάγκο του. Το αμήχανο γελάκι του πρόδιδε την αγωνία του. Η ομάδα του ήταν καλύτερη για 120 λεπτά απ’ τη Ρωσία, όμως θα έπαιζε την πρόκριση κορόνα – γράμματα. Το ίδιο είχαν κάνει οι Ρώσοι και με την Ισπανία, στέλνοντάς τη σπίτι της.
Ομως οι θεοί του ποδοσφαίρου ετούτη τη φορά απέδωσαν δικαιοσύνη. Ο Σούμπασιτς έγραψε ξανά Ιστορία: το πέναλτι που έπιασε ήταν το τέταρτο στη διοργάνωση, επίδοση που είχαν μόνο ο Αργεντινός Γκοϊκοϊτσέα και ο Γερμανός Σουμάχερ (σε δύο Μουντιάλ ο Σουμάχερ). Οι Κροάτες ήταν εύστοχοι σε τέσσερα απ’ τα πέντε. Ο Ράκιτιτς πήρε ξανά το βάρος του τελευταίου χτυπήματος, όπως και με τη Δανία, και ευστόχησε. Μια νίκη για τους Κροάτες στα πέναλτι (4-3) και αφού η κανονική διάρκεια του αγώνα με τη Ρωσία και η παράταση έληξαν 2-2 (31′ Τσέρισεφ, 39′ Κράμαριτς, 101′ Βίντα, 115′ Φερνάντεζ). Ηταν, λοιπόν, η ώρα για τον Ντάλιτς να σηκωθεί από τη θέση του και να τρέξει προς τους παίκτες του. Προς τους ήρωές του.
Προς τους ήρωες μιας ολόκληρης χώρας, η οποία… κάηκε το βράδυ του Σαββάτου και δίνει ραντεβού με την Αγγλία για τη νύχτα της Τετάρτης με φόντο τον μεγάλο τελικό της Κυριακής.
