Υπάρχει δεδικασμένο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν το λες ακριβώς… συνηθισμένο. Να φτάνει ένα Μουντιάλ στην κορύφωσή του και να συνειδητοποιείς πως δεν είναι εκεί το ποδόσφαιρο των αισθήσεων. Ο «χορευτικός πόλεμος» της φυλής των Λατίνων. Εξω η Αργεντινή και η Κολομβία από τη φάση των 16, έξω πλέον από τους 8 και η Ουρουγουάη με τη Βραζιλία. Με διαφορά μερικών ωρών οι δύο τελευταίοι εκπρόσωποι έγιναν χάντρες στο κομπολόι για Γαλλία και Βέλγιο αντίστοιχα. Τέλος ο Λιονέλ Μέσι λοιπόν, τέλος και ο σεβάσμιος Χοσέ Πέκερμαν, στις πτήσεις της επιστροφής όμως και οι άλλοι. Ο Λουίς Σουάρες με τον λαβωμένο Εντινσον Καβάνι, ο Νεϊμάρ που όχι μόνο δεν έλαμψε αλλά και λοιδορήθηκε στα γήπεδα της Ρωσίας.

Το 2002 όταν η Βραζιλία επικρατούσε με 2-0 της Γερμανίας στον τελικό της Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας, η Λατινική Αμερική προσέθετε τον ένατο παγκόσμιο τίτλο στο παλμαρέ της. Η Ευρώπη, που είναι η άλλη μεγάλη τάση στο ποδόσφαιρο, είχε οκτώ. Σήμερα το σκορ κλειδώνει στο 9-12, μιας και από τότε η Γηραιά Ηπειρος φυλάκισε το πιο πολύτιμο ποδοσφαιρικό τρόπαιο του πλανήτη στα χώματά της. Το 2006 η Ιταλία σε ευρωπαϊκό τελικό (με τη Γαλλία), το 2010 στη Νότια Αφρική η Ισπανία κόντρα στην Ολλανδία. Ακόμη και το 2014, στη Βραζιλία, οι Ευρωπαίοι ήταν νικητές με τη Γερμανία να διαλύει την οικοδέσποινα στον ημιτελικό με το ιστορικό πια 7-1 και να επικρατεί της Αργεντινής στην παράταση του τελικού (1-0). Ευρωπαϊκός φυσικά θα είναι και ο τελικός της Ρωσίας, εδώ όπου βεβαίως το θέμα είναι ακόμη σοβαρότερο μιας και τα εγγόνια του Πελέ και του Ντι Στέφανο και τα παιδιά του Μαραντόνα και του Ζίκο δεν εκπροσωπούνται έστω στην τετράδα. Εχει συμβεί στο παρελθόν άλλες τρεις φορές, όλες σε ευρωπαϊκό έδαφος. Το 1934 στην Ιταλία (η οικοδέσποινα μαζί με την Τσεχοσλοβακία, τη Γερμανία και την Αυστρία έφτασαν στους ημιτελικούς), το 1966 στην Αγγλία (και εδώ οι οικοδεσπότες μαζί με Γερμανία, Πορτογαλία και Σοβιετική Ενωση κλείδωσαν την ελίτ του τουρνουά), αλλά και το 1982 στην Ισπανία (Ιταλία, Γερμανία, Πολωνία και Γαλλία στους 4). Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα φαινόμενο που εμφανίζεται με συχνότητα 30 χρόνων. Τώρα χρειάστηκε να περάσουν 36. Ξανασυμβαίνει όμως και φυσικά έχει εξήγηση.

Θρίαμβος των ομάδων

Το Μουντιάλ που βλέπουμε είναι ο θρίαμβος του άμεσου ποδοσφαίρου και της αθλητικότητας. Είναι επίσης η διοργάνωση των ομάδων και όχι των αστέρων τους. Η Αργεντινή του Μέσι έφυγε με οκτώ διαφορετικά αεροπλάνα από τη Μόσχα (ε, δεν το λες και συνηθισμένο σε αποστολή 40 ατόμων) και ομάδα δεν τη λες με τίποτα. Οι άλλοι τρεις εκπρόσωποι (μιας και το Περού αποκλείστηκε από τη φάση των ομίλων) που έφτασαν ώς τους 16 ήταν σαφώς πιο «λειτουργικοί» αλλά σε όλους έλειψε κάτι. Η Κολομβία έγινε η πρώτη ομάδα που απέκλεισε η Αγγλία σε διαδικασία πέναλτι. Η Ουρουγουάη, που ήταν σίγουρα η πιο «κόμπακτ» εκδοχή των Λατίνων, την πάτησε στους προημιτελικούς αφενός διότι έπεσε πάνω στους Γάλλους, αφετέρου διότι δεν είχε στις τάξεις την τον τραυματία Καβάνι. Και η Βραζιλία; Και εκείνη ήταν άτυχη μιας και της έλειψε πολύ στον προημιτελικό με το Βέλγιο εκείνος που ώς εκείνο το ματς κρατούσε τα γκέμια των επιθετικών με μαεστρία (Κασεμίρο) αλλά και γιατί πλήρωσε μια σειρά από επιλογές του προπονητή της. Η επιμονή στον Ζεσούς και όχι στον Φιρμίνο και η μετάθεση του Ντάγκλας Κόστα σε «ρεζέρβα» στοίχισαν. Και ό,τι στοιχίζει πληρώνεται: από την τηλεόραση λοιπόν η συνέχεια…

Τελευταία Νέα